پس از خروج نیروهای استعمارگر فرانسوی از ویتنام و تقسیم ویتنام به دو قسمت شمالی و جنوبی، طی سلسله حوادثی جنگ خونین بین ویتنام جنوبی همراه با حمایت همه جانبه امریكا با ویتنام شمالی تحت حمایت كمونیست ها درگرفت كه بیش از یك دهه قتل و غارت و كشتار صدها هزار نفر از مردم غیرنظامی ویتنام را به دنبال آورد. هم چنین ورود مستقیم نیروهای نظامی امریكا به ویتنام باعث شد تا ماهیت تجاوزكارانه سیاست امریكا آشكار شود و افكار عمومی جهان را علیه دولت امریكا بسیج نماید. امریكا كه طی زمان دریافته بود در ویتنام كاری از دستش ساخته نیست، سعی می كرد به هر طریق ممكن از منطقه خارج شود. در نهایت، نیروهای اشغال گر امریكایى تحت فشار شدید افكار عمومی و بدون اخذ نتیجه ای از جنگ ویتنام و با تحمل تلفات فراوان، در سال 1973م از ویتنام خارج شدند و دولت سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی، در 30 آوریل 1975م، سرنگون شد. بدین ترتیب ملت ویتنام پس از چند صد سال مبارزه با چینی ها، فرانسوی ها، ژاپنی ها و امریكایى ها سرانجام از یوغ استعمار آزاد شد و مردم ویتنام در اول قدم، خواستار اتحاد دو قسمت شدند. در ابتدا تصمیم گرفته شد به جای متحد كردن دو ویتنام، دولت انقلابی موقت كه از سال 1968م اعلام موجودیت كرده بود به اداره قسمت جنوبی كشور به طور مستقل ادامه دهد. اما این امر تحقق نیافت و درگیری هایى بین طرفداران كمونیست ها در شمال با حكومت سرمایه داری در جنوب روی داد و حركت های وسیعی نیز برای مصادره سرمایه های خارجی انجام گرفت. طی این مدت كه به دوره انتقالی معروف گردید، برنامه بازسازی ارتش و نظام اداری نیز در اولویت واقع شد. در نهایت در جریان كنفرانس اتحاد دو ویتنام در نوامبر 1975م تصمیم گرفته شد تا ویتنام جنوبی و شمالی در هم ادغام شوند. سرانجام در دوم ژوئیه 1976م ویتنام شمالی و جنوبی پس از بیش از بیست سال جدایی، اتحاد خود را عنوان كرده و استقرار رژیم جمهوری سوسیالیستی ویتنام به پایتختی هانوی اعلام گردید.
مطالب مرتبط
