کمتر از دو سال پس از پایان جنگ ایران و عراق، از روز دوم اوت سال 1990م، با تهاجم نظامی عراق به کویت و اشغال خاک این کشور از طرف نیروهای عراقی، بحران عظیمی در خاورمیانه و خلیج فارس آغاز شد که تا پایان سال 1990م، کلیه حوادث و جریانات مهم دیگر بین المللی را تحت الشعاع خود قرار داد. در پی این تهاجم، کشورهای جهان واکنش تند و یکپارچه ای نشان دادند و شورای امنیت سازمان ملل متحد با صدور چندین قطعنامه درباره محکومیت تجاوز عراق و تاکید بر لزوم تخلیه بدون قید و شرط کویت از نیروهای متجاوز، سرانجام روز پانزدهم ژانویه 1991م را به عنوان آخرین مهلت تخلیه کویت از طرف نیروهای عراق تعیین نمود و بعد از این تاریخ، توسل به زور برای بیرون راندن نیروهای متجاوز را از کویت تجویز کرد. در اوایل سال 1991م، پیش از فرا رسیدن ضرب الاجل نیمه ژانویه 1991م، بیش از پانصد هزار سرباز امریکایى و دویست هزار سرباز از کشورهای متحد امریکا، علیه عراق در منطقه خلیج فارس متمرکز شده بودند. تعداد هواپیماهای جنگنده و بمب افکن متحدین در این عملیات، بیش از 1200 فروند و تعداد تانک های آنها قریب 4000 دستگاه بود. علاوه بر آن، بیش از یک صد کشتی جنگی در آب های خلیج فارس و اطراف آن گرد آمده بودند. با چنین تدارکی در منطقه که از پایان جنگ جهانی دوم به این طرف سابقه نداشت، شروع عملیات جنگی علیه عراق در صورت خودداری آن کشور از تخلیه کویت قطعی به نظر می رسید. با خودداری صدام حسین، دیکتاتور سفاک عراق از پذیرش اولتیماتوم شورای امنیت، حملات امریکا و نیروهای متحد، در کمتر از 48 ساعت پس از انقضای مهلت، آغاز شد و در جریان این حملات، بی سابقه ترین خرابی ها و ویرانی ها به بار آمد. در این میان شورش میلیونی مخالفان صدام در عراق شکل گرفت اما نیروهای غربی که ادامه حکومت صدام ذلیل و شکست خورده را بر جانشینان احتمالی او که به دنبال حکومت اسلامی بودند، ترجیح می دادند، در حالی که ساعاتی تا سقوط بغداد باقی نمانده بود، دست از حملات خود برداشتند و صدام با سرکوب بی رحمانه این شورش، نگرانی های امریکا از این جهت را برطرف ساخت. در واقع حمله عراق به کویت که با چراغ سبز امریکا همراه بود و به معنای موافقت ضمنی و یا حداقل عدم مخالفت کاخ سفید تلقی می گردید، بهانه ای بود برای حضور نظامی گسترده امریکا در منطقه حساس خاورمیانه. به عبارت دیگر، امریکا علاوه بر برخورداری از نیروهای واکنش سریع، توانست کل این منطقه را در اختیار گرفته و با تحکیم پایه های دول منطقه، به آنها در زمینه مواجهه با شکل گیری و رشد جنبش های اسلامی کمک نماید. از سوی دیگر، رژیم صهیونیستی نیز با حضور نظامی امریکا در منطقه، ضمن احساس امنیت بیشتر، به جنایات خود ادامه داد.
