مناجات مشتاقان و دلدادگان یا مناجات الراغبین با لحن عربی از میثم مطیعی

مناجات مشتاقان و دلدادگان یا مناجات الراغبین با لحن عربی از میثم مطیعی

مناجات پنجم خمس عشر یا همان مناجات الراغبین یکی از دلپذیرترین و زیباترین دعاهایی است که خواندن و شنیدنش روح را نوازش می دهد و عاملی است جهت این که انسان با توکل و اعتماد به خداوند متعال بسوی سفر آخرت طی طریق نماید.

«راغبین» از ماده «رغبت» است که به معنای دوست داشتن، مایل بودن، به ‏کار میرود. غالباً تعابیری که امام زین العابدین (علیه السلام) در این مناجات بکار برده اند، برای ایجاد تعادل بین خوف و رجا در انسان می باشد.

زمان قرائت مناجات الراغبین

مناجات الراغبین در الصحیفة الثانیة السجادیة، مفاتیح الجنان، بحارالانوار آمده است. علامه مجلسی (رحمة الله تعالی علیه) زمان قرائت این دعا را روز سه شنبه تعیین نموده است.

مضامین مناجات راغبین (راز و نیاز دلدادگان)

بیان آنچه باعث ترس از کیفر و آنچه سبب امید انسان به خداوند می گردد. آنچه به نوعی بین حالت خوف و رجاء تعادل و توازن برقرار می کند.

√ بیان این که توجه به راه طولانی سفر آخرت و نداشتن زاد و توشه کافی، سبب نگرانی انسان میگردد.
√ بیان این که توکل و اعتماد به رحمت بی نهایت خدا به انسان امید می بخشد و سبب التیام خاطر او می گردد.
√ سفارش به شیعیان به داشتن همتِ بلند.
√ درخواست درجات متعالی از خداوند در هنگام مناجات.
√ بیان حسن ظن به اکرام و انعام نیکوی خویش در بهره مندی از مقام قرب و جوار خدا.
√ توجه به این نکته که هر کسی بر حسب معرفت و مرتبه کمال خویش در پیشگاه الهی، قصور و تقصیر دارد وگناهی کرده است، باید از آن طلب بخشش کند.
√ امید به رحمت بی پایان الهی در کنار توجه به کوتاهی خود در بندگی خداوند.

درخواست درجات متعالی از خداوند در هنگام مناجات، از مضامین مناجات راغبین می باشد

المناجات الخامسة: مناجاة الرّاغبین
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است؛

إِلٰهِى إِنْ كانَ قَلَّ زادِى فِى الْمَسِیرِ إِلَیْكَ، فَلَقَدْ حَسُنَ ظَنِّى بِالتَّوَكُّلِ عَلَیْكَ، وَ إِنْ كانَ جُرْمِى قَدْ أَخافَنِى مِنْ عُقُوبَتِكَ، فَإِنَّ رَجائِى قَدْ أَشْعَرَنِى بِالْأَمْنِ مِنْ نِقْمَتِكَ، وَ إِنْ كانَ ذَنْبِى قَدْ عَرَضَنِى لِعِقابِكَ، فَقَدْ آذَنَنِى حُسْنُ ثِقَتِى بِثَوابِكَ، وَ إِنْ أَنامَتْنِى الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدادِ لِلِقائِكَ، فَقَدْ نَبَّهَتْنِى الْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِكَ وَآلائِكَ، وَ إِنْ أَوْحَشَ ما بَیْنِى وَبَیْنَكَ فَرْطُ الْعِصْیانِ وَالطُّغْیانِ، فَقَدْ آنَسَنِى بُشْرَى الْغُفْرانِ وَالرِّضْوانِ؛

