زشتی بدزبانی در احادیث و روایات
مقصود از بد زبانی در اینجا، فحش و ناسزاگویی است که از عوامل تیرگی و تباهی روابط ایمانی و انسانی به حساب می آید؛ از این رو بر اساس روایات و متون دینی، فحش دادن به طور کلی حرام می باشد و فرقی ندارد که طرف مقابل مسلمان با شد یا کافر، کودک با شد یا بزرگسال و حتی طبق برخی روایات فحش دادن به حیوانات هم جایز نمی باشد. در این نوشتار با ما همراه باشید تا در مورد زشتی بدزبانی در احادیث و روایات بیشتر بخوانید.
یکی از آفت های زبان، ناسزا گویی و بد زبانی است؛ که در روایات، مذّمت های بسیاری پیرامون آن وارد شده است. این صفت بسیار زشت، باعث به وجود آمدن کینه و دشمنی و از بین رفتن پیوندهای عاطفی بین انسان ها می شود. فحش و ناسزاگویی، گاهی بصورت جدی و به قصد آزار دیگران، گاه به انگیزه شوخی و گاهی این صفت زشت بصورت یک عادت رخ می دهد.
احادیثی درباره بدزبانی
قرآن کریم در این باره می فرماید: (وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْم) [معبود] كسانى كه غير خداوند را مى خوانند، دشنام ندهيد كه آنان نيز بى هيچ دانشى از روى كينه توزى به اللّه دشنام دهند.
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم روایت کرده است که می فرمایند: «انّ من شرّ عباد الله من تُکرَهُ مجالستُهُ لفحشِهِ» بدترین بندگان خداوند کسی است، که دیگران به خاطر ناسزاگویی و بد زبانیش، از معاشرت با او کراهت داشته باشند.
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم در نکوهش بد زبانی فرمود: «إنَّ شَرَّ النّاسِ مَنزِلَةً يَومَ القِيامَةِ مَن يُخافُ لِسانَه، أو يُخافُ شَرَّه؛ بی گمان بدترين مردمان از نظر جايگاه در روز قيامت كسى است كه [مردم] از زبانش يا شرّش بترسند».
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می فرمایند : «الجَنَّةُ حَرامٌ على كُلِّ فاحِشٍ أن يَدخُلَها» وارد شدن به بهشت بر هر ناسزاگويى حرام است.
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم در روایتی دیگر فرمودند : «إنّ الفُحْشَ والتّفَحُّشَ لَيسَا مِنَ الإسلام في شَىءٍ؛» بدگوئى و بدزبانى از صفات اسلام نيست.
حضرت محمد صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: «لَیْسَ الْمُؤْمِنُ بِالطَّعَّانِ وَلا اللَّعَّانِ وَلا الْفَاحِشِ وَلا الْبَذِیءِ؛» مؤمن، انسانی بدگوی عیب گیرنده و لعن کننده و فحش گوی و بدزبان هرزه گو نیست.
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند : لا تَسُبُّوا الدَّهرَ، فإنَّ اللّه َ يقولُ: أنا الدَّهرُ ، ليَ اللَّيلُ اُجِدُّهُ و اُبلِيهِ . به روزگار ناسزا مگوييد؛ زيرا خداوند مى فرمايد : روزگار من هستم. شب از من است و من آن را نو مى كنم و كهنه مى گردانم.
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می فرمایند : سِبابُ المؤمِنِ فُسوقٌ، و قِتالُهُ كُفرٌ، و أكلُ لَحمِهِ مِن مَعصيَةِ اللّه ِ. ناسزا گفتن به مؤمن فسق است و جنگيدن با او كفر و خوردن گوشت او (غيبت كردن از وى) معصيت خداست.
امیرمؤمنان امام علی علیه السلام می فرمایند : «إیّاکَ وَ ما یَستَهجَنُ مِنَ الکَلامِ فَإنَّهُ یَحبِسُ عَلَیکَ اللِّئامَ وَ یُنَفِّرُ عَنک الکِرامَ؛ از هر کلام زشت و سخن ناروا پرهیز کن؛ زیرا با گفتن آن پَستان و رذلان به تو روی می آورند و کریمان از تو بیزاری جسته و می گریزند».
امام كاظم علیه السلام می فرمایند : مَا تَسَابَّ اثْنَانِ إِلَّا انْحَطَّ الْأَعْلَى إِلَى مَرْتَبَةِ الْأَسْفَل : هيچگاه دو تن به هم دشنام ندادند جز آن كه بالاتر به مرتبه فروتر سقوط كرد.
امام سجاد علیه السلام فرمودند : بد زبانی و فحاشی موجب رد شدن دعا می شود.
امام باقر علیه السلام می فرمایند : «إنَّ اللّه َ يُبغِضُ الفاحِشَ المُتَفَحِّشَ» شخص ناسزاگو و بد زبان، مورد خشم و غضب خداوند است.
امام صادق علیه السلام فرمودند : اِنَّ الفُحْشَ وَ البَذَاءَ وَ السَّلاطَةَ مِنَ النِّفاقِ: همانا دشنام دادن و هرزه گویی و زبان درازی ناشی از نفاق و دورویی است.
امام صادق علیه السلام فرمودند : الْبَذَاءُ مِنَ الْجَفَاءِ وَالْجَفَاءُ فِي النَّارِ: «فحش دادن ظلم است و ظالم در آتش دوزخ قرار دارد.»
منبع: بخش مذهبی بیتوته
