طرح اتصال دریای سرخ و دریای مدیترانه، به روزگار باستان باز می گردد و گفته می شد كه این طرح، اولین بار در زمان حكومت هخامنشیان عملی گردید. اما این كانال پس از چندی در زیرشن های بیابان پرشد و آثارش از میان رفت. بیش از 23 قرن بعد، اوج گیری رقابت های انگلستان و فرانسه در قرن نوزدهم و تلاش هر كدام از آنها در برتری جویى نظامی - تجاری باعث شد تا بار دیگر این طرح عنوان شود و این بار فرانسه به عنوان یك قدرت صنعتی - نظامی و در حقیقت به عنوان یك دولت استعماری درصدد برآمد تا ساخت این كانال را عملی سازد.
ازاین رو، طرح حفر كانال در سال 1854م توسط یك مهندس فرانسوی به نام فردیناند دول تهیه شد و كار حفر آن از 25 آوریل 1859م آغاز گردید. در این میان، از آن جا كه بین فرانسه و انگلیس، رقابت آشكاری در میان بود، انگلستان از ارائه هر نوع كمك به فرانسه مضایقه نمود، چرا كه حفر كانال به قدرت فرانسه می افزود. بنابراین فرانسویان بدون كمك از هیچ كشوری به تنهایى اقدام به این كار نمودند و ظرف مدت ده سال، با هزینه ای بالغ بر چهارصد میلیون فرانك، این پروژه را به اتمام رساندند.
طول این كانال حدود یك صد و هفتاد كیلومتر، عرض آن 60 متر و عمیق ترین نقطه آن، 22 متر عمق داشت كه بعدها وسعت بیشتری یافت به طوری كه عرض آن به 200 متر رسید. كانال سوئز در 17 نوامبر 1869م طی تشریفاتی گسترده با حضور امپراتور فرانسه و عبور كشتی حامل وی، افتتاح شد.
علت حفر كانال سوئز توسط فرانسه این بود كه در آن زمان، سرزمین مصر تحت استعمار فرانسه قرار داشت و با حفر این كانال، راه ارتباط دریایى اروپا به طرف ساحل شرقی قاره افریقا و شبه قاره هند و شرق آسیا بسیار كوتاه گردید. كانال سوئز درحدود 85 سال در دست بیگانگان بود و در نهایت در 26 ژوئیه 1956م توسط جمال عبدالناصر رئیس جمهور وقت مصر، ملی اعلام شد كه باعث حمله ارتش های فرانسه، انگلستان و رژیم صهیونیستی به مصر و اشغال كانال گردید. با این حال نیروهای مهاجم پس از چندی از كانال عقب نشینی كردند و كانال سوئز كاملاً تحت اختیار مصر درآمد. كانال سوئز همه ساله سود سرشاری از محل اخذ مالیات از كشتی های عبوری، نصیب دولت مصر می سازد.
مطالب مرتبط
