حدیث/ حسودی از نظر امام صادق (ع)

احادیث حسد و حسادت از امام صادق علیه‌السلام

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام: يَقولُ إبْليسُ لجُنودِهِ: ألْقُوا بَيْنهُمُ الحَسدَ و البَغْيَ؛ فإنَّهُما يَعْدِلانِ عندَ اللّه ِ الشِّرْكَ. [الكافي: 2/327/2.]
امام صادق عليه السلام: ابليس به لشكر خود مى گويد: ميان آنان حسادت و تجاوزگرى افكنيد، كه اين دو خوى نزد خدا، برابر با شرك است. 

عنه عليه السلام: إيّاكُم أنْ يَحْسُدَ بَعضُكُم بَعْضا؛ فإنَّ الكُفْرَ أصلُهُ الحَسدُ. [الكافي: 8/8/1.]
امام صادق عليه السلام: از حسادت كردن به يكديگر بپرهيزيد؛ زيرا كفر، ريشه اش حسادت است. 

الحاسِدُ مُضِرٌّ بنَفْسِهِ قَبلَ أنْ يَضُرَّ بالمَحسودِ، كإبْليسَ أوْرَثَ بحَسَدِهِ لِنَفْسِهِ اللَّعْنَةَ و لآدمَ عليه السلام الاجْتِباءَ. (بحار الأنوار: ۷۳/۲۵۵/۲۳)
حسود، پيش از آن كه به محسود زيان رساند، به خود زيان مى زند؛ مانند ابليس، كه با حسد ورزى، براى خود نفرين خريد و براى آدم عليه السلام برگزيدگى. 

 بَينما موسى بنُ عِمرانَ يُناجي رَبَّهُ و يُكَلّمُهُ إذ رأى رجُلاً تَحتَ ظِلِّ عَرشِ اللّه ِ، فقالَ: يا رَبِّ، مَن هذا الّذي قَد أظَلّهُ عَرشُكَ ؟ فقالَ: يا موسى، هذا مِمّن لَم يَحْسُدِ النّاسَ على ما آتاهُمُ اللّه ُ مِن فَضلِهِ. (بحار الأنوار: ۷۳/۲۵۵/۲۵)
آن گاه كه موسى بن عمران در حال مناجات و سخن گفتن با پروردگارش بود، مردى را زير سايه عرش خداوند ديد. عرض كرد: اى پروردگار من! اين كيست كه در سايه عرش توست؟ خدا فرمود: اى موسى ! او از كسانى است كه بر نعمتهايى كه خدا به مردم داده است، حسادت نورزيده است. 

لَيستْ لبَخيلٍ راحَةٌ، و لا لحَسودٍ لَذَّةٌ. (الخصال: ۲۷۱/۱۰)
بخيل را آسايشى نيست و حسود را لذّتى. 

لا راحَةَ لحَسودٍ. (بحار الأنوار: ۷۳/۲۵۲/۱۲)
حسود آسايش ندارد. 

لا يَطْمَعنَّ ··· الحَسودُ في راحةِ القَلبِ. (الخصال: ۴۳۴/۲۰)
حسود نبايد ··· به آسودگى دل اميد بندد. 

لَيس ··· لحَسودٍ غِنىً. (الأمالي للطوسي: ۳۰۱/۵۹۵)
براى هيچ حسودى ··· بى نيازى پيدا نمى شود. 

 آفَةُ الدِّينِ: الحَسدُ و العُجْبُ و الفَخْرُ. (الكافي: ۲/۳۰۷/۵)
آفت دين، حسد و خودپسندى و فخر فروشى است. 

قالَ لُقمانُ لابنِهِ: للحاسِدِ ثَلاثُ عَلاماتٍ: يَغْتابُ إذا غابَ، و يَتَملّقُ إذا شَهِدَ، و يَشْمَتُ بالمُصيبَةِ. (الخصال: ۱۲۱/۱۱۳)
لقمان به فرزندش گفت: حسود را سه نشانه است: پشت سر غيبت مى كند، در حضور تملّق مى گويد و از گرفتارى ديگران شاد مى شود. 

إنّ المؤمنَ يَغْبِطُ و لا يَحْسُدُ، و المُنافِقُ يَحْسُدُ و لا يَغْبِطُ. (الكافي: ۲/۳۰۷/۷)
مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد؛ منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد. 

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به پرسش از آيه «آن چيزى را كه خداوند با آن برخى را بر برخى ديگر برترى داده است آرزو نكنيد»(نساء،32) ـ فرمود:

لا يَتَمنّى الرّجُلُ امْرأةَ الرّجُلِ و لا ابنَتَهُ، و لكنْ يَتَمنّى مِثلَهُما. (بحار الأنوار: ۷۳/۲۵۵/۲۴)
مرد، زن يا دختر كس ديگرى را آرزو نكند، بلكه آرزو كند كه مانند آنها را داشته باشد.