محمد غزالی در سال 450 قمری در روستای "طابران" طوس دیده به جهان گشود. وی پس از تحصیل مقدّمات، برای تكمیل تحصیلات و بهره وری از محضر استادان دیگر رهسپار جرجان(گرگان) شد. در بیست و سه سالگی از طوس به نیشابور عزیمت و از محضر استادش امام الحرمین جوینی كسب فیض نمود. در سی و چهار سالگی چنان اوج گرفت كه بر كرسی تدریس نظامیه بغداد، بزرگ ترین دانشگاه دورانش تكیه زد. در مدرسه ی نظامیه ی بغداد، سیصد تن از افاضل وقت از درس او استفاده می كردند. و در اندك زمانی، علاوه بر آن مقام علمی بزرگ، در امور سیاسی نیز، نفوذ فوق العاده ای كسب نمود. غزالی پس از آگاهی از آرای فرقه های گوناگون دورانِ خود، طریقه ی صوفیه را برگزید. به تمام علایق دنیوی پشت پا زد و رهسپار دیار عشق و حقیقت و انزوا شد. امام محمد غزالی در سال 488 قمری به سبب بحران روحی و فكری شدید، تدریس را رها كرد و بغداد را به قصد حج ترك نمود. از آن پس عزلت را بر آن همه عزّت ظاهری ترجیح داد و قدم به دایره ی زهد و انقطاع از دنیا و تصوف گذاشت. وی پس از بازگشت از حج در بیت المقدس مسكن گزید و در همین ایام كتاب "احیاءالعلوم الدین" را به رشته تحریر در آورد. از كتاب های دیگر ایشان می توان كیمیای سعادت، نصیحه الملوك، معیارالعلم و یاقوت التاویل فی تفسیر التنزیل در 40 جلد را نام برد. هرچند تعداد تالیفات غزالی بیش از 60 عنوان می باشد. سرانجام این عارف و حكیم بزرگ در 55 سالگی در زادگاهش وفات یافت و در همان جا مدفون گشت.
