سلوک معنوی استاد انصاریان - سخنرانی مکتوب 7

سلوک معنوی استاد انصاریان - سخنرانی مکتوب 7

هفتمین جلسه از سری سخنرانی های سلوک معنوی حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین انصاریان در ماه مبارک رمضان سال ۱۳۹۶ه. ش (۱۴۳۸ه. ق) می باشد.

مطالب مرتبط و پیشنهادی : ویژه نامه شب و روز هفتم ماه مبارک رمضان

بسم الله الرحمن الرحیم

«الحمدلله رب العالمین الصلاة والسلام علی سید الانبیاء والمرسلین حبیب الهنا وطبیب نفوسنا ابی القاسم محمد صلی الله علیه وعلی اهل بیته الطیبین الطاهرین المعصومین المکرمین»

وضع مردم تاریخ از زمان قابیل که انسان قاتلی بود و نیز هم مسلکان اش تا امروز نشان می دهد که زیستن بدون خدا، بدون پیغمبر، و بدون ولی الله الاعظم امام معصوم جز میت بودن انسان چیزی در بر ندارد و چنین انسانی متعفن می شود تعفن این انسان نیز از نوع تعفن اعتقادی، تعفن اخلاقی، تعفن عملی خواهد بود. بدون این سه نفر انسان ها یک ظرف پر از آلودگی هستند، این آلودگی ها هم کار دست خودشان می دهد و هم کار دست دیگران خواهد داد.در واقع دو جور کار دست دیگران می دهد طبق قرآن، یکی این که نسبت به دیگران ظالم هستند دیگرانی که هنوز قدرت دفاع از خود را ندارند، این افراد کاری هم ندارند به اینکه آن فردی که به آن ها ظلم می کنند چه کسی است و در چه مقام و موقعیتی هستند، یک پیر زن است که یک زنبیل تخم مرغ در دست دارد می برد تا به بقال محل بفروشد خرج دو تا یتیم را اداره کند، زنبیل را می قاپند و می روند، ناله این پیرزن هم هیچ اثری در آنها ندارد چون میت هستند. میت متعفن می باشند این تعفن عملی شان است. کاری ندارند طرف مقابلشان عاقل ترین، پاک ترین، عظیم ترین، با معنویت ترین عالم هستی می باشد نه فقط به زمینیان ظلم کنند آن ها به همه ظلم می نمایند این مردههای متعفن 13 سال در مکه چه بلا هایی سر پیغمبر آوردند. با همه این که ما در قرآن چند بار می بینیم پروردگار به همان مردم مکه خطاب می کند حداقل درباره این آدم و اعمال و رفتار و کردارش فکر کنید، «تَتَفَکَّرُوا مابِصاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّة»{سوره مبارکه سبا/ آیه 46} می فرماید می خواهید چوبش بزنید او را با سنگ بزنید یارانش را بکشید تبعیدشان کنید، فکر کنید. اندیشه کنید. اما آن ها تا پایان 13 سالی که در مکه بود ظلمشان را ادامه دادند حرفهایشان را هم خداوند در قرآن نقل کرده خیلی حرفهای بد بو و بسیار متعفنی است.

«وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ»(آیه 51 سوره مبارکه قلم)عاقل ترین موجود عالم را دیوانه خطاب می کردند، صحیح العمل ترین موجود خدا را در این عالم کذاب و ساحر می خواندند، این یک طرف ظلمشان است که متوجه خوبان عالم است، افراد متعفن به همه ظلم می کنند خانواده و یا غریبه تفاوتی ندارد انسان دلش می خواهد میت بوی عطر و یاس بدهد میت این است که برای شما و آبروی شما و موقعیت شما و جوانی شما و متوسط بودن شما و پیر بودن شما شانی بگذارد اما اگر کسی کاری ندارد یک جایی را می خواهد مشت بزند یک جایی را میخواهد دشنه فرو کند قمه بزند، چاقو بزند، زخم زبان بزند. سیلی بزند متعفن خواهد بود.

