در حالی که دو ماه و نیم از پایان جنگ جهانی دوم در اروپا می گذشت، نبردهای سختی بین نیروهای امریکا و ژاپن در آسیای جنوب شرقی در جریان بود. امریکایى ها پس از تصرف جزیره اوکیناوا، در تدارک حمله به خاک اصلی ژاپن بودند ولی با مشاهده مقاومت شدید ژاپنی ها برای حفظ این جزیره، پیش بینی می کردند که جنگ برای تصرف خاک اصلی ژاپن، تلفات و خسارات بسیار سنگینی به بار خواهد آورد. در همین اوضاع و احوال بود که اولین بمب هسته ای امریکا در شانزدهم ژوئیه 1945میلادی در صحرای آلاماگوردو در ایالت نیومکزیکوی امریکا با موفقیت مورد آزمایش قرار گرفت و از این زمان بود که سران امریکا به فکر استفاده از این سلاح در جنگ با ژاپن افتادند. هنگام آزمایش نخستین بمب هسته ای امریکا، هاری ترومن، رئیس جمهور وقت این کشور در خارج از کشور و در کنفرانس پوتسدام حضور داشت. وقتی که خبر آزمایش موفقیت آمیز بمب هسته ای را به ترومن اطلاع دادند وی بی درنگ دستور داد به تولید اولین سری از این بمب ها اقدام شود. استدلال سردمداران امریکا برای استفاده از بمب هسته ای در ژاپن این بود که اگر بمب هسته ای در ژاپن مورد استفاده قرار نمی گرفت، بیش از ده برابر آنچه در هیروشیما و ناکازاکی کشته شدند، در میدان های جنگ جان می باختند. با این دلیل، ترومن دستور بمباران هسته ای هیروشیما و ناکازاکی را صادر کرد و جان بیش از دویست هزار نفر را در یک لحظه گرفت. ضمن اینکه صدها هزار نفر دیگر نیز، از آثار این بمب ها، دچار انواع بیماری ها شدند و عوارض آن تا سال های اخیر ادامه داشت.
