فرانچسكو پِتْرارْكْ، ادیب معروف ایتالیایى در هفتم اوت 1304م، در این كشور به دنیا آمد. وی در ابتدا در رشته حقوق تحصیل كرد اما دنباله آن را نگرفت و همه وقت خود را به ادبیات مصروف داشت. مدتی نگذشت كه به سبب هوش سرشار، فرهنگ وسیع، دانستن آداب و ظرافت در رفتار، توجه مقامات حكومتی و مذهبی را به خود جلب كرد و به مشاغل دولتی دست یافت. وی طی سال های بعد، با مطالعه فراوان، معلومات هنری و فكری را بر وسعت تجربه افزود و با سرودن اشعاری زیبا، نشان افتخار شاعران ایتالیا را در 37 سالگی دریافت كرد. پترارك با سرودن دیوان نغمه ها، در سراسر اروپا از احترام و ستایش بزرگان ادب برخوردار شد و رو به ترقی نهاد. در پترارك، عشق به فرهنگ و ادب كهن یونان و روم كه بر مبنای انسانی قرار داشت، بسیار شدید بود. مطالعات او را در این زمینه نمی توان مطالعات مردی محقق یا گردآورنده دانست، بلكه كوشش فاضل و ادیبی است كه قصد دارد جهان از دست رفته ای را دوباره زنده كند. وی در اثر دو جلدی خود به نام زندگی در انزوا، زندگی در عالم انزوا را كه به بشر امكان می دهد تا قوای معنوی و اخلاقی خود را تكامل بخشد ستایش می كند. شاعر، زندگی در انزوا را در برابر زندگی پرمشغله و پر اضطراب قرار می دهد كه به سبب جاه طلبی و هوای نفس، پیوسته دچار آشفتگی است. زندگی در تنهایى، انسان را به تفكرات مذهبی كه بیشتر جنبه فلسفی دارد، هم چنین به لذت بردن از طبیعت وا می دارد. علاوه بر آن، ادبیات و زندگی، از نظر پترارك در زمینه بشر دوستی با یك دیگر تلفیق می یابد. پترارك در طی سال های پس از آن، منظومه افریقا در نه جلد، دیوان پیروزی و قطعه شعرهای روستایى را سرود. اما مهم ترین اثر پترارك، نامه ها نام دارد كه در 24 جلد به نگارش درآمد و این نامه ها، مدارك بسیار پرارزشی در تاریخ فرهنگ اروپا به شمار می آید. پترارك از نظر تبحّر در علوم ادبی و پیروی از زبان و ادبیات باستانی یونان و روم، پیشوای نهضتی فرهنگی است كه سراسر جهان را فرا گرفت. از نظر شعر، پترارك، قالب غنایى و سنتی شعر را تكمیل كرد. پترارك قدرتی بلامنازع در فرهنگ و ادب عصر خود به شمار آمده و به نحو قاطعی در تعیین راه ذوق و سلیقه زندگی معنوی دوره رنسانس نفوذ داشته است. به طوری كه پترارْكیسْمْ، تمایل شاعرانه ای است در پیروی از اشعار پتراركْ كه ابتدا در ایتالیا و سپس در اروپا تا قرن شانزدهم میلادی رواج داشته است. به طور كلی، افكار پترارك بر ضد افكار قرون وسطی بود. وی در بسیاری از علوم خصوصاً تاریخ و باستان شناسی مطالعاتی داشت و سبك خاصی كه آمیخته با سبك نویسندگان قدیم و معاصر بود، به وجود آورد و غزلیاتی به زبان عامیانه سرود. وی محقق و مورخی بزرگ و صاحب مطالعات زیاد در كتب خطی قدیم و یكی از مبرّزترین افراد بشر دوست در عصر تجدد بود. پترارك عقیده داشت كه نباید پیوسته به فكر رستاخیز و آخرت بود بلكه باید از زیبایى و لذت های زندگانی بهره مند شد. وی با سنن و عاداتْ، مخالفت می كرد و می گفت حقایق را باید به وسیله مشاهده و پژوهش و استدلال كشف نمود. با داشتن این عقاید، پترارك قهراً وجه اشتراكی با دوره های درخشان یونان و روم پیدا می كرد. به این جهت كوشید تا فرهنگ باستان را زنده كند و در آثار خود و كتاب هایی كه در ادبیات و نقد شعر و اخلاق نوشت، اوج گذشته را ظاهر سازد. فرانچسكو پترارك سرانجام در 21 نوامبر 1374م در هفتاد سالگی درگذشت و در معبد بزرگی در رُم كه افراد برجسته را در آن تجلیل می كردند، مدفون شد.