یک نمونه ظلمشان هم که در سوره مبارکه ابراهیم بیان شده است.

«وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ»{سوره مبارکه إبراهيم‏، آیه 28} این افراد سر زن،بچه ها، پسر برادرها، بچه های خواهر،افراد قبیله و فامیلشان، آن چنان کلاه می گذارند و فریب می دهند که آنها را وارد دوزخ می کنند و آن ها را جهنمی می نمایند. رابطه شان را با خدا قطع می کنند با عبادت با خدمت با درستی، با سلامت نفس، با سلامت فکر می توان مانع از این شد که فریب این میت ها را بخورند«وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ»{سوره مبارکه إبراهيم‏، آیه 28}.اینها روانکاوی های قرآن کریم است که اگر دو میلیون روانشناس اروپایی و آمریکایی هم علمشان را روی هم بگذارند به این مقدار نمی توانند بشر را بشناسند و حقایق را بفهمند. یک چند روز است بعضی از سران کشورهای غربی بعضی یک ذره فهمیدند که بروز هم دادند که این مدیر آمریکا یک مرده بسیار متعفنی است، یک خرده فهمیدند که دارند می گویند و اعلام می کنند، آیا این گونه افراد،انسان خوبی هستند این گونه زندگی کردن خوب است این گونه  ظلم به خوبان روا داشتن خوب است؟این گونه ظلم به اطرافیان و به اقوام روا داشتن نیکوست؟همه این ها نتیجه جدا زیستن از پروردگار مهربان عالم و مقام نبوت و مقام امامت معصوم است، خب پروردگار عالم آنهایی که میت هستند به حال خودشان واگذاشته که همین گونه که بوی تعفن اخلاقی و عملی و اعتقادی داشته باشند؟ نه، خدا کسی را ابتدائا وانمی گذارد لعنت و ترد نمی کند، کار واگذاشتن و رها کردن و لعنت کردن و ترد کردن برای آخرت این افراد است برای اول راه و اول کار نیست، برای این مرده ها 140 کتاب فرستاده احیاگر، 124 هزار پیغمبر فرستاده، دوازده امام قرار داده است اصلا اول کار خدا به احدی از این مرده ها حمله ندارد، رهایشان نمی کند، نفرتی ازشان اعلام نمی کند. اگر تمام آیات مربوط به نبوت را شما در سوره اعراف سوره هود، سوره انبیاء، سوره طه، سوره قصص، سوره صبا، سوره نمل را ببینید تمام انبیاء برای اول کار مرده ها هستند، آمدند که وجودشان و جانشان را، برای خدا در طبق اخلاق گذاشتند برای زنده کردن این مرده ها تلاش کردند اما اگر زورشان نرسید مرده ها حیات را قبول نکردند وقتی کار به قبول نکردن برسد آن وقت پای رها  کردن و لعنت و رجم و جهنم به میان می آید.

ابتدای کار پروردگار عالم برای زنده کردن افراد مایه می گذارد نخواست زنده شود آن وقت نوبت نفرت و خشم و لعنت و رجم و عذاب و استیصال در دنیا و عذاب ابد در آخرت است. کار پروردگار،خیلی جالب است یکی از همین میت ها از مدینه بار سفر بست میت اعتقادی بود، که طبعا میت اعتقادی میت اخلاقی و هم میت عملی هم هست، بار سفر بست که حج واجب برود نه براساس فرهنگ اهل بیت، حج براساس فرهنگ سقیفه بعد از مرگ پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم، مکتب اختراعی و یک مکتب صد در صد زمینی که رنگ اسلام را به رویش زده بودند. برادرزاده اش هم در کاروان بود روایت در اصول کافی در باب توبه، جلد دوم است، ولی برادرزاده اش یک آدم زنده ای است، زنده. بین راه مکه و مدینه عمو سخت مریض شد آن وقت ها هم که دکترهای متخصص نبود همه دکترهای علفی بودند عربستان هم دکتری نداشت، با کاروان هم دکتر نمی رفت، به برادرزاده اش گفتند ببین می توانی حقانیت اهل بیت را به او به قبولانی، حیف است دارد می میرد، بعضی از دوستان اهل بیت که در کاروان بودند به این دوستانشان که مسرّ بودند برادرزاده دم اهل بیت را به این بزند تا زنده شود گفتند کاری به کارش نداشته باش بگذار به همین حالی که هست بمیرد، اما دو سه تا از شیعه ها گفتند نه برادرزاده آمد سر بستر عمویش، گفت عمو به این دلیل و به آن دلیل بعد از مرگ پیغمبر حق با اهل بیت بوده حق با امیرالمومنین بوده، عموجان با انکار این حق حیف است بمیری حالش هم سخت شده بود نزدیک رفتن بود، چشمش را باز کرد گفت که برادرزاده قبول کردم که حق با اهل بیت است و با دیگران نیست همین را گفت و مرد.

