ازدواج؛ تكامل و سعادت‏

آيا با ازدواج مى توان به تكامل و سعادت رسيد؟

ازدواج، خود راهى براى تكامل و سعادت است چرا كه خداوند انسان را زوج آفريده و ازدواج- كه مظهر بروز زوجيت است- خود بزرگ‏راهى براى خروج انسان از فردگرايى و خود محورى، به زوجيت و ديگرنگرى است. اما چه محورهايى براى تكامل و سعادت در اين محدوده وجود دارد؟ همان‏گونه كه سعادت فردى انسان، در پرتو تنظيم روابط با خدا، خلق و خود آدمى به دست مى‏آيد، در عرصه ازدواج نيز اگر اهداف اساسى آفرينش- كه همان كمال يابى انسان در تقرب به خداوند است- فراموش نشود، مرحله بالاترى از كمال در دسترس انسان خواهد بود.

بنابراين نحوه نگرش به زندگى، عامل بسيار مهمى در تأمين اين هدف است. اگر زندگى به منظور تأمين خواسته‏هاى نفسانى و دنيايى باشد و تنها كامروايى مد نظر قرار گيرد، روشن است كه اين نوع زندگى، روزنه‏اى به سوى كمال نخواهد بود. ولى اگر تشكيل خانواده را صحنه‏اى براى ابتلا و آزمايش و جلوه گاهى براى بروز ارزش‏ها دانستيم، آنگاه زندگى خانوادگى را، شاه‏راهى به سوى كمال خواهيم يافت. بنابراين به طور خلاصه بايد گفت: زندگى زناشويى عرصه مناسب‏ترى براى بروز صفات ارزشمند انسانى است. پس بايستى در پرتو ايمان و اخلاق، به زندگى شكل داد. هر صفت و خصيصه اخلاقى كه به طور فردى ارزش است، در خانواده نيز بايد ارزش باشد. اگر گذشت ارزش است، در خانواده و زندگى نيز همين طور بايد باشد. علاوه بر آن كه عشق و محبت در زندگى زناشويى چاشنى بسيار مناسبى براى ارتقاى پايه‏هاى اخلاقى است. بنابراين بايد گفت: زندگى زناشويى كه بر پايه ايمان، اخلاق، تفكر، تفاهم، احترام و ارزشمندى بنيان گرديده است، بدون ترديد عرصه‏اى براى سعادت و تكامل خواهد بود.