دعایی از امیرالمؤمنین علیه السلام برای شفای بیمار
دعایی از امیرالمؤمنین علیه السلام برای شفای بیمار
در این نوشتار قصد داریم دعایی از امیرالمؤمنین علیه السلام برای شفای بیمار را بازنشر کنیم، با ضیاءالصالحین همراه باشید تا در این مورد بیشتر بخوانید.
بی شک دعا از راهکارهای اساسی برای دستیابی به سعادت دنیا و آخرت و نیز از بهترین ابزارهای معنوی برای رویایی با بلاها، مصیبت ها و همچنین بیماری های جسم و روان است. برترین خوبان عالم یعنی رسولان الهی و مافوق آنها یعنی چهارده معصوم علیهم السلام در تمام سختی ها و آسانی ها دست از دعا بر نمی داشتند تا حدی که کتبی در قالب ادعیه از آن بزرگواران برای ما به یادگار ماند، همچنان که نصوص فراوانی در ادیان الهی مثل کتاب مقدس عبری و عهد جدید در زمینه دعا وجود دارد؛ بعنوان نمونه بخش هایی از مزامیر یا زبور داود بعنوان بخش هایی از عهد عتیق، شامل موضوعات مختلف نظیر بیان رنج ها، درخواست کمک و اعلام توکل به خداوند است.
اکنون که موجی از بیماری ویروس منحوس کرونا عالم را فرا گرفته است، عمل به ادعیه معصومین علیهم السلام در دفع بلاها و بیماری ها می تواند نور امید را در دل ها روشن نگه دارد، ضمن آنکه با دقت در مضمون این ادعیه می توان به ریشۀ اصلی فراگیری بیماری ها پی برد.
سید ابن طاووس در کتاب «مُهَجُ»، از ابن عباس روایت کرده: نزد امیر مؤمنان امام علی علیه السلام نشسته بودم، شخصى رنگ پریده آمد و گفت: اى امیر مؤمنان، من همیشه بیمارم و دردهاى بسیارى دارم، به من دعایى بیاموز که با آن، بر بیماری هایم یارى جویم.
حضرت فرمودند: به تو دعایى مى آموزم که جبرئیل وقتى حسن و حسین بیمار بودند به پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه وآله وسلم آموخت و آن دعا این است:
اِلهى کُلَّما اَنْعَمْتَ عَلَىَّ نِعْمَةً قَلَّ لَکَ عِنْدَها شُکْرى وَ کُلَّمَا ابْتَلَیْتَنى بِبَلِیَّةٍ قَلَّ لَکَ عِنْدَها صَبْرى
اى معبود من، هر زمان به من نعمت دادى سپاسگزارى ام براى تو در کنار آن نعمت اندک بود و هر زمان مبتلاى به بلایم کردی، صبرم براى تو نزد آن اندک بود.
فیا مَنْ قَلَّ شُکْرى عِنْدَ نِعَمِهِ فَلَمْ یَحْرِمْنى وَ یا مَنْ قَلَّ صَبْرى عِنْدَ بَلاَّئِهِ فَلَمْ یَخْذُلنى
اى که شکرم کنار نعمت هایش کم بود، اما از نعمت محرومم نکرد، و اى که صبرم نزد بلایش اندک بود، اما مرا وا نگذاشت،
وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْمَعاصى فَلَمْ یَفْضَحْنى وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْخَطایا فَلَمْ یُعاقِبْنى عَلَیْها
و اى که مرا بر گناهان دید، اما رسوایم نکرد و اى که مرا بر خطاها دید، اما بر آنها عذابم نکرد.
صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاغْفِرْ لى ذَنْبى وَ اشْفِنى مِنْ مَرَضى اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْئٍ قَدیرٌ
بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و گناهم را بیامرز، و از بیمارى ام شفا بده، به درستى که تو بر هرچیز توانایى.{1}
امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در این دعا به نوعی حکمت نزول بلا و بیماری را در گروی بار گناهان افراد معرفی می کند؛ همچنان که در فراز ابتدایی دعای کمیل از خداوند درخواست داریم «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ الْبَلَاءَ»؛ یعنی خدایا گناهانی که سبب نزول بلا می شود، مورد مغفرت قرار بده. آیات و احادیث متعددی مبنی بر این موضوع داریم که خداوند به واسطۀ بی توجهی به محضریت او امت ها را با سختی ها و بیماری ها مواجه می کند تا به سوی او تضرع کنند و دست از خطا و غفلت خود بردارند.
شاید سؤال شود ائمه معصومین علیهم السلام که معصوم از هر خطایی هستند، آموختن این دعا برای حسنین علیهم السلام چه وجهی باید داشته باشد؟ پاسخ این است که اهل بیت علیهم السلام به مثابه معلمانی هستند که در هر لحظه شیعیان خویش را تربیت می کنند و خداوند از مجرای آن بزرگواران درس های خود را به بندگان خویش می رساند؛ از این رو خداوند به بهانه های مختلف بندگان خویش را از محبت های عالم بهره مند می کند؛ این رویه را هم در دعای کمیل و هم در سایر ادعیه مثل صحیفه سجادیه مشاهده می کنیم. آن بزرگواران هر چند برای خویش از خداوند طلب آمرزش می کنند، اما این ادعیه را باید از زاویه نگاه معلم به شاگرد مطالعه کرد.
منبع:
{1} ( مهج الدعوات و منهج العبادات، ص8)
افزودن دیدگاه جدید