هم آنجا غسل و کفنش کردند به آئین اهل بیت دفنش کردند، از مکه که برگشتند دو تا از این کاروانی ها آمدند خدمت امام صادق علیه السلام داستان را تعریف کردند، حضرت فرمود اهل بهشت است، چون جای زنده جهنم نیست جای زنده بهشت است، زنده می تواند از نعمت های بهشت استفاده کند میت که نمی تواند، میتی که «صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ»{سوره مبارکه بقره‏، آیه 171} مرده صم کر مرده، بکم لال مرده، عمی کور باشد این مرده که قیامت چشم ندارد بهشت را ببیند، زبان ندارد که خدا را صدا کند، گوش ندارد که صدای رحمت و سلام الهی را بشنود، حالا بر فرض که ببرند بهشت، این که کور است هیچی را نمی بیند، لال است حرف نمی تواند بزند، کر است صدا نمی تواند بشنود زنده می رود بهشت نه اینکه مرده باشد.

لذا هر شهیدی را که بعد از بعثت پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم دفن کردند و برگشتند تا حالا که شهدای جدید را می آورند و دفن می کنند خداوند به گوش مردم خوانده است «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللّهِ أَمْواتاً»{سوره مبارکه آل ‏عمران‏، آیه 169}، اینها اگر میت باشند از آثار شهادتشان نمی توانند استفاده کنند، اگر میت باشند جانی ندارند که در برزخ از بهشت برزخی استفاده کنند، پس شما اینها را نگویید مرده این گونه بگویید به «بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ.»{سوره مبارکه آل ‏عمران‏، آیه 169} می تواند روزی داده بشود به مرده که نمی شود روزی بدهند در برزخ چه به او بدهند هیچ چیزی ندارد و هیچ چیزی نمی فهمد. آثار حیات ندارد.

بدون منبع رحمت بی نهایت، بدون نبی رحمت، بدون امام رحمت، آدم مرده است. اول کارش هم خدا واگذارش نمی کند که بگوید برو کاری به کارت ندارم نه این را اول کار به هیچ کس نگفته و نمی گوید لعنت و خشم هم نمی کند نفرت هم ندارد. اول کار پروردگار این است که این میت ها را زنده کند، «اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ»{سوره مبارکه انفال‏، آیه 24}، اول کار. و هر کسی هم زنده بشود آمادگی پیدا می کند استعداد پیدا می کند که نور خدا یعنی کلامش، انا انزلنا الیکم نورا مبینا، قرآن نور است نور آشکار، چشم باید داشته باشد آدم ببیند که اینها کلمات و الفاظ نیست حروف الف و ب نیست اینها نورالله است. این مرده را وقتی ببیند در او استعداد حیات دارد نشان می دهد یعنی ذاتا می خواهد به یک جا برسد، خدا زنده اش می کند.

