ژنرال حافظ اسد رئیس جمهور پیشین سوریه در سال 1930م در شهر لاذقیه سوریه به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات متوسطه وارد دانشكده افسری نیروی هوایى سوریه گردید و در سال 1964م به عنوان خلبان برجسته، مدال لیاقت گرفت. اسد از سال 1966م وزارت دفاع و فرماندهی نیروی هوایى سوریه را برعهده گرفت. وی در 13 نوامبر 1970م طی یك كودتا علیه رژیم غیرنظامی حاكم، نخست وزیر سوریه شد و از مارس 1971م با انتخاب شدن به عنوان رئیس جمهور این كشور موضع سیاسی خود را در سوریه مستحكم تر كرد. اسد یك ماه بعد از آن، یعنی در آوریل 1971م به دبیركلی حزب بعث سوریه انتخاب شد و پس از جنگ اكتبر 1973م، عنوان فرماندهی كل قوا را نیز به خود اختصاص داد. حافظ اسد در سال 1976م، به دنبال دعوت اتحادیه عرب، دستور اعزام نیروی نظامی 30 هزار نفری حافظ صلح عرب به لبنان را برای فرونشاندن جنگ های داخلی این كشور صادر كرد. وی در سال بعد علیه پیمان كمپ دیوید موضع گرفت و روابطش را با قاهره قطع نمود. متعاقب آن، جبهه پایداری عرب را با شركت چند كشور دیگر به وجود آورد. حافظ اسد در سال 1978م به عنوان اولین رئیس جمهور پس از استقلال سوریه توانست دوره هفت ساله حكومت خود را به پایان برساند و مجدداً به ریاست جمهوری این كشور انتخاب شود. او در سال 1978م موفق شد اعضای یك شبكه براندازی و كودتا را در شهر حلب سوریه شناسایى و دستگیر كند و دستور اعدام تمام آنان را صادر كرد. با آغاز جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه جمهوری اسلامی ایران، حافظ اسد حمله عراق به ایران را محكوم نمود و روابط سیاسی خود را با بغداد قطع كرد. وی هم چنین در سال 1981م، دستور بسته شدن لوله نفت صادراتی عراق را در خاك سوریه صادر نمود. حافظ اسد با وجود آن كه به دلیل مواضع سیاسی خود، اغلب با همسایگانش در خاورمیانه روابط صمیمی نداشت، اما توانست ثبات سیاسی و آرامش سوریه را در دو دهه آخر قرن بیستم حفظ كند. وی در امور اقتصادی معتقد به اقتصاد مختلط بود و ضمن تشویق بخش خصوصی، از سرمایه گذای خارجی نیز حمایت می كرد. از سوی دیگر در زمان حافظ اسد روابط تجاری سوریه با شوروی و بلوك شرق در حالی اوج می گرفت كه روابط اقتصادی با كشورهای اروپای غربی نیز جایگاه مهمی در اقتصاد این كشور عربی داشت. حافظ اسد سرانجام پس از سی سال زمام داری، در دهم ژوئن سال 2000م در 70 سالگی درگذشت و پس از وی، پسرش بشّار اسد به ریاست جمهوری سوریه انتخاب شد.
