منطقه کاستاریکا در نیمه هزاره دوم میلادی، محل سکونت قبائل کوچک بود. در 29 مارس 1500 میلادی کریستف کلمب در جریان سفرهای خود، به این منطقه رسید اما حضور اروپائیان و سکونت آنها، 60 سال بعد عملی گردید. آنها این منطقه را به علت منابع طبیعی فراوان در آن، کاستاریکا نامیدند که به معنای ساحل ثروت مند می باشد. کاستاریکا از سال 1564 به صورت رسمی در سیطره اسپانیا قرار گرفت که تا سال 1821 به طول انجامید. پس از آن، ضمن اعلام استقلال خود، به امپراتوری مکزیک پیوست و با فروپاشی فدراسیون مکزیک، کاستاریکا نیز به استقلال کامل نائل آمد. کاستاریکا با 51/100 کیلومتر مربع وسعت در قاره امریکای مرکزی، در غرب دریای کارائیب و شرق اقیانوس آرام و در همسایگی کشورهای پاناما و نیکاراگوئه واقع شده است. جمعیت آن بیش از 4 میلیون نفر بوده و اسپانیولی ها، دورگه ها و سرخ پوستان، مهم ترین گروه نژادی آن می باشند و پیش بینی شده است جمعیت آن تا سال 2025 به حدود 6 میلیون نفر بالغ گردد. مذهب اکثر مردم کاستاریکا، کاتولیک، زبان رسمی، اسپانیولی و پایتخت آن، شهر سان خوزه می باشد. شهرهای مهم آن عبارتند از: کارتاگو، آلاخوئلا و بندر لیمون. حکومت کاستاریکا جمهوری چند حزبی با یک مجلس قانون گزاری بوده و واحد پول آن کولون کاستاریکا است.