«افمن کان میتا فاحییناه»، زنده که شد نوبت کار دوم خدا می رسد که نور خودش را که کلامش است، نور نبوت را که کلام نبی است، نور امام را که کلام امام است کلامکم نور این را در قلب این مرد و زنی که او را زنده کرده نفوذ بدهد وقتی این نور را در قلب نفوذ می دهد نور شروع به کار می کند کردن حالا از کار کردن این نور بشنوید

این روایتی که برایتان می خوانم اغلب کتابها نقل کردند با یک مقدار اندک اختلاف در الفاظ یا مقدار اندک کم و زیاد، خیلی اختلاف اندک است احتمالا هم برای راویان باشد من 8 یا 9 منبع را برای این روایت این سه چهار روزه که نگاه کردم نهایتا کاملترین متن این است که برایتان قرائت می کنم. گفتار پیغمبر اسلام ا ست.

النور، یعنی همین نور قرآن انزلنا الیکم نورا یعنی همین نور کلام خودش همین نور کلام ائمه، کلامکم نور این نور است، النور اذا دخل القلب، نه گوش، گوش که هر روز این 70 میلیون ملت ایران هم از تلویزیون گاهی یک عده زیادشان حواسشان پرت است یک دفعه یکی دارد قرآن می گوید یا یک آخوندی دارد حرف خوب می زند به گوششان می خورد بعد هم بلند می شوند گوششان را می بندند که بقیه اش را نشوند لفظ که به گوش همه می خورد ابولهب و ابوجهل که 13 سال خودشان به خاطر صدای خوش پیغمبر و این کلمات قرآن که عربی فصیح کامل بود می آمدند یک گوشه می نشستند گوش می دادند خوششان می آمد از اسلوب قرآن، حتی یک از سرشناسان بت پرستان را که خیلی در ادبیات عرب قوی بود  دعوت کردند گفتند بیا ببین این آقا چه می خواند، رفت نشست و شنید و برگشت در جلسه بت پرستان مکه گفت اینهایی که خواند شعر و نثر هم نبود، ولی عظمت اینهایی را که خواند آدم را دیوانه می کند، غوغایی است در این حرفها. ولی قبول هم نکردند.

کار گوش قبول کردن نیست، کار دل است.این شعر را یک مجتهد جامع الشرائط گفته یک مرجع تقلید فوق العاده که در نجف شخصیتی بوده، من نزد یکی از شاگردهایش در قم چند سال درس خواندم حال او در این شاگردش هم جلوه داشت، کار گوش نیست، لذا پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می گوید «إن النور إذا دخل القلب انشرح له الصدر و انفسح»[إیقاظ الهمم في شرح الحکم، ابنعجیبه، ص ۳۱۲/ التحفة السنية في شرح النخبة المحسنية،جزایری،ص ۲۰] و گرنه این سه تا نور که وارد گوش بسیاری از افراد شده است. 8 روز ابی عبدالله و یارانشان به میدان آمدند همین نور را بر مردمی که آمده بودند اینها را به قتل برسانند می خواندند ولی به قلبشان نرفت به گوششان خورد.

تا بی خبری ز ترانه دل / هرگز نرسی به نشانه دل

تا چهره نگردد سرخ از خون / کی سبزه دمد ز دانه دل

از خانه کعبه چه می طلبی ای از تو خرابی خانه دل، اما دل آباد شود ان گاه کعبه برو ببین چی گیرت می آید وقتی به امام صادق علیه السلام گفتند عموی این جوان یک لحظه گفت حق با اهل بیت است و مرد امام فرمود اهل بهشت هست، یکی شان گفت آقا یک رکعت نماز مطابق اهل بیت نخواند یک روزه مطابق اهل بیت نگرفت فرمود چه کارش دارید اینقدر زور می زنید می گویم به رفت بهشت رفت، چرا اینقدر حرف می زنید این یک لحظه زنده شدن است، حالا اگر کسی 70 سال زنده باشد چقدر بهره دارد این یک لحظه زنده بودن است.

