سيداحمد كسروی يكي از نويسندگانی بود كه علی رغم اين كه در ابتدا خود در سلك روحانيت قرار داشت، ولي پس از مدتي، در اثر انحرافات فكری، به هتاكی عليه مقدسات دينی اسلام دست زد. آراي او در نقد مذهب تشيع، مسائلی بود كه پيش از وی بر قلم برخي از نويسندگان اهل سنت جاری شده بود و علماي شيعه نيز پاسخ آن ها را داده بودند، اما او با زباني كه از بي نزاكتي و هتاكي خالي نبود، همان انتقادها را رواج داد. كسروي ضمن اينكه مرتباً بر ضد علما و روحانيت شيعه هرزه گويي مي كرد، وقتي كه معارض و مبارزي در اين مسير براي خود نديد، پا را فراتر نهاده و شروع به هتاكي به ساحت مقدس امام جعفرصادق(ع) نمود و درصدد بود كه با اين بي شرمي و دريدگي، آخرين ميزان غيرت و سرمايه هاي نهفته مكتبي شيعيان را ارزيابي كند. وقتي كار كسروي به اين مرحله رسيد، در تمام محافل ديني به ويژه در حوزه علميه نجف اشرف، شور و غوغايي برپا شد. در اين حال هنگامي كه كتابي از او در اهانت به ساحت مقدس امام صادق(ع) به دست سيد مجتبي نواب صفوي رسيد، وي كتاب را نزد علماي نجف برد و حكم ارتداد كسروي را از آيت اللَّه العظمي حاج آقاحسين قمي، از مراجع بزرگ نجف، گرفت. از اين رو راهي ايران گرديد و پس از چند بار مناظره، وقتي كه كسروي را غيرقابل اصلاح ديد، درصدد از ميان بردن اين مهره منحرف برآمد. اما در زمان حمله به كسروي، گلوله در تفنگ نواب گير كرد و تنها توانست او را زخمي كند. با اين حال، پس از مدتي كه از زنداني شدن نواب مي گذشت، بر اثر فشار مردم و علما از حبس آزاد شد و توانست عليه كسروی شكايت كند. پرونده اي براي كسروی تشكيل گرديد كه سرانجام هنگامي كه او به دادگستري مراجعه نمود توسط ياران فداييان اسلام اعدام انقلابی شد. برادران امامي كه عامل اصلي اين ترور بودند نيز پس از مدتي بر اثر درخواست های مكرر مردم و دفاع قاطع علما، از زندان آزاد شدند. بدين ترتيب، نخستين اقدام انقلابی فداييان اسلام به بار نشست و كسروی و انديشه های پليدش به گورستان تاريخ پيوست.
