تهاجم به خانه وحی در منابع اهل سنت

قضاوت دربارۀ یک واقعۀ تاریخی - به ویژه دربارۀ مسئله ای که در باورهای یک ملت بزرگ نقش بسته است - به تحقیق عمیق و گسترده ای نیازمند است. تبرئه کردن متهم و سرپوش نهادن بر یک واقعیت دردناک و بزرگ، و کوچک جلوه دادن آن، هنر نیست. هنر، آن است که انسان با تحقیق کامل و به دور از هر گونه تمایلات نفسانی و با عدل و انصاف، مسئله را بررسی کند و واقعیات را بر اساس آنچه نقل شده است، بدون تحریف تبیین کند؛ از اینرو ما به دور از هر نوع تعصب، مسئله را با استناد به منابع معتبر اهل سنّت، بررسی می کنیم و قضاوت را بر عهده خوانندگان محترم می گذاریم.
در منابع اهل سنّت، روایات مختلفی دربارۀ تهاجم عمر به خانۀ فاطمه زهرا (سلام الله علیها) وارد شده است که برای اختصار به نمونه هایی از آن اشاره می کنیم:
1. در کتابهای «عقد الفرید»، «تاریخ ابوالفداء» و «اعلام النساء» در این باره این گونه آمده است:
ابوبکر، گروهی را به سرکردگی عمر بن خطاب به سوی خانۀ علی (علیه السلام) گسیل داشت و به سر کردۀ آنان گفت: «اگر در برابر فرمانت سر فرود نیاوردند با آنان پیکار کن.» عمر با مشعلی حرکت کرد تا خانۀ وحی و رسالت را به آتش بکشد. در این گیر و دار بود که دخت فرزانۀ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با او روبه رو شد و فرمود: «هان! ای پسر خطّاب! آیا آمده ای تا خانۀ ما را به آتش بکشی؟» عمر پاسخ داد: «آری، مگر اینکه همان را بپذیرید که امّت گردن نهاده اند و با خلیفۀ انتخابی ما دست بیعت دهید.» 1
2. مدائنی از سلمة بن محارب، از سلیمان تیمی، از ابن عون روایت کرده است: ابابکر برای بیعت گرفتن از علی (علیه السلام) به دنبال وی فرستاد. پس علی (علیه السلام) بیعت نکرد. در این هنگام عمر با مشعلی از آتش، روانۀ خانۀ علی (علیه السلام) شد. فاطمه (سلام الله علیها) در پشت درب با او سخن می گفت: «ای پسر خطاب! آیا تو را در حال آتش زدن خانه ام می بینم؟!»
عمر گفت: «آری! و آن چنان به این امر مصرّ و محکم هستم که پدرت بر دینی که آورده بود محکم بود.» 2
3. مؤلف «الامامة و السیاسة» معروف به «تاریخ خلفاء»، تحت عنوان چگونگی بیعت امام علی (علیه السلام) می نویسند: ابوبکر در پی جویی از کسانی برآمد که از بیعت سرباز زده و نزد امام علی (علیه السلام) جمع شده بودند؛ از اینرو عمر را به سوی خانۀ علی (علیه السلام) روانه داشت تا آنان را برای بیعت با وی احضار کند. عمر به در خانۀ فاطمه (سلام الله علیها) آمد و آنان را ندا کرد؛ اما آنان از آمدن و دست بیعت دادن به ابوبکر خودداری کردند. عمر به همراهان خود دستور داد تا هیزم بیاورند، و فریاد کشید: «به خدایی که جان عمر در دست اوست یا باید از خانه بیرون بیایید یا اینکه خانه را با هر کسی که در آن است به آتش می کشم!!» به او گفتند: «ای ابا حفص (عمر)! آیا می دانی که فاطمه (دختر پارۀ تن رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)) در این خانه است؟» گفت: «گرچه او هم باشد.» در این هنگام، فریاد فاطمه (سلام الله علیها) بلند شد: «بابا ای رسول الله! آیا می بینی بعد از تو ابن خطّاب و ابن ابی قحافه (ابوبکر) با ما چه می کنند.» 3
4. روایت شده است زمانی که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از دنیا رحلت فرمود، عباس رضی الله عنه نزد امیرمؤمنان رفت و گفت: «دستت را بده تا با تو بیعت کنم.» پس امیرمؤمنان (علیه السلام) با عدّه ای از پیروان و شیعیانش در منزلش به مبارزه [منفی] روی آوردند؛ چون پیامبر به وی چنین دستور داده بود. در این هنگام، عدّه ای به خانه علی (علیه السلام) حمله ور شدند و به آنجا هجوم آوردند و درب خانه اش را به آتش کشیدند و او را به زور از خانه خارج کردند. آنها سیدۀ زنان، حضرت فاطمه (سلام الله علیها) را پشت درب، فشار سختی دادند؛ به حدّی که محسن را سقط کرد. 4
5. ابی الهجاء شبل الدّولة حنفی می گوید: «بعد از آنکه ابوبکر از مردم برای خود بیعت گرفت، عمر را همراه قنفذ، خالد بن ولید، ابوعبیدة جراح و عدّه ای از جماعت دیگر از منافقان به سوی خانۀ علی و فاطمه (علیهما السلام) فرستاد.
