ابوالفرج جمال الدین عبدالرحمن بن علی بن جوزی بغدادی معروف به ابن جوزی ، فقیه، مفسّر، محدّث و واعظ است كه در طب، تاریخ، عرفان و اكثر فنون متداول نیز، متبحّر بوده است. در مجلس وعظ وی ازدحام جمعیت ایجاد می شد و او را بسیار بدیهه گو و حاضر جواب گفته اند. از كارهای بی سابقه ی ابن جوزی، بیان یك دوره تفسیر قرآن بر روی منبر است. همچنین ابن جوزی در مجالسی كه خلیفه حاضر بود به موعظه ی وی می پرداخت و هراسی به خود راه نمی داد. تدریس، بخش مهمی از زندگی اجتماعی ابن جوزی را دربرمی گرفت. وی استادی بزرگ و توانا بود و چنان كه خود می گوید، در پنج مدرسه تدریس می كرده است. ابن جوزی از سیزده سالگی به تالیف پرداخت و از آن جا كه تا پایان عمر از نوشتن باز نایستاد شمار آثارش را تا بیش از 380 كتاب و رساله ذكر كرده اند. اسبابُ النُّزول ، روحُ الارواح ، مولدُالنَّبی و النُطقُ المَفهوم و... از آن جمله اند. وفات ابن جوزی در 86 سالگی در بغداد واقع شد و در مقبره ی بابُ الحَرْب مدفون گردید.
