همه عالم در محضر امام زمان (عج)

همه عالم در محضر امام زمان (عج)

باور و محبت به اهل بیت علیهم السلام و از جمله امام زمان، حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، باید ظهور و بروز داشته باشد و حداقل این ظهور و بروز، به یک سلام و علیک ساده و روزمره می باشد. مگر زیارت عاشورا و سایر زیارات را نمی خوانیم؟ پس چرا با امام زنده [حیّ] خود، چنین ارتباطی نداریم؟!

اگر کسی باور کند که امام حق، حیّ است، اگر باور کند که عالم محضر خدا و خلیفه خداست، اگر به آیه قرآن کریم ایمان آورد که آنها شاهدان شما هستند و ...؛ حتماً با امام زمان خود مرتبط می شود، ولو به یک سلام.

**- می دانیم که "سلام" مستحب و پاسخش واجب می باشد و کریم نیز به وجه نیکوتر پاسخ می دهد. اما کسی گمان نکند که می تواند از معصوم (علیه السلام) سبقت بگیرد، عمل به مستحب کند تا او عمل به واجب نماید. بلکه عالم محضر ایشان است، توجه ایشان همیشه به ما هست، سلام و صلوات ایشان همیشه بر ما هست ...، اما این ما هستیم که گاهی توجه می کنیم و جواب سلامی می دهیم.

«هُوَ ٱلَّذِى يُصَلِّى عَلَيْكُمْ وَمَلَٰٓئِكَتُهُۥ لِيُخْرِجَكُم مِّنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِ ۚ وَكَانَ بِٱلْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًۭا »(سوره الأحزاب، آیه 43) او کسی است که بر شما درود و رحمت می فرستد، و فرشتگان او (نیز) برای شما تقاضای رحمت می کنند تا شما را از ظلمات (جهل و شرک گناه) به سوی نور (ایمان و علم و تقوا) رهنمون گردد؛ او نسبت به مؤمنان همواره مهربان بوده است!

ارتباط با امام مهدی علیه السلام:

شیعه باید با امام زمانش مرتبط باشد که اگر نباشد، اعتصام به او "حبل الله" قطع شده است.

بدیهی است که "ارتباط" نباید فقط به یک سری باورها و محبت های قلبی، محصور و محدود گردد، بلکه باید به مرحله «مودّت» برسد، یعنی ظهور و بروز داشته باشد و بیان شد که کمترین حد آن، یک سلام و علیک روزمره می باشد.

شیعه، نگوید: چون امام من غایب است، دسترسی به او ندارم، پس ارتباطی هم ندارم. غیبت ایشان، یعنی من یا او را نمی بینیم، یا اگر ببینم، و حتی بارها در کنارم نشسته باشند، نمی شناسم – نه این که او مرا نمی بیند و ارتباط قطع شده است - غیبت یعنی او از «حکومت کردن» غایب است و ظهور عینی برای همگان نخواهد داشت، تا وقتی قیام کند و برای استقرار حکومت عدل الهی بیاید و ظاهر شود.

پس می فرمایند: این که شما در فاصله مکانی یا زمانیِ دورتر از ما هستید و به چشم ظاهر ما را نمی بینید، سبب قطع ارتباط شما نشود؛ شما ما را نمی بینید، اما ما که شما را می بینیم و صدای شما را می شنویم، پس با ما مرتبط باشید، حرف بزنید، محبت و یا خواست خود را به زبان بیاورید و ... .

عالم محضر خداست، و بالتبع محضر خلیفه خدا و ولی الله و حجت الله است، پس آن چه از دل شما به زبان شما نزول می یابد، قبل از آن که به مرحله صدا برسد و به گوش خودتان برسد، نزد ولی عصر علیه السلام، حاضر، مشهود و مسموع می باشد.

پس بسیار با او ارتباط نزدیک برقرار کنیم؛ سلام و علیک خودش ابتدای ارتباط و دوستی و نزدیکی می باشد، در روز لحظاتی با امام خود خلوت و درد دل کنیم.