خلیفۀ دوم، هیزم را بر در خانۀ فاطمه (سلام الله علیها) جمع کرد و آن را آتش زد و فاطمه (سلام الله علیها) به طرف در آمد که از ورود آتش به خانه جلوگیری کند. در این هنگام، عمر و همراهانش در را با فشار باز کردند و فاطمۀ زهرا (سلام الله علیها) بین در و دیوار ماند. آن چنان فشاری بر آن حضرت وارد شد که مسمارهای در به سینۀ فاطمه (سلام الله علیها) فرو رفت و فرزندش را از شدت فشار سقط کرد و فریاد کشید: «ای پدرجان! ای رسول الله! ببین بعد از تو عمر و ابوبکر با من چه کردند؟» در این هنگام، عمر به اطرافیان خود گفت: «فاطمه را بزنید.» پس، آن از خدا بی خبران با شلاق، حبیبۀ رسول خدا و پارۀ تن او را زدند؛ به حدّی که آثار صدمات و شلاق بر جسم مبارک آن حضرت نمایان شد. فاطمه (سلام الله علیها) بر اثر این ضربات مریض شد و عاقبت به شهادت رسید. پس فاطمه (سلام الله علیها) شهیدۀ خانۀ نبوّت است و سبب قتل او عمر بن خطاب بوده است. 5
اینها تنها نمونه هایی از جریان حملۀ عمر به خانۀ فاطمه (سلام الله علیها) است.
مضروب شدن حضرت زهرا (سلام الله علیها) و شهادت فرزندش
روایات دربارۀ مضروب شدن حضرت فاطمۀ زهرا (سلام الله علیها) و شهادت فرزند آن حضرت، فراوان است.
به سبب ا ختصار فقط به نمونه هایی از آن اکتفا می کنیم که در منابع اهل سنّت وارد شده است:
1. شمس الدین ذهبی متوفای (748 ق) از مورخین مشهور اهل سنت و ابن حجر عسقلانی متوفای (852 ق) از علمای مشهور اهل سنّت با ذکر سند می گوید: «اِنَّ عُمَرَ رَفَسَ6 فَاطِمَةَ حَتَّی اَسْقَطَتْ بِمُحْسِنٍ؛7 همانا عمر لگدی به فاطمه (سلام الله علیها) زد که محسن از او سقط شد.»
2. قاضی عبدالجبار معتزلی متوفای (415 ق) و ابن ابی الحدید معتزلی متوفای (656 ق) از قول جاحظ معتزلی متوفای (255 ق) نقل می کنند: «اِنَّ عُمَرَ ضَرَبَ فَاطِمَة (سلام الله علیها) بِالسُّوطِ وَ قَصدَ مَنْزِلَهُ؛8 عمر با تازیانه به فاطمه (سلام الله علیها) زد و می خواست وارد منزلش شود.»
3. «شهرستانی متوفای (548 ق) یکی از متکلمان اهل سنت از ابراهیم بن نظام معتزلی نقل می کند که: «اِنَّ عُمَرَ ضَرَبَ بِبَطْنِ فَاطِمَةَ یَوْمَ الْبِیْعَةِ حَتَّی أَلْقَتِ الْجَنِینَ مِنْ بَطْنِهَا؛9 عمر در روز بیعت به پهلوی فاطمۀ زهرا (سلام الله علیها) زد؛ به گونه ای که سقط جنین کرد.»
4. صلاح الدین صَفَدی متوفای (548 ق) می نویسد، نظّام معتزلی می گوید: «بدون شک عمر در روز بیعت، چنان فاطمه (سلام الله علیها) را لگد زد که محسن را سقط کرد.» 10
5. اخلاق خلیفه11
توجه به اخلاق خلیفه می تواند حتی اذهان دیر باور را دربارۀ این وقایع قبیح - که ادله مسلّم هم دارد - قانع کند.
