آواتار/ سفیر غریب

پنجم شوال ورود جناب مسلم ابن عقیل، سفیر امام حسین(علیهم السلام) به کوفه (۶۰ هجری قمری)

هنگامی که امام حسین علیه السلام پاسخ نامه های متعدد مردم کوفه را نوشت، بین رکن و مقام دو رکعت نماز گزارد و از خدا طلب خیر کرد، سپس مسلم بن عقیل را احضار کرد، او را از دعوت اهالی کوفه و گفته های آنان آگاه ساخت و پاسخ نامه کوفیان را به دست او سپرد تا به قصد کوفه حرکت کند.

امام به او فرمود:« تو را به سوی مردم کوفه می فرستم. خدای متعال به زودی آنچه را که می خواهد و برایت می‌پسندد، محقق خواهد کرد. امیدوارم که من و تو در مقام شهیدان جای بگیریم. با استعانت از خدا به طرف کوفه حرکت کن و چون به کوفه رسیدی به خانه ی قابل اعتمادترین شخص کوفه برو.»

مسلم بن عقیل از مکه به مدینه رفت، ابتدا به مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله رفت و نماز گزارد، با خانواده اش وداع کرد و سپس به همراه دو نفر از قبیله قیس راهی کوفه شد.
اما آنها پس از خروج از مدینه راه را گم کردند؛ همراهان مسلم از شدت تشنگی از ادامه مسیر باز ماندند، مسلم هم به تنهایی و با تلاش بسیار از روی نشانه‌ها راه را یافت و خود را برای اجرای فرمان حسین علیه السلام به کوفه رساند. [1]

 مسلم ابن عقیل به عنوان نماینده امام حسین علیه السلام پس از دشواری‌های زیاد وارد کوفه شد و در منزل مختار بن ابی عبیده ثقفی که مورد احترام شیعیان بود، اقامت کرد. پس از آن شروع به گرفتن بیعت کرد. شرایط بیعت او چنین بود:
دعوت به کتاب خدا و سنّت رسول الله، جهاد با ظالمین، دفاع از مستضعفین، کمک به محرومین، تقسیم عادلانه بیت المال میان مسلمین، یاری اهل بیت علیهم السلام، صلح با کسی که اهل بیت با او صلح کنند و جنگ با کسی که آنها با او بجنگند، و پرهیز از عمل بر خلاف سخن و فعل اهل بیت.

سی و پنج روز پس از ورود  مسلم ، یعنی پنجم شوال سال 60، حدود 18 هزار نفر با او بیعت کرده بودند که در میان این افراد، علاوه بر شیعیان، بسیاری از مردم عادی نیز حضور داشتند.
آمدن مسلم، خلا موجود را که بر اثر مرگ معاویه در عراق و در بین مخالفین اموی‌ها پیش آمده بود، پر کرده بود. همه بر گرد مسلم جمع شده بودند، قدرت حکومت به شدت تضعیف شده بود و مسلم بیش از گذشته آشکارا با مردم دیدار می‌کرد. [2]

پی نوشت:
[1] اللهوف، ص 31 مقتل الحسین مقرم، ص 145ارشاد شیخ مفید، ج 2، ص 39قصه کربلا، ص 92.
[2] حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص 183.الشهید سلم، ص 104.
----------------------------
مطالعه بیشتر:
پیک غریب