وفات "احمد بن ابراهیم" معروف به "ابن خلكان" مورخ مشهور عرب(681 ق)

ابوالعباس شمس الدین احمد بن ابراهیم بن ابی بكر بن خلكان معروف به ابن خلكان در سال 608 هجری در اطراف موصل در عراق در خاندانی كه از علما و فُقها بودند، به دنیا آمد. پس از تحصیل مقدمات در زادگاه خود، راهی شام و مصر گردید و به تعلیم و تعلم و تألیف پرداخت. ابن خلكان سالیانی قاضی القضاة مصر و دمشق گردید و به سرودن شعر نیز اشتغال داشت. وی با توجه به این كه در منصب قضا، فقیهی دانشمند و داوری عادل به شمار می رفت و نزد فقیهانِ بزرگ روزگارِ خود، دانش آموخته بود اهتمامی خاص به فقه و اصول نشان می داد، اما در تاریخ و نحو و ادبِ عرب نیز مهارت داشت. بسیاری از نویسندگان، ابن خلكان را از نظر اخلاقی ستوده اند و او را مردی نیك نَفْس، خوش خوی، سخاوتمند و پاكدامن دانسته اند. كتاب نفیس او موسوم به وَفَیاتُ الاَعیان واَبناءُ الزَّمان یكی از بزرگ ترین و سودمندترین كتاب های فن رجال است كه در سال 654 ق در قاهره آن را آغاز كرده و هجده سال به نوشتن آن مشغول بود. این كتاب كه به تاریخ ابن خلكان معروف می باشد، شرح حال هشتصد و شصت نفر از مشاهیر علمای اسلامی در علوم مختلف را بیان نموده است. سرانجام ابن خلكان در سال 681 ق در 73 سالگی در دمشق وفات یافت و پیكرش را در دامنه ی كوه قاسیون كه مدفن بسیاری از دانشمندان بود به خاك سپردند.