شهادت شهید هادی شاه‌ حسینی (1361ش)

شهید هادی شاه حسینی، بیست و نهم اردیبهشت ماه ۱۳۴۴ش در روستای انگاس از توابع بخش کجور شهرستان نوشهر در استان مازندران در خانواده ای متدین و مذهبی چشم به جهان هستی گشود و به رسم زمان، به نام بزرگ خانواده که عمویش بود، نامش را هادی گذاشتند. در ایام کودکی، ییلاق را در کجور و قشلاق را در رستم رود می گذراند. دوران ابتدایی را در مدرسه رودکی و دوره  راهنمایی را در مدرسه سیدجمال الدین اسدآبادی سپری کرد. شهید شاه حسینی دانش آموزی بسیار باهوش و درس خوان و مورد توجه و رضایت معلمانش بود. در عنفوان نوجوانی ندای انقلاب و حضرت امام خمینی (ره) را شنید و در دبیرستان شهید دکتر بهشتی از طریق معلم شهیدش رحمان مهدی پور با اندیشه های بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران و استاد شهید مطهری و نیز آیت الله طالقانی آشنا گردید. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، حمله  مزدوران بعثی به خاک وطن آتش درونش را مشتعل کرد. کتاب و درس را   رها کرده، در آستانه  شانزده سالگی به جبهه شتافت. از روحیات خاص این شهید، علاقه  شدید به امام حسین (ع)، تواضع، برقراری ارتباط صمیمانه با دوستان و افراد خانواده اش بود؛ خانواده ای که خود مشوق و حامی او بودند. پدرش حدود سه ماه در جبهه های نبرد حضور داشت و داماد خانواده، ناصر محمودی نیز به درجه رفیع شهادت رسیده بود. برادر شهید نیز از ناحیه شکم و آرنج آسیب دیده و از جانبازان جنگ تحمیلی است. آری! شوق دفاع از وطن تمام وجود هادی را فراگرفت، ادامه تحصیل و ازدواج را به پایان جنگ موکول کرد. شهید از هشتم آبان ماه ۱۳۶۰ش برای نبرد با مزدوران بعثی عازم غرب کشور شد. پس از سه ماه به زادگاهش برگشت و به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و پایگاه مقاومت رستم رود را تأسیس کرد و خود فرماندهی آن را بر عهده گرفت. وی، به اتفاق شهید رحیمی در تدارک نیرو و تهییج جوانان برای نبرد، نقش مؤثری داشت. در یکی از مأموریت های محلی خودروی حامل آن ها تصادف کرد، اما تقدیر چنین بود که در بستر مرگ طبیعی از دنیا نرود و به مقام والای شهادت دست یابد. بار دوم که نیروهای اعزامی از نور، عازم جبهه بودند، یکی از افراد به دلیلی موفق به حضور و اعزام نگردید، شهید بزرگوار با آن که تازه به مرخصی آمده بود، داوطلبانه عازم جبهه  نبرد شد. از پدرش که کارمند پارک جنگلی شهرستان نور بود، رضایت گرفت و حلالیت طلبید و به او گفت: امروز که مزدوران بعثی به نزدیکی های خرمشهر و آبادان رسیدند اگر به جبهه نرویم، چه بسا تا نور هم برسند... چرا که صدام اندیشه فتح ده روزه تهران را در سر می پروراند. بدین ترتیب، چون کبوتر عاشق به میدان رزم شتافت. مادر شهید نقل می کند که در رؤیای صادقه دیدم که او پرچم به دست در پیشاپیش جمعی حرکت می کند. تقدیر چنین بود که او در عملیات فتح المبین در تاریخ یکم فروردین ماه سال ۱۳۶۱ هجری شمسی در سن هفده سالگی به شهادت برسد. سینه و قلبی پر از درد و عشق به دین و وطن و دفاع از نوامیس به تیغ صدامیان، خونین شد و روحش به آسمان ها عروج کرد و در جوار شهدای اسلام و کربلا آرام گرفت. حدود چهارده روز پس از شهادت، پیکر خونینش در پانزدهم فروردین ماه ۱۳۶۱ش طی مراسم باشکوهی تشییع شد و در زادگاهش، روستای انگاس کجور در گلزار شهدای محل در امام زاده یحیی (ع) دفن گردید.