به دنبال حملات پی درپی قوای روسیه به مناطق شمالی ایران، دولت ایران برای دفع این حملات، ابتدا از انگلستان تقاضای كمك كرد. لیكن انگلیسی ها به علت اتحاد با روسیه بر ضد فرانسه، حاضر به همكاری با ایران نشدند. ناچار دولت ایران به ناپلئون بناپارت امپراتور فرانسه توسل جست و ناپلئون نیز كه برای مقابله با انگلستان به یك متحد در منطقه نیاز داشت درخواست ایران را پذیرفت. از این رو بین طرفین، عهدنامه ای به نام فین كن اشتاین منعقد شد. به موجب این قرارداد، فرانسه تعهد كرد كه با ارسال اسلحه و كارشناس نظامی، ایران را در باز پس گیری گرجستان و دیگر متصرفات روسیه در خاك ایران یاری كند. در برابر، ایران تعهد سپرد كه تمامی روابط سیاسی و تجاری خود را با انگلستان قطع و به این كشور اعلان جنگ دهد و در جنگ فرانسه با انگلیس و روس، متحد فرانسه باشد. همچنین اگر ناپلئون بخواهد از ایران به هند كه مستعمره انگلیس بود، لشكركشی كند، ایران امكانات خود را برای عبور سپاهیان فرانسه در اختیار آنها قرار دهد. پس از انعقاد این پیمان، گروهی از مستشاران نظامی به فرماندهی ژنرال گاردان به ایران آمدند تا لشكریان ایران را رسم جنگ های اروپایی بیاموزند. این معاهده دیری نپایید و ناپلئون بر خلاف قرار خود، پس از مدتی با روسیه طرح دوستی ریخت و مستشاران فرانسوی، ایران را ترك كردند.