از خانه کعبه چه می طلبی / ای از تو خرابی خانه دل

روزانه نیک نمی بینی / بی ناله و آه شبانه دل

اندر صدف دو جهان نبود چون گوهر قدس یگانه دل / در مملکت سلطان وجود گنجی نبود چو خزانه دل

جانا نظری سوی مغفرتت / که آسوده شود ز بهانه دل

شاعر می گوید چون خیلی با معرفت است می گوید دائم دلم بهانه تو را می گیرد یک نگاه به من کن آرام شود ناراحت است در واقع دل ناراحت است، جانا نظری سوی مفتقرت که آسوده شود ز بهانه دل.

آدم در یک جمعی که اینها را قبول ندارند قرار بگیرد حال آدم با حال همه فرق می کند، نگاه آدم با نگاه همه فرق می کند، آن وقت آدم در خودش برای خودش می خواند چون آنها که نمی فهمند چه شده است در خودش برای خودش می خواند مستی بهانه کردم و چندان گریستم، تا کس نداند آن که گرفتار کیستم. اینها که نمی فهمند.

جدیدا حتی به بعضی ها که یک ته مویی دارند و یک پیراهن بی یقه ای دارند وقتی به آن ها بر می خوریم حرف خدا را آدم به شان می زند حرف پیغمبر را می گویند بابا مگر خوابی دنیا دیگر از این حرفها گذرانده، چه داری می گویی نبریم کسی دیگر می برد، نخوریم کسی دیگر می خورد، این علامت میت بودن است.

میت علامت دارد، زنده هم علامت دارد، امام مجتبی علیه السلام یک روز به ابی عبدالله گفت پدر پیر شده سن اش از 60 گذشته نانی که برای خودش قرار داده در 24 ساعت دو تا قرص نان است این هم چون از جوی خالص پخته شده خیلی سفت است، باید پدر با این سن بگذارد در دهانش هی آب بزند به این لقمه خشک یک کمی نرم بشود با دندان هایش خورد کند، گفت حسین جان می آیی بابا که از خانه رفت بیرون این دو تا نان جو را از آن کیسه چرمی دربیاوریم رویش روغن زیتون بمالیم به خوردش برود یک خرده نرم شود این پیرمرد یک لقمه نرم بخورد. گفت باشد برادر، دو تا نان را یک خرده روغن زیتون زدند نماز عشاء را که مسجد کوفه خواند آمد خودش رفت سر کیسه، درآورد آن سهم شب را، دید چرب است یک خرده نرم است، اصلا اعتراض نکرد خورد که دل بچه هایش هم خوش شود، نمی خواست رنج بدهد به بچه ها، خورد اما شب که می خواست بخوابد خودش کیسه را مهر کرد موم چسباند در کیسه مهر زد معنیش این بود که کسی حق ندارد در این کیسه را باز کند دوباره برگشت به همان نان جو خشک، می گفت من از آن چه که پدرتان در بهشت خورد به عمرم تا حالا یک لقمه اش را نخوردم، جانا نظری سوی مفتقرت، که آسوده شود ز بهانه دل.