یکی از خصوصیات روحی خلیفه - که در کار فکری، سیاسی و اجرایی او نیز تأثیر شدیدی داشت - تند مزاجی او بود12 و از نظر فکری نیز افراطی بود. او مدیریت را عبارت از نوعی سختگیری می دید و می کوشید با این سختگیری، اعراب بدوی را تحت کنترل درآورد. تبلور این امر در افکار و رفتار او، در همان حیات رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) آشکار بود. به یاد داریم که او در بدر اصرار داشت تا رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) تمامی اسیران بدر را به قتل برساند. شدت و حدّت او در برخورد با سهیل بن عمرو، در جریان صلح حدیبیه، در منابع تاریخی آمده است. او حتی دربارۀ صلح حدیبیه، موضع تندی داشت. عمر در همان روز نخستِ خلافت گفت: «خدایا! من تندخو هستم. مرا نرم فرما!» 13 او نخستین کسی بود که دِرّه (شلاق) در دست گرفت. 14 دربارۀ چوبدستی او گفته شده است که ترسناک تر از شمشیر حجاج بوده است. 15 گذشت که طلحه به دلیل خلق تند عمر به ابوبکر اعتراض کرد که چرا وی را بر آنان می گمارد. 16
به نقل از ابن شبه نیز شخصی به عمر گفت: «مردم از تو خشمگین اند، مردم از تو متنفرند.» وی پرسید: «برای چه؟» آن مرد گفت: «از زبان و عصای تو!» 17
یک بار غلام زبیر بعد از نماز عصر به نماز ایستاد. در همان آن، متوجه شد که عمر با دِرّۀ (شلاق) خود به طرف او می آید. او بی درنگ از آنجا فرار کرد. عمر در پی وی رفت تا او را یافت. غلام گفت: «دیگر چنین نخواهم کرد.» 18
عبدالرزاق صنعانی و ابراهیم نخعی می گویند: عمر در صفوف زنان می گشت. ناگهان بوی عطری از آنان به مشامش رسید. در آن حال گفت: «اگر می دانستم این بو از کیست با او چه و چه می کردم. زنان باید خود را برای شوهرانشان معطر کنند.» 19 ابراهیم می افزاید: «زنی که در آنجا خود را معطر کرده بود از ترس بول کرد.» 20و هم چنین نوشته اند زنی با دیدن او سقط جنین کرد. معمولاً کسی که قصد سؤالی از عمر داشت، شهامت این کار را نمی یافت؛ بلکه از طریق عثمان یا شخص دیگری سؤال خود را مطرح می کرد. 21
این اخلاق سبب شده بود تا او در انتخاب فرمانداران خود نیز معیار خشونت را معیاری اساسی تلقی کند. 22 وی در برخورد با افراد خاطی هر طایفه ای که بودند گذشت نمی کرد و اسلام را تنها از زاویه سختگیری می شناخت. همین رفتارش سبب شد تا جبلة بن ایهم از شاهان شام که مرتکب خطایی شده بود از مکه به شام بگریزد و از اسلام روی برتابد. 23
فرمانداران و فرزندان خلیفه نیز از این سختگیری در امان نماندند. زمانی که یکی از فرزندانش لباس زیبایی پوشیده بود، از خلیفه کتک مفصلی خورد تا اندازه ای که فرزند او به گریه افتاد. وقتی حفصه به وی اعتراض کرد، عمر گفت: «او خود را گرفته بود، من او را زدم تا تحقیرش کرده باشم.» 24 او فرزند دیگرش را که مشروب خواری کرده بود، به حدی کتک زد که درگذشت. 25
گویا عمرو بن عاص، فرزند عمر را به همین دلیل در مصر حد زده بود؛ اما وقتی به مدینه آمد پدرش نیز وی را زد و همین، سبب مرگش شد. زمانی که فرزند خلیفه در بستر مرگ افتاده بود به پدرش گفت: «تو مرا کشتی.» عمر گفت: «اگر خدا را ملاقات کردی به او بگو که ما حد را جاری می کنیم.» 26
شدت این برخوردها اعتراض مردم را برانگیخت. آنان از عبدالرحمان بن عوف خواستند تا در این باره با عمر سخن گفته، به او بگوید که دختران در خانه نیز از او هراس دارند. عمر در برابر این اعتراض گفت: «مردم جز با این روش اصلاح پذیر نیستند و در غیر این صورت، لباس مرا نیز از تنم بیرون خواهند آورد.» 27 او خودش تأیید می کرد که مردم از تندی او ترسیده و وحشت کرده اند. 28 در اصل، همین برخوردها می توانست مانعی بر سر راه اعتراضات مردم به عملکرد او باشد. 29 پیش از آن، زمانی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود تا مردها همسرانشان را نزنند، عمر از آن حضرت خواست تا اجازه دهد تا مردان همسران خود را بزنند؛ اما آن حضرت نپذیرفت. 30
اعتراف به ضرب و اذیّت فاطمه (سلام الله علیها)
در کتابهای معتبر اهل سنت آمده است: «فَقَالَ عُمَرُ لِاَبی بَکْر: اِنْطَلِقْ بِنَا اِلَی فَاطِمَة فَاِنّا قَدْ اَغْضَبْنَاهَا! فَانْطَلَقَا جَمِیعاً فَاسْتَأْذَنَا عَلَی فَاطِمَة فَلَمْ تَأْذَنْ لَهُمْ؛31 عمر به ابوبکر گفت: بیا به دیدار فاطمه رویم [و رضایتش را جلب کنیم]؛ زیرا ما وی را به خشم آورده ایم. و آنان به خانۀ آن حضرت آمدند و اجازه ورود خواستند؛ ولی آن حضرت اجازه ورود [به خانه را] به آنها نداد... .»
