تولد "هوشنگ پزشك نیا"، نقاش معاصر ایرانی (1296ش)

هوشنگ پزشک نیا ( 1296-1351ش ) پس از اتمام تحصیلاتش در ایران ، به سال 1321شمسی به آکادمی هنرهای زیبای استانبول ترکیه رفت و زیر نظر پرفسور «لئو پولد لوی» نقاشی را فرا گرفت. سال 1325 شمسی به ایران بازگشت و در شهر آبادان مشغول به کار شد. سپس سال 1337 شمسی به تهران نقل مکان کرد. به او وعده ی کاری را داده بودند، اما وقتی برگشت دریافت که کار را به دیگری داده اند. ده سال در کنسرسیوم نفت در داغی آبادان برای نشریات فراوان کنسرسیوم کار کرده بود و نقاشی کشیده بود. چون به ایران برگشت و بی کار ماند، در نامه ای دستمزدش را از کنسرسیوم طلب کرد، اما به حق و حقوقش دست نیافت. سال های ۱۳۳۹ و ۴۰، باز با شوری عاشقانه ۱۵۰ تابلوی جدید می کشد و آن ها را به پاریس و لندن می برد. در گالری تدسکو پاریس آثارش را به تماشا می گذارد، چندتایی را می فروشد و بسیاری را نزد «مادام الو» نامی که گالری دار بوده، امانت می گذارد. سرنوشت آن آثار هرگز معلوم نشد. تا آخر عمر پزشک نیا منتظر بود تا بهای این تابلوها را دریافت کند که البته به مقصود نرسید.

سال ۱۳۴۱ برادرش ایرج در تصادف کشته می شود و وضع روحی اش کاملاً به هم می ریزد. ده سال پایان زندگی اش با سختی، تلخی و آشفتگی گذشت. بدبین و شکاک شده بود. نامه هایی به مراکز مختلف و شخصیت های فرهنگی و سیاسی کشورها می نوشت و ارسال می کرد. مکاتبه ها می کرد برای گرفتن پول تابلوها!! که صد البته هرگز، به پشیزی هم دست نیافت و مهم تر اینکه معلوم نشد چه بر سر تابلوها آمده. حتا خانواده اش، همسر و چهار فرزندش هم نفهمیدند. پزشک نیا ده سال پایانی زندگی اش را با سختی، تلخی و آشفتگی گذراند و در نیمه شب شنبه ۱۶ آذر ماه 1351 شمسی بر اثر سکته قلبی در تهران درگذشت. آثارش میان تجربه های کوبیستی، اکسپرسیونیستی، واقع گرایی (رئالیستی) و یافتن شیوه ای شخصی در نوسان بود. تشابه میان تمام آثارش، بیان اکسپرسیو مسایل اجتماعی مردم زحمت کش و طبقه ی کارگراست.

از پزشک نیا آثارحکاکی (گراور سازی) نیز به جا مانده است که در آنها بیشتر از عنصر خط به صورت هاشورهای سیال برای دورگیری شخصیت ها استفاده کرده است و گاه آثارش با خطوط سفید كه از دل سیاهی زمینه به بیرون پریده اند تصاویری نگاتیف (منفی) ارائه داده اند.

اگرچه او از نخستین هنرمندان نوگرای ایرانی بود اما به دلیل گوشه گزینی و تردید و تشویش هایش و کشمکش میان مکتب های مختلف نقاشی، نتوانست نقشی فعال در تحول هنر معاصر ایران داشته باشد و بدین قرار بسیاری او را در زمان حیاتش در نیافتند و بسیاری نیز پس از مرگش او را به فراموشی سپردند.