اوایل سدهٔ ۱۵۰۰ م، نهضت پروتستانى(نهضت اصلاح طلبی) در کشورهای پست گسترش یافت. چارلز پنجم سعى داشت این تهدید برعلیه کلیساى کاتولیک را با اعدام پروتستان ها خنثى سازد. پسر او، فیلیپ دوم اسپانیا که در سال ۱۵۵۵ میلادى سرزمین هاى پست را وارث شده بود، مبارزه علیه پروتستان ها را شدت بخشید و تمام مساعى خود را به کار گرفت تا قدرت مطلق در سرزمین هاى پست باشد. اما در سال ۱۵۶۸ میلادى نجباء و اشراف بر علیه حکومت مستبدانه وى قیام کردند.
رهبرى انقلابیون را ویلیام اول پسر اوانژ که به ویلیام آرام (Silent) معروف شد، برعهده داشت. نیروهاى اسپانیایى بیشتر در جنگ هاى زمینى موفق بودند، اما در دریا، انقلابیون بر آنها تفوق داشتند. اسپانیایى ها در ۱۵۷۳ میلادى به لیدن حمله کردند اما شهر با شجاعت بسار به مقاومت برآمد. در ۱۵۷۴ م، مردم سدهاى آب را که مهار کننده آب دریا بود باز کردند و نیروى دریایى هلند براى نجات لیدن از سیلاب عبور کرد. در سال ۱۵۷۲ اندک اندک انقلاب شروع به از هم پاشیدگى نمود. نجباى کاتولیک رم، که در استان هاى جنوبى کشورهاى پست (بلژیک کنونی) به سر مى بردند، ناراضى شدند و به اسپانیا بازگشتند. پروتستانیزم هم بیشتر در استان هاى شمالى (هلند کنونی) پاگرفت. در ۱۵۷۹ میلادی، بیشتر استان ها به اتحادیهٔ اوترخت پیوست و تصمیم به ادامه مبارزه گرفتند.
سرانجام در ۲۶ جولاى ۱۵۸۱ میلادى استان هاى شمالى استقلال خود را از اسپانیا اعلام کردند. همین سرزمین ها بعدها با نام جمهورى هلند (ندرلاند) خوانده شدند. هلند براى کسب استقلال خود، مدت ۸۰ سال، به جز یک دورهٔ کوتاه صلح (۱۶۲۱-۱۶۰۹میلادی)، جنگید. اسپانیا، استقلال هلند را در ۱۶۴۸ به رسمیت شناخت.
مطالب مرتبط