برادران از جلسه برگشتید خانه و خواهران راجع به دلتان یک مقدار فکر کنید ببینید بهانه دارد بهانه کی را دارد، بهانه پول دارد، بهانه نان دارد، بهانه این قیافه های رهای در خیابان ها ودر پارک ها و در فیلم ها را دارد، مواظب باشید ببینید دلتان کجاست، پیش چه کسی است، با همان آدم ها محشور می کنند با همان. المرء مع ما احب پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می گوید قیامت هر انسانی با همانی است که دلش پیش اش است، حالا چهار تا  جوان در داخل و خارج قهرمان والیبال و فوتبال هستند به دل شما چه که دل به آنجا بسپارید، بهانه آنها را بگیرید، چه کسی باخت، چه کسی برد، یا این همه بد حجاب در خیابان هاست به دل شما چه که دلتان چشمتان را وادار کند آنها را ببینید و در دنیای باطن خودتان بهانه آنها را بگیرید. جای دل جای بهانه گرفتن است ولی یک بهانه های بسیار پرقیمتی می تواند داشته باشد. بهانه خدا را بگیرد، بهانه انبیا را بگیرد، بهانه بهشت را بگیرد، بهانه لقاء خدا را بگیرد، النور اذا دخل القلب نور زمانی که وارد دل می شود که خدا واردش می کند «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ»{سوره مبارکه بقره، آیه 257}، کار اوست دل هم برای خودش است او باید نور را نفوذ به این دل بدهد نور قران را، نور نبوت را، نور امامت را، انفصح و انشرح نور وقتی وارد دل می شود برای دل مثل اقیانوس یک وسعت عظیمی ایجاد می شود و انشرح و یک گنجایش عظیمی برای دل ایجاد می گردد، دل می شود، حالا چهار تا بی خبر بی خرد در خانواده یا بیرون، تلنگر زبانی به ما بزنند یا تلنگر مالی بزنند مثل این است که برای آنی که دلش انفصح و انشرح یک گنجشکی را ببرند کنار اقیانوس اطلس سر ببرّند خونش بریزد در اقیانوس، خون دو مثقال گنجشک چه تاثیری در اقیانوس اطلس دارد، دل این گنجایش را پیدا می کند که اصلا دلتنگ گناه دیگر نمی شود دلتنگ این خانم های بی حجاب و بدحجاب نمی شود، دلتنگ این فیلم ها و ماهواره ها نمی شود آن چنان گستره الهی پیدا می کند و گنجایش که خدا می داند.

پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می فرماید من یک بار خودم به پروردگار عالم گفتم گفتم خدایا به موسی چه معجزه ای دادی، چوب خشک در دستش را می انداخت زمین، یک اژدهای عظیم می شد، خدایا چه معجزه ای به موسی دادی به مرده فوت کرد زنده می شد، خداوند به من فرمود حبیبم بالاتر از آن معجزه موسی و عیسی -علیهماالسلام- را به تو دادم و آن شرح صدر است «أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ»{سوره مبارکه شرح، آیه 1}، گنجایشی به قلب تو دادم که به احدی در این عالم ندادم. این نور وقتی وارد دل می شود دل انشرح و انفصح.

یک کسی بین صحبت های پیغمبر عرض کرد و ما علامت ذلک یا رسول الله از کجا بفهمیم این نور در دل ما وارد شده، حضرت چهار تا نشانه بیان کردند، که من عربیش را می خوانم خدا توفیق بدهد إن شاءلله فردا شب برایتان توضیح می دهم.

اَلْإِنَابَةَ إِلَى دَارِ اَلْخُلُودِ، این یک علامتش است، و اَلتَّجَافِيَ عَنْ دَارِ اَلْغُرُورِ این نیز یک علامتش است، و التزود لسکنی القبور، این علامت سومش است، و التعب لیوم النشور ببینید دل وقتی که این نور واردش شد چه می کند با آدم. در جلسات بعد بعضی از انسان هایی که این نور داخل قلبشان شده برایتان می گویم سعی هم می کنم کسانی را بگویم که نمی شناسید و تا حالا احتمالا نشنیدید، جدید باشد برایتان نو باشد برایتان. که این نور با آنها چه کرده.

یک بار دیگر بخوانم جانا نظری سوی مفتقرت، که آسوده شود ز بهانه دل. خیلی هم خدایا ما بهانه غیر نمی گیریم بهانه افراد ناباب را نمی گیریم، بهانه می گیریم نه در حدی که ما را به کفر و بی دینی بکشد، این شبهایی هم که با تو دردو دل می کنیم می خواهیم خودت با دست رحمت خودت این خانه را جارو بزنی ما خودمان قدرت جارو کردن این خانه را نداریم که تار عنکبوت هایش راو  آشغال های ریزش را، این بهانه های واهی را اینها را با دم جاروی رحمتت پاک بکنی که دل ما شعبه دل انبیاء و شعبه دل اولیاء شود.

برای دسترسی به سایر جلسات سخنرانی های «سلـوک معنـوی» اینجا کلیک کنید

منبع : دارالعرفان، سلوک معنوی - شب هفتم جمعه (12-3- 1396ه. ش) - رمضان ۱۴۳۸ - حسینیه همدانی ها.