شب پانزده شعبان، نورٌ عَلي نور
بسم الله الرّحمن الرّحیم
عزيزان بايد در يك كار پيگير، موضوع تشيع و امامت و امام زمان(عج) را دنبال كنند، فقط در حدّ پانزده شعبان مسئله متوقف نشود. آري؛ شب پانزده شعبان شب بسيار مهمي است، هم به اعتبار خودش كه شب پانزدهم شعبان است و هم به اعتبار تولد وجود مقدس حضرت وليّ عصر(عج).
تولد امام زمان(عج) و نيمه شعبان دو چيز است كه با هم تركيب شده است، مثل شب بيست و يكم ماه مبارك رمضان. آن شب در عين اين كه يكي از شب هاي قدر است، شبِ شهادت اميرالمؤمنين علي(ع) هم هست، لذا قبل از اين كه اميرالمؤمنين(ع) شهيد شوند، باز شب بيست و يكم ماه رمضان شب قدر بود. بله شب پانزده شعبان يكي از شب هاي مباركي است كه قبل از تولد حضرت صاحب الزمان(عج) مورد بحث بوده است، پس بايد كاري كرد كه شب پانزده شعبان از دست نرود.
همان طور كه نزول قرآن، شب قدر و روز قدر را مبارك مي كند، نزول ثقل ديگر از ثقلين يعني قرآن ناطق، در شب پانزده شعبان، شب و روز نيمة شعبان را مبارك مي گرداند و آن شب بستر فوران غفران الهي مي گردد. چنانچه رسول خدا(ص)فرمود: «يَغْفِرُاللهُ لَيْلَةَ النِّصفِ مِنَ الشَّعبان مِنْ خَلْقِهِ بِقَدْرِ شَعْر مِغْرِي بني كلب»[1] يعني؛ خداوند در شب نيمة شعبان به اندازة موي بزهاي بني كلب بندگانش را مي بخشد. پس آن شب، شبِ تلاش براي قرب به خدا است. چون شبي است كه خداوند قسم ياد كرده است، هيچ سائلي را محروم نگرداند. شب تعيين سرنوشت ها است، « ... فِيهَا يَكْتُبُ آجال وَ فيها تَقْسِمُ الْاَرْزاق ... وَ يُنَزِّلُ اللهُ عَزَّوَجَلَّ مَلائِكَةَ اِلَي السَّماءِ الدُّنْيا وَ اِلَي الْاَرْضِ بِمَكَّة».[2]
كميل مي گويد: به اتفاق جمعي در مسجد بصره خدمت علي(ع) نشسته بوديم. شخصي پرسيد: منظور آيه «فيها يُفْرق كلّ امرٍ حكيم»[3] كه در آن شب، هر امر حكيمي گشايش مي يابد، چه شبي است؟ حضرت فرمودند: شب نيمة شعبان، قسم به كسي كه جان علي در دست اوست، كسي نيست مگر اين كه آنچه تا آخر سال از خير و شرّ بر او جاري مي شود در اين شب رقم مي خورد. بنده اي نيست كه آن را زنده نگهدارد و دعاي خضر را در آن بخواند، مگر آن كه به اجابت مي رسد.
كميل مي گويد: سپس من به خانة حضرت رفتم و تقاضاي آموختن دعاي خضر را كردم. فرمود: بنشين، وقتي اين دعا را حفظ كردي، در هر شب جمعه، يا يك بار در ماه، يا سالي يك بار، يا در عمرت يك بار بخوان كه از جانب خدا ياري خواهي شد و خدا رزقت را خواهد رساند و مشمول مغفرت او خواهي شد.[4]
خدا إن شاءالله كميل را رحمت كند كه، علت ورود اين دعا از طريق حضرت اميرالمؤمنين(ع) به ما شد. پس اولاً؛ ارزش شب نيمه شعبان از زمان اميرالمؤمنين(ع) هم مورد بحث بوده است و بايد آن شب را تجليل كرد. و بعد هم چنانچه ملاحظه مي كنيد، مي فرمايد اين شب شبي است كه خصوصيات خاص خود را دارد. ثانياً؛ با تولد وجود مقدس حضرت ولي عصر(عج) نورٌ علي نور شده و با نظر به مقام قدسي حضرت امام زمان(عج) زمينة ارتباط با خدا شديدتر گشته است و عملاً مي توان از بركات شب پانزده شعبان استفادة بيشتري كرد.
