عبدالله مامقانی در تاریخ 15ربیع الأول1290 هـ. ق درنجف اشرف دیده به جهان گشود. در پنج سالگی خواندن و نوشتن قرآن را آموخت و پس از اینکه آثار هوش فراوان در وی نمایان شد پدرش تعلیم وی را به عهده گرفت. سپس نزد سایر اساتید علوم اسلامی را آموخت. در ربیع الأول سال 1308 هـ. ق به درس خارج اصول و در محرم سال 1309 هـ.ق به درس فقه پدر حاضر شد و تقریرات آنها را نگاشت و تا زمان فوت پدرش (سال 1323 هـ. ق) این کار ادامه داشت. از سال 1309 هـ. ق به دستور شیخ حسن میرزا تألیف را آغاز کرد و تا پایان عمر بدین کار مشغول بود. دوران سطوح ایشان دو سال و نیم به طول انجامید؛ چون تمامی روزهای سال را به تحصیل اشتغال داشت و تنها روز عاشورا را تعطیل می کرد. در سال1322 به مشهد مقدس سفر کرد و در سال1338 به حج مشرف شد که مایه عزت شیعه را فراهم کرد. وی در این سفر به اقامۀ نماز جماعت بر طبق مذهب شیعه در برابر علمای مذاهب عامه پرداخت و هر شب افراد زیادی به او اقتدا می کردند.
• از آثار علامه مامقانى می توان به این آثار اشاره کرد: «اجابة السئوال»، «ارشاد المستبصرین»، «ازاحة الوسوسة»، «تحفة الصفوة»، «تحفة الخیرة»، «تنقیح المقال فى علم الرجال» (در سه مجلد بزرگ، كه مشهورترین و مهم ترین تألیف اوست)، جوابات «المسائل البصریة»، جوابات «المسائل البغدادیة»، حاشیه بر «العروة الوثقى»؛ «الدر المنضود فى صیغ الایقاعات و العقود»، «مرآة الكمال فى الآداب و السنن» (و ترجمه فارسى آن)، «سراج الشیعة فى آداب الشریعة»، «الفوائد الطبیة»، «كشف الاستار فى تكلیف الكفار بالفروغ»، «هدایة الانام فى حكم مال الامام»، «مجمع الدرر» معروف به «اثنى عشریه»، «مناهج الیقین».