چون چنین دیدند دست به دامان علی (علیه السلام) شدند و با فشار و اصرار، نظر او را جلب کردند که از فاطمه اجازه بگیرد؛ ولی حضرت زهرا (سلام الله علیها) اجازه نداد. امام علی (علیه السلام) فرمود: «ای دختر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) آنان نا رضایتی و اجازه ندادن تو را از چشم من می بینند و من به آنان قول داده ام که از تو اجازه بگیرم.» سرانجام فاطمه (سلام الله علیها) گفت: «من در اختیار تو هستم.»
شیخین وارد خانۀ فاطمه زهرا (سلام الله علیها) شده و بر او سلام کردند؛ ولی آن حضرت (سلام الله علیها) جواب سلام نداد و صورتش را از آنان به سوی دیوار برگرداند. 32 اصرار و سماجت به جایی نرسید. ابوبکر خیلی ناراحتی می کرد و می گفت: «ای کاش من به جای پیامبر می مردم.» فاطمه (سلام الله علیها) گفت: «اگر حدیثی را از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بخوانم، مرا تأیید می کنید؟» گفتند: «بلی.» فرمود: «اَلَمْ تَسْمَعَا رَسُولَ الله (صلی الله علیه و آله و سلم) یَقُولُ: فَاطِمَة بِضْعَة مِنِّی مَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِی، رِضَا فَاطِمَة مِنْ رِضَای وَ سَخَطُ فَاطِمَة مِنْ سَخَطِی، فَمَنْ اَحَبَّ فَاطِمَة اِبْنَتِی فَقَدْ اَحَبَّنِی، وَ مَنْ اَرْضَی فَاطِمَة فَقَدْ اَرْضَانِی؟ قَالَا: نَعَمْ. قَالَتْ: فَإِنِّی قَدْ اُشْهِدُاللهَ وَ مَلاَئِکَتَهُ اَنَّکُمَا اَسْخَطْتُمَانِی وَ مَا اَرْضَیْتُمَانِی وَ لَئِنْ لَقَیْتُ النَّبِیّ (صلی الله علیه و آله و سلم) لَاَ شْکُوَنَّکُمَا إلَیْهِ؛33 آیا از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نشنیده اید که می فرمود: فاطمه پاره تن من است، هر کس او را بیازارد، مرا آزرده است. و رضایت فاطمه (سلام الله علیها) رضایت من و خشم او خشم من است و هر کس فاطمه، دخترم را دوست بدارد مرا دوست داشته است و هر کس او را راضی کند مرا راضی کرده است.» گفتند: «آری.» فرمود: «من، خدا و ملائکه اش را شاهد می گیرم که شما مرا به خشم آورده اید و مرا راضی نکردید و هنگامی که پیامبر را دیدار کنم، از شما به او شکایت خواهم کرد.»
ابوبکر پس از شنیدن این سخنان به گریه افتاد و با تمام ناراحتی، خانه حضرت فاطمه (سلام الله علیها) را همراه عمر ترک کرد و به مردم گفت: «من از خلافت کنار می روم و حاجتی به بیعت شما ندارم.» و فاطمه (سلام الله علیها) نیز اظهار داشت: «من در تعقیب هر نماز تو را نفرین خواهم کرد.» 34
ناراضی بودن حضرت زهرا (سلام الله علیها) از خلیفۀ اول و دوم
دانشمندان اهل سنت در تاریخهای خود می نویسند: «فاطمه (سلام الله علیها) آن چنان از دو خلیفه اول و دوم ناراضی و ناراحت بود که با آنان قهر کرد و از ستم آن دو رو به سوی قبر پدر کرد و فرمود:
1. «یَا اَبَتَاه! یَا رَسُولَ اللهِ! مَاذَا لَقِینَا بَعْدَکَ مِنْ اِبْنِ الْخَطَّابِ وَ ابْنِ اَبِی قُحَافَةِ؟!؛35 ای پدر و ای رسول خدا! ما بعد از تو چه [روزگار سیاهی] از پسر خطاب و پسر ابو قحافه داشته ایم؟!»
2. طبری می نویسد: «فَحَجَرَتْهُ فَاطِمَة (سلام الله علیها) فَلَمْ تُکَلِّمْهُ فِی ذَلِکَ حَتَّی مَاتَتْ، فَدَفَنَهَا عَلِیٌّ لَیْلاً؛36 [بعد از جریان تهاجم به خانۀ فاطمه (سلام الله علیها) و اذیت آن حضرت به دست خلیفۀ اول و دوم] حضرت از آنها رویگردان شد و تا آخر عُمر با آنان سخن نگفت تا اینکه از دنیا رفت و علی (علیه السلام) شبانه او را دفن کرد.»