مرحوم آیت الله میلانی می فرمودند:

هر روز بنشینید یک مقدار با امام زمان درد و دل کنید. خوب نیست شیعه روزش شب شود و شبش روز شود و اصلاً به یاد او نباشد. بنشینید چند دقیقه ولو آدم حال هم نداشته باشد، مثلاً از مفاتیح دعایی بخواند، با همین زبان خودمان سلام و علیکی با آقا کند.

با حضرت درد و دلی کند.

خدا مرحوم آیت الله العظمی بهجت را رحمت کند. یک حرف بلندی می فرمودند.

بین دهان تا گوش شما کمتر از یک وجب است.

قبل از اینکه حرف از دهان خودتان به گوش خودتان برسد، به گوش حضرت رسیده است.

او نزدیک است، درد و دل ها را می شنود.

با او حرف بزنید و ارتباط برقرار کنید.

در زمان حضرت امام هادی علیه السلام شخصی نامه ای نوشت از یکی از شهرهای دور نامه ای نوشت که آقا من دور از شما هستم. گاهی حاجاتی دارم، مشکلاتی دارم، به هر حال چه کنم؟

روی ابن حمزة عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ اَلْفَرَجِ ، قَالَ:

قَالَ لِي عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ : «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَسْأَلَ مَسْأَلَةً فَاكْتُبْهَا وَ ضَعِ اَلْكِتَابَ تَحْتَ مُصَلاَّكَ، وَ دَعْهُ سَاعَةً، ثُمَّ أَخْرِجْهُ وَ اُنْظُرْ إِلَيْهِ».
قَالَ مُحَمَّدٌ : فَفَعَلْتُ، فَوَجَدْتُ جَوَابَ مَا سَأَلْتُ عَنْهُ مُوَقَّعاً فِي اَلْكِتَابِ. [الثاقب في المناقب,  جلد۱ , صفحه۵۴۸؛ کشف الغمة في معرفة الأئمة, جلد۲, صفحه۳۹۵؛ بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام, جلد۵۰, صفحه۱۵۵؛ الخرائج و الجرائح, جلد۱, صفحه۴۱۹] .

قال المجلسی:
روی السید ابن طاوس فی «کشف المحجة» باسناده من کتاب «الرسائل» للکلینی عمن سماه، قال: کتبت الی أبی الحسن علیه السلام: أَنَّ الرَّجُلَ یُحِبُّ أَنْ یُفْضِیَ إِلَى إِمَامِهِ مَا یُحِبُّ أَنْ یُفْضِیَ إِلَى رَبِّهِ.
قال: فکتب:  إِنْ کَانَ لَکَ حَاجَةٌ فَحَرِّکْ شَفَتَیْکَ فَإِنَّ الْجَوَابَ یَأْتِیکَ. [بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج 50، ص: 155؛ ریاض الأبرار فی مناقب الأئمة الأطهار، ج 2، ص: 470] .

ابن حمزه از محمد بن فرج نقل می کند که گفت:

امام هادی علیه السلام به من فرمود: هرگاه خواستی سؤالی بپرسی، آن را در نامه ای بنویس، و نامه را زیر سجاده خود بگذار، و ساعتی صبر کن، سپس آن را بیرون بیاور، و بنگر. محمد بن فرج می گوید: من انجام دادم، و پاسخ سئوال خود را نوشته شده، در آن یافتم.

مجلسی رحمه الله از «کشف المحجة» سید ابن طاووس، و او با سند خود از «الرسائل» کلینی، و او از کسی که نامش را می برد نقل می کند که گفت: به امام هادی علیه السلام نوشتم که: آدمی دوست دارد به امامش برساند آن مطلبی را که می خواهد به پروردگارش برساند. امام علیه السلام در پاسخ نوشت: اگر حاجتی داشتی، لبان خود را بجنبان، که پاسخت آماده است.

منابع:
1. فرهنگ جامع سخنان امام هادی؛ تهیه و تدوین گروه حدیث پژوهشکده باقر العلوم؛ مترجم علی مؤیدی؛ نشر معروف چاپ اول دی 1384.
2. سایت ایکس شبهه - کد: 7740
3. پایگاه حوزه نت