نكتة ديگري در رابطه با اعمال شب پانزدهم شعبان در مفاتيح هست و آن زيارت حضرت اباعبدالله(ع) است. اگر دقت بفرماييد عموماً يكي از اعمال شب هاي قدر زيارت حضرت اباعبدالله (ع) است، تا در بهترين زمان ها و در بهترين شرايط ارتباط با خدا -كه آن كنار حرم حضرت اباعبدالله(ع) بودن است- واقع شويم و يا به عشق حضور در حرم مطهر آن حضرت، در هر جا كه هستيم، آن زيارت را بخوانيم. در رابطه با زيارت آن حضرت در اين شب، دو روايت خيلي عجيب ذكر شده است؛ يك روايت مي فرمايد: هر كه مي خواهد با او، روح صدوبيست وچهارهزار پيامبر مصافحه كند، حضرت اباعبدالله(ع) را زيارت كند، در واقع اين شب آن قدر ظرفيت دارد كه اگر كسي حضرت اباعبدالله(ع)را زيارت كند، روحش آماده مي شود تا با روح صدوبيست و چهارهزار پيامبر تماس داشته باشد.
و در روايت ديگري هست كه زيارت آن حضرت، موجب آمرزش گناهان مي شود، و در واقع اين دو روايت هماهنگي دارند، چون وقتي گناهان انسان آمرزيده شد و به روح اهل عصمت نزديك شد، آماده تماس با پيامبران خدا خواهد گشت.
اعمال ديگري هم از طريق ائمه معصومين(ع) وارد شده كه مرحوم شيخ عباس قمي«رحمة الله عليه» در مفاتيح جمع آوري كرده است، در حدّ امكان از انجام آن خود را محروم نكنيد.
دعای رسول خدا در شب نیمه شعبان
سيد بن طاوس در «اقبال» در أعمال شب نيمه شعبان روايت كرده رسول خدا (ص) در آن شب چنين دعا ميكرد:
« اللَّهُمَّ اقْسِمْ لَنَا مِنْ خَشْيَتِكَ مَا يَحُولُ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ مَعْصِيَتِكَ وَ مِنْ طَاعَتِكَ مَا تُبْلِغُنَا بِهِ مِنْ رِضْوَانِكَ وَ مِنَ الْيَقِينِ مَا يُهَوِّنُ عَلَيْنَا بِهِ مُصِيبَاتِ الدُّنْيَا اللَّهُمَّ أَمْتِعْنَا بِأَسْمَاعِنَا وَ أَبْصَارِنَا وَ قُوَّتِنَا مَا أَحْيَيْتَنَا وَ اجْعَلْهُ الْوَارِثَ مِنَّا وَ اجْعَلْ ثَارَنَا عَلَى مَنْ ظَلَمَنَا وَ انْصُرْنَا عَلَى مَنْ عَادَانَا وَ لَا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنَا فِي دِينِنَا وَ لَا تَجْعَلِ الدُّنْيَا أَكْبَرَ هَمِّنَا وَ لَا مَبْلَغَ عِلْمِنَا وَ لَا تُسَلِّطْ عَلَيْنَا مَنْ لَا يَرْحَمُنَا بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ[5]
«خدايا خشيت و خوفت را، بقدرى در دلم قرار ده كه مانع از معصيت و نافرمانيم بشود هم چنين به اطاعت و فرمانبرداريت، به اندازه اى مرا موفق دار كه موجب رضايت و خوشنودى تو گردد، و از يقين بقدرى به من موهبت نما كه با داشتن آن تمام مصيبتهاى دنيا برايم آسان شود. خدايا!! تا زنده ايم ما را از چشم و گوش و توانائى كه به ما بخشيده اى بهره ور ساز، و آنها را وارث ما قرار ده، و خون ما را از آن كس كه بر ما ستم مى كند بگير، و بر دشمنان ما را نصرت و يارى ده- خدايا- بلا و مصيبتمان را در دينمان قرار مده. و دنيا را بزرگترين هم و غم، و منتهاى دانش ما مگردان، و كسى را كه رحم نميكند بر ما مسلط مساز، به رحمتت اى مهربانترين مهربانان».
منبع: لب المیزان
-------------------------------
پی نوشت:
[1] - بحار الانوار، ج94، ص 86.
[2] - بحار الانوار، ج 94، ص 89.
[3] - سوره دخان، آيه 4.
[4] - اقبال الاعمال، ص 220، في بعض ادعية النّصف مِنْ شعبان.
[5] - مستدركالوسائل ج 6 ص 285.
افزودن دیدگاه جدید