3. حضرت زهرا (سلام الله علیها) خطاب به ابوبکر فرمود: «وَاللهِ! لَاکَلَّمْتُکَ اَبَداً، وَالله لَاَدْعُوَنَّ اللهَ عَلَیْکَ فِی کُلِّ صَلَوة؛37 سوگند به خدا! از این پس هرگز با تو سخن نخواهم گفت. سوگند به خدا! در هر نماز تو را نفرین خواهم کرد.»
4. ابن ابی الحدید (امام معتزلی) پس از تحقیق و بررسی دربارۀ واکنش حضرت فاطمه (سلام الله علیها) به ستمهای وارده از سوی حکومت وقت می نویسد: «وَالصَّحیحُ عِنْدِی اَنَّهَا مَاتَتْ وَاجِدَة عَلَی اَبِی بَکْرٍ وَ عَمَرَ وَ اَنَّهَا اَوْصَتْ اَلّا یُصَلِّیَا عَلَیْهَا؛38 به نظر من،حق این است که فاطمه (سلام الله علیها) با دل پر درد از ابوبکر و عمر از دنیا رفت و وصیت کرد: آن دو بر جنازه اش نماز نخوانند.»
اینها نمونه هایی از روایات و مطالبی است که از نارضایتی فاطمۀ زهرا (سلام الله علیها) از خلیفۀ اول و دوم حکایت دارد؛ فاطمه ای که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) رضایت او را رضایت خدا و غضبش را غضب خداوند می شمرد؛ آنجا که می فرماید: «یَا فَاطِمَةُ اِنَّ اللهَ لَیَغْضِبُ لِغَضَبِکِ وَ یَرْضَی لِرضَاکِ؛39 ای فاطمه! همانا خداوند با غضب تو غضبناک و با رضایت تو راضی می شود.»
اکنون با توجه به این حدیث چگونه می توان نارضایتی فاطمۀ زهرا (سلام الله علیها) را از آن دو (عمر و ابوبکر) توجیه کرد؟
از این احادیث چه نتیجه ای می توانیم بگیریم؟ پاسخ این سؤالات برای همه روشن است، چه رسد به افراد تحصیل کرده و آزموده.
برای بیش تر روشن شدن پاسخ، به یک حدیث توجه فرمایید:
جوینی از محدثان بزرگ اهل سنت، حدیثی را از ابن عباس نقل می کند که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «وَ أَمَّا اِبْنَتِی فَاطِمَة فَإِنَّهَا سَیِّدَة نِسَاءِ الْعَالَمِینَ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ آلَاخِرینَ وَ هِیَ بِضْعَة مِنِّی وَ هِیَ نُورُ عَیْنِی وَ هِیَ ثَمَرَة فُؤَادِی وَ هِیَ رُوحِی اِلَی اَنْ قَالَ: اَللَّهُمَّ الْعَنْ مَنْ ظَلَمَهَا وَ عَاقِبْ مَنْ غَصَبَهَا وَ ذَلّلْ مَنْ أَذَلَّهَا وَ خَلِّدْ فِی نَارِکَ مَنْ ضَرَبَ جَنْبَهَا حَتَّی أَلْقَتْ وَلَدَهَا فَتَقُولُ الْمَلَائِکَة عِنْدَ ذَلِکَ آمِین؛40 اما دخترم فاطمه، او سیّدۀ زنان دو عالم از اولین و آخرین است و او پاره تن من است. او نور چشم و میوۀ دلم است. فاطمه روح و جان من است، تا اینکه فرمود: خدایا کسانی که به او ظلم کردند را لعنت کن و کسانی که حقش را غصب کرده اند عذاب کن و کسی که او را خوار می کند خوار کن. خدایا آن کس که بر پهلوی دخترم فاطمه زند به طوری که بچه اش ساقط شود، جایگاهش را از آتش جهنّم قرار بده، و ملائکه ای که نزد پیامبر بودند آمین گفتند.»
نتیجه
بی بی دو عالم حضرت صدیقه (سلام الله علیها) اولین حامی ولایت و امامت در راه مبارزۀ خود از جان و مالش گذشت؛ به طوری که در راه دفاع از حق و حقیقت به خانه اش هجوم آوردند و آنجا را به آتش کشیدند؛ خانه ای که محل نزول وحی و ملائکه بود و هیچ کس بدون اجازه وارد این خانه نمی شد؛ ولی دنیا طلبان و مقام پرستان بعد از به آتش کشیدن درِ خانۀ وحی، وارد خانه شدند و دختر نبوت را با تازیانه مجروح ساختند؛ به طوری که تورّم شدید بازو و سپس سقط جنین و بیماری و دیگر مسائل، به شهادت آن بانوی نمونۀ اسلام انجامید؛ ولی با تحمّل این مظلومیت ها غاصبان حق علی (علیه السلام) را - که در حقیقت همان دشمنان خدا و رسولش اند - رسوای تاریخ کرد و بر مشروعیت حکومت غاصبانۀ آنان خط بطلان کشید و عالی ترین سند مظلومیت امامش (حضرت علی بن ابی طالب (علیهما السلام)) و نیز حقّانیت افکار و عقاید شیعۀ امامیه را بر صفحه  تاریخ حک کرد.
