اشعار ولادت امام حسن عسکری علیه السلام

ولادت امام حسن عسکری

عقل مجنون شود از این همه لیلایی تو

                                                                من و از دور تماشای تماشایی تو

از قدم های تو روشن ده این قلب سیاه

                                                               نیست حنا خود خورشید به زهرایی تو

دومین آینه آینه ی حسن خدای حسنی

                                                               وقت پیدا شدنت کیست به زیبایی تو؟

باید از دین خود اعتراض کند آن کس که

                                                                مست وحدت نشد از باده ی یکتایی تو؟

نور مطلق تویی و نیست کنارت نوری

                                                                  جز خدا کیست در این پهنه به تنهایی تو

سامرا قبله ی اصحاب گدایی شده است

                                                                   خوب پیداست در این معرکه آقایی تو

در حریم تو عجب نیست نباشد مرگی

                                                                   مرگ هم زنده شد از دم عیسایی تو

 

                                                                                       شاعر: محمد بختیاری

 

*************************

 در مدح امام حسن عسكرى علیه السلام

مر اين بدن كه تو را در ميان پيرهن است

                                                      به حيرتم كه تن توست يا كه جان من است‏

تو را بود دهنى تنگ‏تر ز حلقه ميم

                                                        مرا دلى كه بسى تنگ‏تر از آن دهن است‏

به ياد لعل تو از ديده بس گهربارم

                                                        كنار و دامن من رشك تبّت و عدن است‏

به گرد لب خط سبزت كشيده صف گويى

                                                         سپاه زنگ به فكر گرفتن يمن است

به ياد زلف تو باشم به هر كجا كه روم

                                                        بلى هميشه مسافر دلش سوى وطن است‏

بياب حال من اى جان ز سينه مجروح

                                                          كه بيستون به حقيقت گواه كوهكن است‏

ز دشت عشق تو كى جان بدر برد عاشق

                                                            كه تير و نيزه و خنجر گياه اين دمن است‏

هزار يوسف دل را به چاه غم فكند

                                                        حلاوتى كه تو را اندرين چه ذقن است‏

مگر به لابه كنم با تو صحبتى ور نه

                                                         كه را به پيش تو ياراى گفتن سخن است‏

غم تو دارم و اين طرفه‏تر كه با من زار

                                                           سپهر هم به سر جور و كين و مكر و فن است‏

هر آن چه مى‏كنى اى چرخ دون بكن با من

                                                            كه دادخواه من از تو شهنشه زمن است‏

مَلَك عساكر، سلطان عسكرى لقبى

                                                             كه نام نامى او همچو خلق او حسن است‏

ضياء ديده حيدر گل رياض بتول

                                                             وصى احمد مرسل، ولىّ ذو المنن است‏

چنان كه ياور انس است ناصر ملك است

                                                              چنان كه دافع كرب است رافع محن است

چنان كه مخزن جود است معدن كرم است

                                                              چنان كه كاشف سرّ است واقف علن است‏

 وجود طيّب او را صفت نمى‏ دانم

                                                              جز اين قدر كه على روح و احمدى بدن است‏

 اگر به انجمنى ذكر او رود يزدان

                                                              به چشم رحمت ناظر به اهل انجمن است‏

شها تويى كه عطاى تو شامل احوال

                                                              به شيخ و شاب و صغير و كبير و مرد و زن است‏

تو شبل شير خدائى و پيش هيبت تو

                                                              كجا ز پيرزنى بيش مرد شيرزن است‏

هميشه تا به بهاران دمن شود خرّم

                                                             هماره بادِ خزان تا مخرّب چمن است‏

شود محبّ تو را وجد و انبساط قرين

                                                              رسد عدوى تو را هر چه غصّه و حزن است‏

صغير از تو قبول چكامه مى ‏طلبد

                                                              بدين متاع قليلش اميد آن ثمن است

 

                                                                                       شاعر:صغير اصفهانى

 

**************************

ستايش حضرت امام حسن عسكرى (علیه السلام)

 

ستاره عشق تافت به چرخ نيلوفرى

                                                        مهر جمالش ربود دل ز مه و مشترى‏

كوكب اقبال او خيمه بر افلاك زد

                                                       ز خيل انجم گرفت كوكبه مهترى‏

شاد به رويش سپهر محو رخش ماه و مهر

                                                      زهره نهان كرد چهر خجل شد از دلبرى‏

باد بهارى وزيد بر خم گيسوى دوست

                                                       تا كند از زلف يار سنبل گل پرورى‏

طرّه مشكين اوست آيت شق القمر

                                                       طلعت زيباى اوست حجّت پيغمبرى‏

قامت رعناى وى سدره و طوباى ماست

                                                       نرگس مخمور او جام مى كوثرى‏

روى دلاراى وى رحمت و لطف ازل

                                                       زلف سمن ساى او ياسمن و عبهرى‏

والى ملك وجود قبله اهل سجود

                                                      منبع احسان و جود خسرو دين عسكرى‏

بشارت حسن او فلك به آفاق برد

                                                      كزين افق بردمد مهر جهان پرورى‏

شاه ملائك خدم دانش و ايمان حشم

                                                      بر همه عالم علم، زد به سخن گسترى‏

دفتر تفسير او كاشف اسرار عشق

                                                      درس و اشارات آن مخزن هر گوهرى‏

به خاك درگاه او باج دهد كيميا

                                                       به تاج فرمان او فخر كند مهترى‏

پادشهان را به جان بندگيش افتخار

                                                       تاجوران را به دل خدمت او سرورى‏

اى رخ پرنور تو مشرق مهدى دين

                                                      مظهر عدل خدا ما حى استمگرى‏

خسرو اقليم جان حجّت حق بر جهان

                                                     در تن عالم روان بر سر ما افسرى‏

طالب ديدار او زهره زيباى چرخ

                                                     مشترى حسن وى مهر و مه و مشترى‏

تا نگشايد حجاب آن مه مكّى نقاب

                                                     بر رخ ما عاشقان، كس نگشايد درى‏

چشم «الهى» است باز، منتظر اى دلنواز

                                                    تا تو بدان چشم ناز بر رخ ما بنگرى‏

                                                                                                 

                                                                         شاعر:الهى قمشه ‏اى

 

‏