ابوالعباس شمس الدین احمد بن ابراهیم بن ابی بكر بن خلكان معروف به ابن خلكان در سال 608 هجری در اطراف موصل در عراق در خاندانی كه از علما و فُقها بودند، به دنیا آمد. پس از تحصیل مقدمات در زادگاه خود، راهی شام و مصر گردید و به تعلیم و تعلم و تألیف پرداخت. ابن خلكان سالیانی قاضی القضاة مصر و دمشق گردید و به سرودن شعر نیز اشتغال داشت. وی با توجه به این كه در منصب قضا، فقیهی دانشمند و داوری عادل به شمار می رفت و نزد فقیهانِ بزرگ روزگارِ خود، دانش آموخته بود اهتمامی خاص به فقه و اصول نشان می داد، اما در تاریخ و نحو و ادبِ عرب نیز مهارت داشت. بسیاری از نویسندگان، ابن خلكان را از نظر اخلاقی ستوده اند و او را مردی نیك نَفْس، خوش خوی، سخاوتمند و پاكدامن دانسته اند. كتاب نفیس او موسوم به وَفَیاتُ الاَعیان واَبناءُ الزَّمان یكی از بزرگ ترین و سودمندترین كتاب های فن رجال است كه در سال 654 ق در قاهره آن را آغاز كرده و هجده سال به نوشتن آن مشغول بود. این كتاب كه به تاریخ ابن خلكان معروف می باشد، شرح حال هشتصد و شصت نفر از مشاهیر علمای اسلامی در علوم مختلف را بیان نموده است. سرانجام ابن خلكان در سال 681 ق در 73 سالگی در دمشق وفات یافت و پیكرش را در دامنه ی كوه قاسیون كه مدفن بسیاری از دانشمندان بود به خاك سپردند.