آن حضرت با مخفی داشتن قبر خود و اجازه ندادن مراسم تشییع پیکر پاکش به دست غاصبان، تمام تلاش بد اندیشانی را که سعی در پاک کردن دامن جنایتکاران تاریخ صدر اسلام داشتند، نقش بر آب کرد و آنها را رسوای تاریخ ساخت.
در طول تاریخ، کم خردان، کوته نظران و مغرضان سعی کردند این قطعۀ تاریخ را که از جمله بزرگ ترین حربۀ تبلیغاتی شیعه است، از دست پیروان این مکتب به درآورند. فرزندان و شیفتگان اهل بیت (علیهم السلام) همواره با ارائۀ اسناد و مدارک تاریخی که امروزه در فرهنگ جهانی حرف اول را می زند، اجازه نخواهند داد معاندان و شبهه پراکنان، این پرونده  جنایی را مختومه اعلام کنند و در حد توان از حریم امامت و ولایت دفاع خواهند کرد.
از تمام مطالب گذشته روشن می شود که موارد ذیل از امور مسلّم تاریخی است:
1. تهاجم عمر با عدّه ای به خانۀ فاطمه زهرا (سلام الله علیها)؛
2. به آتش کشیدن درِ خانۀ حضرت و وارد شدن به داخل آن؛
3. واقع شدن فاطمۀ زهرا (سلام الله علیها) میان در و دیوار و مضروب شدن و آزار دیدن آن حضرت به دست عمر با تازیانه و لگد و در نتیجه، سقط محسن و شهادت فاطمه زهرا (سلام الله علیها)؛
4. اعتراف و اظهار تأسف عمر و ابوبکر به اذیت فاطمه (سلام الله علیها) و تلاش برای عذرخواهی از آن حضرت؛
5. ناراضی بودن حضرت زهرا (سلام الله علیها) از عمر و ابوبکر و وصیت به شرکت نداشتن آنها در تشییع جنازه و نماز و دفن آن حضرت و تصریح به نفرین کردن ابوبکر بعد از هر نماز؛
6. حمله ور شدن امام علی (علیه السلام) به عمر در دفاع از حضرت زهرا (سلام الله علیها) و زمین کوبیدن او و منصرف شدن از کشتن وی به سبب وصیت پیامبر اکرم.
 

منبع : ماهنامه اطلاع رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان شماره 127.
----------------------------------------------------
پی نوشت :
1) قال ابن عبد ربة الاندلسی: «الذین تخلفوا عن بیعة ابی بکر: علی و العباس و الزبیر فقعدوا فی بیت فاطمة، حتی بعث ابوبکر عمر بن الخطاب لیخرجهم (لیخرجوا) من بیت فاطمة و قال له: ان أبو افقاتلهم فاقبل بقیس من نار علی ان یضرم علیهم الدار فلقیته فاطمة فقالت یا بن الخطّاب! اجئت لتصرف دارنا؟! قال: نعم او تدخلوا فیما دخلت فیه الأمة.» تاریخ ابی الفداء، عماد الدین اسماعیل ابی الفداء، دار المعرفه، لبنان، ج 1، ص56. العقد الفرید، ابی عمر أحمد بن محمد بن عبد ربّه، مکتبة النهضة المصریه، قاهره، چاپ دوم، 1381 ق، ج 4، ص 259. اعلام النساء، عمر رضا کحالة، مؤسسه الرسالة، بیروت، 1440 ق، ج 3، ص 1207. کنز العمال فی سنن الاقوال و الافعال، اعلاء الدین علی تقی بن حسام الدین هندی، مؤسسة الرسالة، بیروت، 1405 ق، ج 3، ص 149.
2) انساب الأشراف، احمد بن یحیی (بلاذری)، قاهره، ج 1، ص 586، ح 1184.
3) ان ابابکر تَفْتَدَّ قَوماً تخلفوا عن بیعته عند علیّ کَرَمَ الله وجهه فبعث الیهم عمر، فجاء فناداهم و هم فی دار علی (علیه السلام)، فابو اَنْ یخرجوا، فدعا بالخطب و قال: و الّذی نفس عمر بیده، لتخرجنّ اَوْلَا حرقنها علی من فیها! فقیل له: یا ابا حفص! انّ فیها فاطمه (سلام الله علیها)؟ فقال: و ان! فقالت فاطمة: یا ابتا یا رسول الله! ما ذا لقینا بعدک من ابن الخطاب و ابن ابی قحافة؟! (الامامة و السیاسة، ابن قتیبه دینوری، منشورات الرضی، چاپ جدید، 1388 ق، ص12.)
4) اثبات الوصیه، علی بن حسین بن علی مسعودی، منشورات رضوی، قم، بی تا، ص 42.
