آواتار/ اخلاص در عبادت

 اخلاص از عالی ترین مراحل تکامل معنوی است. در اثر اخلاص، قلب مرکز تابش نور الهی می گردد و حکمت و دانش از قلب بر زبان جاری می شود.
قال علی ـ علیه السلام ـ : "فرض الله الصیام ابتلاءً لاخلاص الخلق"[۱] خداوند روزه را واجب کرد تا به وسیله آن اخلاص مردم را بیازماید.
و در خطبه حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ درباره امر فدک می فرماید: "... فرض الله الصیام تثبیتا للاخلاص"[۲] خداوند روزه را برای تثبیت اخلاص واجب کرد.
از این روایات استفاده می شود که روزه با اخلاص رابطه خاصی دارد. اینکه وجوب روزه به خاطر اخلاص بندگان باشد، حاکی از اهمیت داشتن اخلاص است. انسانی که از تمایلات نفسانی پرهیز می کند و در زمان خاصی خودش را ملزم به رعایت دستورات فقهی و اخلاقی می کند، آن هم در مدت یک ماه، اگر اعمالش همراه با اخلاص نباشد، آن ارزش معنوی خاص را نخواهد داشت.
بنابراین انسانی که سختی ها و مشکلات روزه را تحمل می کند، باید اخلاص داشته باشد، یعنی اعمالش فقط برای رضای خداوند باشد.
در روایات داریم که عمل بدون اخلاص فاقد ارزش است، حتی روزه ای که آن قدر اهمیت و فضیلت دارد که مطلوب خدا است و خداوند خودش می فرماید: من پاداش آن را می دهم "الصوم لی و انا اجزی به"[۳]
قال علی ـ علیه السلام ـ: "الاخلاص ثمرة العبادة"[۴] اخلاص ثمره عبادت می باشد.
نکته:
عبادتی مورد قبول خداوند واقع می شود و سبب قرب و کمال می گردد که از هرگونه ریا و خود خواهی و خودنمایی به دور باشد و فقط و فقط برای خدا انجام گیرد. ملاک و معیار قبولی و ارزش عمل به اخلاص است. هرچه اخلاص بیشتر باشد، عمل نیز کاملتر خواهد بود. در واقع، شرط رسیدن به تقوا که فلسفه روزه بود، اخلاص است. اگر کسی توانست در عبادت ماه رمضان اخلاص داشته باشد، مهمان واقعی حق تعالی شده وبه مقام قرب الهی و مقامات معنوی و اخلاقی نایل گردیده است.

پی نوشت :
۱ . نهج البلاغه ، حکمت 252.
۲ . بحار، ج93، ص368.
۳ . وسایل الشیعه، ج7، ص292.
۴ . غرر الحکم، ص17.
------------------------------
مطالعه بیشتر در :
فلسفه وجوب روزه