آلفرد تنیسون، ادیب معروف انگلیسی در 6 اگوست 1809م در انگلستان به دنیا آمد. وی از كودكی نزد پدر آموزشی عمیق در زبان و موسیقی یافت و از فنون عالی صرف و نحو و غنای كلام شاعرانه برخوردار گشت. تنیسون در 18 سالگی اولین دیوان شعری خود را به نام اشعاری از دو برادر منتشر كرد و پس از ورود به دانشگاه، در میان گروهی از جوانان همفكر، به توسعه و پرورش استعداد شاعرانه خود پرداخت. وی طی سال های بعد دیوان اشعار دیگری در دو جلد و نیز چندین منظومه دیگر منتشر نمود كه شهرت فراوانی را نصیب او ساخت، به طوری كه در چهل سالگی به سمت ملك الشّعرایى دربار انگلستان منصوب شد. وی از آن پس نیز اشعار فراوانی سرود و برخی از اشعارش در ردیف زیباترین اشعار انگلیسی جای گرفت. منظومه های وی گاه بیان گر امیدها و تردیدهای نسل اوست و گاه به تبیین آرزوهایش در سفر به سرزمین های دور سخن می گوید. تنیسون برای نسل خود، مبین و مفسر افسانه های كهن و قرون وسطایى و نقاش پراحساس صحنه های حقیرانه زندگی جاری است و علاوه بر آن توانسته است به جریان های فلسفی و علمی زمان خود، شكل خاص بخشد. گرچه شهرت تنیسون در نسل بعد رو به كاهش نهاد، بااین حال، نامش به عنوان شاعر بزرگ در ادبیات انگلیس باقی ماند. اشعار تنیسون از لحاظ تلفیق واژه های آهنگین، اوزان پخته، تصاویر دقیق و فشردهْ بسیار درخشان است. اشعار او بیانگر آگاهی و ارزش های فكری و اخلاقی عصر ویكتوریا و طبقه اجتماعی حاكم بر آن زمان می باشد. به همین دلیل از اواخر قرن نوزدهم به بعد، از سوی شاعران انگلیسی و امریكایى، متهم به احساساتی بودن، بی روحی، كم مایگی فكری و ملیت گرایىِ كوته نظرانه شد. با این حال در سال های بعد حتی منتقدان نیز مهارت وی در اوزان و تصویرسازی را ستوده اند. آلفرد تنیسون سرانجام در 6 اکتبر 1892م در 83 سالگی درگذشت. تنیسون درباره خود گفته است: من شاعری نیستم كه همواره از خود سخن می گوید، این صدای شعر است كه از وجود من بیرون می آید.
