ابن فصیح، ابوطالب فخرالدین احمد بن على بن احمد همدانى كوفى (۶۸۰- ۲۶شعبان۷۵۵ق /۱۲۸۱-۱۵سپتامبر ۱۳۵۴م)، فقیه حنفى، شاعر و ادیب سده هشتم هجری بود. به سبب اقامت و تدریس در شهرهای بغداد و دمشق، او را بغدادی و دمشقى نیز خوانده اند. ابن فصیح در كوفه دیده به جهان گشود و در همان جا به آموختن فقه و ادبیات پرداخت و قرائت هفت گانه را نزد ابن صباغ و على بن سعد دیوانى آموخت. در بغداد از ابن عبدالحق، ابن دوالیبى و ابن صباغ حدیث شنید و اسماعیل بن طبال و دیگران به او اجازه روایت دادند. وی در عراق مدتى در آرامگاه ابوحنیفه به تدریس اشتغال داشت، سپس به دمشق رفت. در آن جا مورد تفقد و اكرام طنبغا امیر شام قرار گرفت و به افتاء، مناظره و تدریس در مدارس قصاعین و ریحانیه پرداخت و در ۷۵۰ق /۱۳۴۹م به حج رفت. از شاگردان ابن فصیح مى توان ابن وهبان و ابن ادمى را نام برد. وی شعر نیز مى سرود و بسیاری از موضوعات و كتب فقهى را به نظم درآورد. پاره هایى از اشعار وی به صورت پراكنده در منابع آمده است. مرگ ابن فصیح در دمشق و بیست و ششمین روز از شعبان المعظم سال ۷۵۵ق اتفاق افتاد.
برخى از آثار ابن فصیح به شرح زیر به صورت خطى در كتابخانه ها موجود است: ۱. "حل الرموز"، قصیده ای است لامیه در قرائات سبع نظیر قصیده شاطبیه كه در آن به نام قراء تصریح شده است. ۲. "مستحسن الطرائق فى نظم كنز الدقائق"، چنان كه از نامش پیداست، همان كتاب "كنز الدقائق نسفى" است در فقه كه ابن فصیح آن را به نظم درآورده، این منظومه توسط نورالدین على بن غانم مقدسى با نام اوضح رمز على نظم الكنز شرح شده است. ۳. "نظم منارالانوار"، همان "منارالانوار نسفى" است در اصول فقه كه در ۹۰۳ بیت به نظم درآمده و نسخه ای از آن در مكتبةالعربیه دمشق موجود است.
