«استاد، عباس جلالی سوسن آبادی، نام آشنا و زنده در هنر نقاشی ایران، که تابناکی اش در دیروز و فردای هنر این مرز و بوم با نوآوری و تازگی بی همتا، جاودانه است»، «در سال 1313 ه.ش در روستای سوسن آباد از توابع اراک چشم به جهان گشود». «او در خانواده ای به دنیا آمد که با هنر نقاشی انس و الفتی نداشتند و از کودکی، نقاشی شاید پناهگاه او به هنگام فرار از آدم هایی بوده که او را انسانی غیرمعمولی می دیدند و قدرت ایجاد رابطه با او را نداشتند. 4 یا 5 ساله بود که همراه خانواده به تهران آمد و تمام دوران تحصیل را در همین شهر سپری کرد». «وی همزمان با شروع تحصیل ابتدایی به تعلیم نقاشی نزد استاد فروزین پرداخت و به سبب زهد و نبوغ سرشارش با فاصله کوتاهی به صلاح دید استاد رهسپار کلاس نگارگری استاد الطافی شد». «هنرمندی که به گفته خانم افشان پور ایشان را استاد تکنیک نقطه پرداز قلمداد می کردند و در زمینه گل و مرغ فعالیت بیشتری داشتند». «طی 12 سال شاگردی؛ استاد الطافی، ظرافت، دقت و پرداختن به جزئیات را در نقاشی های کودکانه او می بیند و او را به نگارگری تشویق می کند». «او که به نقاشی عشق می ورزید، به دلیل وضعیت جسمانی اش نگارگری را انتخاب می کند، زیرا نمی تواند به کار سنگین نقاشی بپردازد. اما هنر نگارگری به دلیل ظرافت و نازکی مناسب حال و وضع او بود». «از این دوران سوسن آبادی هنر پرداز را می آموزد و این روشی است که نقاش با چیدن نقطه های ریز در کنار هم تصویر می سازد و از خطوط یا پاشیدن رنگ استفاده نمی کند. در این هنر هر نقطه باید مستقل و مجزا از یکدیگر ولی چنان نزدیک به هم باشند که جدایی آنان را جز به دقت یا به کمک ذره بین نتوان تشخیص داد». استاد در نقطه پردازی چنان مهارت و پیشرفتی از خود نشان می دهد که در مدت کوتاهی به شاگردی استاد بزرگ و شهیر نگارگری آن زمان حسین بهزاد درمی آید. اما دوران این شاگردی بسیار اندک بوده است زیرا سوسن آبادی در همان هنگام نیز در جستجوی راه و روش جدیدی از نگارگری بود و قالب تنگ و محدود و تکراری هنر نگارگری، روح در پرواز و طبع آزاد او را راضی نمی کرد اما سوسن آبادی از استاد حسین بهزاد می آموزد که؛ لزوم طراحی برای مهارت و کسب قدرت به درجه ای است که بتوان فی البداهه فکری را روی تابلو اصلی پیاده کرد». «در تاریخ نگارگری جدید، حسین بهزاد به عنوان یکی از پیشگامان برجسته شناخته شده است. در شیوه کار بهزاد که بر اساس مکتب اصفهان می باشد اهمیت طراحی و محدودیت رنگی بارز است. توجه به حالات و سکنات اشخاص، سایه پردازی، کاهش ریزه کاری ها، انتخاب مضامین جدید و گاه موضوع های معاصر، از موارد عدول او از سنت نگارگری پیشین محسوب می شوند. ژرفا نمایی و رعایت نسبی اصول کالبد شناسی را از هنر اروپایی و رنگ پردازی تک فام را از نقاشی قدیم چینی به عاریت گرفت. با این حال، روش برخورد او با سنت های ایرانی، اروپایی و چینی و راه جوی هایش در تلفیق سنت ها، عاری از خلاقیت و نومایگی بود». «سوسن آبادی در ادامه آموزش خود تحت تاثیر استاد مقیمی و شیوه کار او قرار گرفت، در واقع او در ادامه خلاقیت ها و نوآوری های کسانی مانند حسین بهزاد، ابوطالب مقیمی و الطافی شروع به کار کرد. اما خیلی زود به سبک ویژه خود رسید. او به زعم دکتر جواد مجابی، ضرورت زمانه را در پوست انداختن مینیاتوریستی و نو کردن قالب و محتوا و فضای آن دانست».«و بالاخره در 33 سالگی توانست به سبك خاص خود درهنر نگارگری دست پیدا كند.او عقیده داشت كه هنر نقاشی جدا از شعر و ادبیات نیست». سرانجام در سوم تیر ماه 1383، عباس جلالی سوسن آبادی، مینیاتوریست بزرگ ایرانی و از نوابغ شهر اراک، در ایالات متحده درگذشت.
