شهادت سیدعلی اکبر علوی (1362ش)

شهید سیدعلی اکبر علوی، سال ۱۳۴۳ با آمدنش در خانواده، بساط سبزه و شادی بر اهل خانه گسترده شد. وی از طبقه مستضعف جامعه بود. عشق به اهل بیت و امام حسین (ع) موجب شد تا پدرش سیدبابا، نام «علی اکبر» بر او بنهد. در فضای خانه علاقه و پیروی از آن بزرگواران به نحو احسن دیده می شد. او در روستای «استون آباد» از توابع بخش بندرگز، پای به جهان خاکی نهاد. والدینش همواره از ژرفای جان، خیر و سعادت برایش آرزو می کردند. از کودکی ارادت به ائمه اطهار (ع) در اعماق وجودش جای گرفت. درس صداقت و درستی را از پدر آموخت و پدرش وضع مالی مناسبی نداشت. او در کوره آجرپزی کار می کرد و گاهی نیز به کار کشاورزی می پرداخت. به همین دلیل، شهید علوی از   همان ابتدا طعم تلخ محرومیت را چشیده بود. پدر علی اکبر نقل می کند: «وقتی که علی اکبر ۵ ساله بود به بیماری سختی دچار شد به طوری که پزشکان از درمانش نا امید شدند، بی اختیار اشک از چشمانم جاری شد و به درگاه خداوند متعال دعا کردم و از خدا خواستم، اگر فرزندم شفا یافت او را نذر آقا امام زمان (عج) می کنم. همین که نیت نمودم فرزندم از من آب طلب نمود و به لطف خدای منان بهبود یافت.» وی هم چنین می گوید: «در یکی از روز ها که شهید ۶ ساله بود، مشغول کار کشاورزی بودم. فرزندم زیر درختی نشسته بود یک دفعه متوجه شدم ماری در دست سیدعلی اکبر است و او همین طور فریاد می زند. با سرعت به طرفش دویدم و او را از چنگال مار آزاد کردم. به لطف خداوند بزرگ مار به او آسیبی نرساند. خدای مهربان خواست که باقی بماند و جان خود را فدای اسلام کند.» تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش و دوره راهنمایی را در روستای «گز غربی» با موفقیت به پایان رساند. در همین ایام بود که طوفان انقلاب اسلامی وزیدن گرفت و فعالیت های سیاسی او آغاز گردید. به همین دلیل، چندین بار مورد ضرب و شتم ماموران رژیم طاغوت قرار گرفت. پس از مدتی به علت علاقه شهید و پدرش به علوم دینی، وارد حوزه علمیه نوکنده و سپس بندرگز شد و از محضر استادان ارزشمندی هم چون آیت الله نصیری (ره) بهره برد و بعد از آن به حوزه علمیه گرگان منتقل شد. او علاقه فراوانی به شهید آیت الله دکتر بهشتی داشت و در فقدانش بسیار گریست. شهید علوی در سال ۱۳۶۰ش لباس مقدس روحانیت را بر تن کرد تا بدین طریق بتواند رسالت خویش را بر همگان ابلاغ نماید. سال ۱۳۶۲ش به جبهه اعزام شد، چرا که نمی توانست در مقابل هجوم دشمنی بعثی و ندای «هل من ناصر ینصرنی» امام امت (ره) ساکت بنشیند. سرانجام در تاریخ بیست و یکم فروردین ماه سال ۱۳۶۲ هجری شمسی طی عملیات «والفجر ۱» در منطقه «شرهانی» با اصابت ترکش خمپاره در سن نوزده سالگی شربت شهادت نوشید.