5) «و جمع عمر الخطب علی بیت فاطمة و احرق الباب بالنار و لما جاءت فاطمه خلف الباب لتردّ عمر و حزبه، عصر عمر فاطمة بین الحائط و الباب عصرة شدیدة قاسیة حتی أسقطت جنینها و نبت مسمار الباب فی صدرها و صاحت فاطمة: یا أبتاه! یا رسول الله! انظر ماذا لقینا بعدک من ابن الخطّاب و ابن ابی قحافه! فانفت عمر الی من حوله و قال: اضربوا فاطمة، فانهالت السیاط علی حبیبة رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و بضعته حتی أدموا جسمها، و بقیت آثار العصرة القاسیة و الصدمة المریرة تنخر فی جسم فاطمه (سلام الله علیها)، فأصبحت مریضة علیلة حزینة حتی فارقت الحیاة بعد ابیها بأیام، ففاطمة شهیدة بیت النبوة، فاطمة قتلت بسبب عمر بن الخطاب.»؛ (ابی الهجاء الحنفی، مؤتمر علماء بغداد و مقدمة السید شهاب الدّین المرعشیّ النّجفی، ایران، چاپ سوم، 1399 ق، ص 63 به نقل از: السقیفه، ابی بکر جوهری؛ الامامة و السیاسة، ابن قتیبه و شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 2، ص 19.)
6) قاموس المحیط می گوید: «الرفس: الصدمة بالرجل فی الصّدر؛ رفس: صدمه زدن با پا بر سینه است.»
7) میزان الاعتدال، شمس الدین ذهبی، تحقیق:  علی محمد البجاوی، دار الامعرفة، چاپ اول، بیروت، 1382ق، ج1، ص139، شماره 522؛ و سیر اعلام النبلاء، شمس الدین ذهبی، تحقیق: ابراهیم الزییق، مؤسسة الرسالة، چاپ هفتم، بیروت، 1413 ق، ج15، ص578، شماره 349؛ لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، مؤسسة الاعلمی اللمطبوعات، چاپ دوم، بیروت، 1406 ق، ج 1، ص 268، ح 824.
8) المغنی، عبدالجبار معتزلی، تحقیق: محمود محمدقاسم و ابراهیم مدکور، چاپ مصر، بی تا، ج20، ص335؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، تحقیق: محمد ابوالفضل ابراهیم، مصر، دار الاحیاء الکتب العربیة، (1387 ق)، ج 16، ص 271.
9) الملل و النحل، عبدالکریم شهرستانی، تحقیق:  محمد سیدکیلانی، دار المعرفة، بیروت، 1402 ق، ج 1، ص 57.
10) «اِنَّ عُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَ فاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتّی أَلْقَتْ المُحْسِنَ»: الوافی بالوفیات، صلاح الدین خلیلی بن إیبک صفدی، بیروت، 1401 ق، ص 17، حروف الف از روایت ابراهیم بن سیّار، شماره 2444.
11) ر.ک: تاریخ خلفا، رسول جعفریان، ص65-67.
12) ابن ابی الحدید می نویسد: «و کان فی اخلاق عمر و الفاظه جفاء و عنجهیة ظاهرة.»: شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 183.
13) طبقات الکبری، محمد بن سعد، بیروت، دار الاحیاء التراث العربی، 1405 ق، ج 3، ص274 و السنة، ابوبکر احمد بن محمد بن هارون بن یزید خلال، عطیة الزهرانی، الریاض، دار الرایة، 1415 ق، ص 318: «اَللَّهُمَّ إِنّی غَلیظٌ فَلَیِّنِی.»
14) تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، جریر طبری، دار الکتب العلمیه، بیروت، الطبعة الثانیه، 1408 ق،  کتاب 5 جلدی، ج 4، ص 209؛ تاریخ الخلفاء، جلال الدین سیوطی، تحقیق: محمد محی الدین عبدالحمید، مصر، 1371 ق، ص 137 و طبقات الکبری، ج 3، ص 282. اولین کسی که از این دره کتک خورد، ام فروه، خواهر ابوبکر بود، آن هم زمانی که پس از درگذشت ابوبکر برای او گریه می کرد و عمر گریه کردن برای مرده را نادرست می دانست. (ر.ک: شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص 181.)
15) ربیع الابرار و نصوص الاخبار،  ابوالقاسم محمود بن عمر زمخشری، قم، 1369 ق، ج 3، ص 188؛ حیاة الحیوان، کمال الدین دمیری، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، 1424 ق، ج 1، ص 51؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص 188؛ طبقات الکبری، ج 3، ص 281.
16) شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 6، ص343 و ج 1، ص 164 و حیاة الصحابة، الکاندهلوی، دار الدعی، حلب، 1391 ق، ج 2، ص 128 - 130.
17) تاریخ المدینة المنورة، ابو زید عمر بن شبّه النمیری، تحقیق: فهیم محمد شلتوت، افست قم، دار الفکر، 1410 ق، ج 2، ص 858.
