ایران، قبل از جنگ جهانی دوم، تحت نفوذ سیاست استعماری انگلیس بود و قدرت متمركز رضاخان، اداره مملكت را با استبداد تمام برعهده داشت. با روی كار آمدن آتاتورك در تركیه، با تحریك انگلستان و برای این كه شوروی در حلقه محاصره قرار داشته باشد، در هفدهم تیرماه 1316 ش برابر با هشتم ژوئیه 1937 م، پیمان دوستی و عدم تجاوز بین ایران، تركیه، افغانستان و عراق در كاخ سعدآباد تهران به امضا رسید. به موجب این پیمان، این دولت ها متعهد شدند كه سیاست خارجی هماهنگی داشته باشند و در مقابله با خطر كمونیسم كه هر یك از دولت های آنان را تهدید كند، همدیگر را مورد حمایت قرار دهند. همچنین دولت های عضو ضمن این كه نباید در امور داخلی هم دخالت كنند، باید در كلیه اختلافات بین المللی كه با منافع آنان مربوط است، مشورت نمایند و علیه هم، عملیات تجاوزكارانه نداشته باشند. اما درعمل، این پیمان، توخالی و پوچ بود و ایران خود همكاری وسیعی با آلمان كه شریك شوروی بود، داشت و كارشناسان آلمانی در مؤسسات بسیاری در ایران خدمت می كردند.