18) المعرفة و التاریخ، ابو یوسف یعقوب بن سفیان البَسوَی، تحقیق: اکرم ضیاء العُمری، بغداد، طبعة الارشاد، 1394 ق، ج 1، ص 364 - 365.
19) المصنف، عبدالرزاق بن همام الصنعانی، تحقیق: حبیب الرحمن الاعظمی، بیروت، 1392 ق، ج 4، ص 343 - 344.
20) جامع بیان العلم و فضله، ابن عبدالبرالقرطبی، مصر، دارالکتب الحدیثیة، 1979 م، ج 2، ص103 و شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 174.
21) ترجمه الفخری فی الاداب السلطانیة والدول الاسلامیه، محمد بن علی بن طباطبا ابن الطقطقا، قم، 1414 ق، ص 106.
22) العقد الفرید، ابن عبدربه، بیروت، دارالکتاب العربی، 1384 ق، ج 1، ص 15.
23) ر.ک: طبقات الکبری، ج 1، ص265؛ الفتوح، ابومحمد احمد ابن اعثم الکوفی، چاپ هند، 1393 ق، ج2، ص 302 - 304 و شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص 183. درباره او داستان متفاوتی نقل شده است که آن نیز به نحوی مربوط به برخورد عمر و ندامت او درباره روش برخورد با اوست. (ر.ک: تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 147.)
24) المصنف، عبدالرزاق، ج 1، ص 416.
25) حیاة الحیوان، ج 1، ص 49 و نسب قریش، مصعب زبیری، تحقیق: لیغی بوفنسال، مصر، دارالمعارف،  بی تا، ص 356.
26) تاریخ المدینة المنوره، ج 2، ص 841.
27) نثر الدر، ابو سعید آبی، مصر، الهیئة العامة المصریة للکتب، ج 2، ص 35 و عیون الاخبار، ابومحمد عبدالله بن مسلم ابن قتیبة الدینوری، المؤسسة المصریة العامة، قاهرة، 1383 ق، ج 1، ص 12.
28) حیاة الحیوان، ج 1، ص 49.
29) نثر الدر، ابو سعید آبی،  ج 4، ص 34 - 35.
30) طبقات الکبری، ج 8، ص 205.
31) الامامة والسیاسة، ابی محمد عبدالله بن مسلم ابن قتیبه الدینوری، منشورات الرضی، قم، الطبعة الاخیره، 1388 ق، 1968 م، 1363 ش، ج 1، ص 14 و شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج16، ص 281.
32) فَلَمَّا قَعَدَا حَوَّلَتْ وَجْهَهَا اِلَی الْحَائِطِ فَسَلَّمَا عَلَیْهَا فَلَمْ تَرِدْ (سلام الله علیها).
33) این نوع احادیث درباره فاطمه زهرا (سلام الله علیها) از زبان پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) با عبارتهای مختلف در منابع اهل سنت وارد شده است.
34) الامامة و السیاسة، أبی محمد عبدالله بن مسلم ابن قتیبة الدینوری، ج1، ص 13 و 14.
35) الامامة و السیاسة، ج 1، ص 12 و 13 و تاریخ طبری، ج 3، ص 210.
36) تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، جریر الطبری، ج 2، ص 236.
37) الامامة و السیاسة، ج 1، ص 14.
38)شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 6، ص50 و ج 16، ص 281.
39) این حدیث را جمعی از علما و محققان اهل سنّت در کتابهای خودشان آورده اند؛ از جمله:- الذریة الطاهرة النبویة، محمد بن احمد الدولابی (م/310 ق) تحقیق: سعد المبارک الحسن، الدار السلفیة، الکویت، 1407 ق، چاپ اول، ص 168، ح226.- الکامل، عبدالله بن عدی (م/365 ق)، تحقیق: یحیی مختار غزاویی، دارالفکر، بیروت، چاپ دوم، 1409 ق، ج2، ص351،  شماره 112/481.- تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر (م/571 ق)، تحقیق: علی یثربی، دار الفکر، بیروت، چاپ 1415 ق، ج3، ص156.- ینابیع المودة لذوی القربی، شیخ سلیمان قندوزی، حنفی (م/1294 ق) تحقیق: سیدعلی جمال اشرف الحسینی، دار الاسوة، چاپ اول، قم، 1416 ق، ج2، ص132، ح375.- کنز العمال،  متقی هندی (م/975 ق)،  تحقیق:  شیخ صفوة السقا، مؤسسة الرسالة،  بیروت،  1409 ق، ج12، ص111، ح34238.و در روایت دیگر می فرماید: «فمن اغضبها فقد اغضبنی.» ابن ابی الحدید، ج 16، ص 272.
40)فرائد السمطین، ابراهیم محمد جوینی، مؤسسة المحمودی للطباعة و النشر، بیروت، الطبعة الاولی، 1400 ق، ج 2، ص 35.­­