معبودم، هرچند در آمدن به سویت توشه ام اندک است ولی، گمانم بر توکل به تو همواره نیکو است و هرچند گناهم مرا از عذاب تو به هراس افکنده، ولی چشم امیدم ایمنی از انتقامت را به من خبر می دهد و هرچند نافرمانی ام مرا در معرض عذابت قرار داده، ولی حُسن اعتمادم مرا به پاداشت آگاهی می دهد و هرچند بی خبری مرا از آمادگی برای دیدارت به خواب غفلت انداخته، ولی آشنایی به مهمان نوازی و عطاهایت مرا بیدار کرده است و اگر زیاده روی در گناه و سرکشی، میان من و تو را تیره ساخته ولی مژده آمرزش و خشنودی ات با من انس گرفته است؛

أَسْأَلُكَ بِسُبُحاتِ وَجْهِكَ وَبِأَنْوارِ قُدْسِكَ، وَأَبْتَهِلُ إِلَیْكَ بِعَواطِفِ رَحْمَتِكَ، وَلَطائِفِ بِرِّكَ، أَنْ تُحَقِّقَ ظَنِّى بِما أُؤَمِّلُهُ مِنْ جَزِیلِ إِكْرامِكَ، وَجَمِیلِ إِنْعامِكَ، فِى الْقُرْبىٰ مِنْكَ وَالزُّلْفىٰ لَدَیْكَ، وَالتَّمَتُّعِ بِالنَّظَرِ إِلَیْكَ، وَهَا أَنَا مُتَعَرِّضٌ لِنَفَحاتِ رَوْحِكَ وَعَطْفِكَ، وَمُنْتَجِعٌ غَیْثَ جُودِكَ وَلُطْفِكَ، فارٌّ مِنْ سَخَطِكَ إِلىٰ رِضاكَ، هارِبٌ مِنْكَ إِلَیْكَ، راجٍ أَحْسَنَ ما لَدَیْكَ، مُعَوِّلٌ عَلىٰ مَواهِبِكَ، مُفْتَقِرٌ إِلىٰ رِعایَتِكَ .

از تو می خواهم به شکوه و بزرگی های ذاتت و به انوار قدست و به سویت زاری می کنم به عواطف مهرت و لطایف احسانت که تحقق بخشی گمانم را در آنچه از تو آرزومندم از بزرگی رأفت و رحمتت و زیبایی مهربانی و لطفت، در راه تقرّب به تو و نزدیکی به بارگاهت و بهره مندی از نگاه به سویت، هم اینک متعرّض نسیم های رحمت و توّجه تو و خواهان باران جود و لطف بی پایان تو می باشم و از خشمت به سوی خشنودی ات گریزان و از تو به سوی خودت فراری ام، نیکوترین چیزی را که نزد توست امید دارم، بر بخشش هایت اعتماد می کنم، به توجّه و حمایتت نیازمندم،

إِلٰهِى مَا بَدَأْتَ بِهِ مِنْ فَضْلِكَ فَتَمِّمْهُ، وَما وَهَبْتَ لِى مِنْ كَرَمِكَ فَلا تَسْلُبْهُ، وَما سَتَرْتَهُ عَلَىَّ بِحِلْمِكَ فَلا تَهْتِكْهُ، وَما عَلِمْتَهُ مِنْ قَبِیحِ فِعْلِى فَاغْفِرْهُ؛

معبودم، آنچه را از احسانت بر من آغاز کردی به انجام رسان و آنچه را از کرمت به من بخشیدی از من مگیر و آنچه را با بردباری ات بر من پوشاندی آشکار مکن و آنچه را از زشتی کردارم دانستی بیامرز؛

إِلٰهِى اسْتَشْفَعْتُ بِكَ إِلَیْكَ، وَاسْتَجَرْتُ بِكَ مِنْكَ، أَتَیْتُكَ طامِعاً فِى إِحْسانِكَ، راغِباً فِى امْتِنانِكَ، مُسْتَسْقِیاً وَابِلَ طَوْلِكَ، مُسْتَمْطِراً غَمامَ فَضْلِكَ، طالِباً مَرْضاتَكَ، قاصِداً جَنابَكَ، وَارِداً شَرِیعَةَ رِفْدِكَ، مُلْتَمِساً سَنِىَّ الْخَیْراتِ مِنْ عِنْدِكَ، وَافِداً إِلىٰ حَضْرَةِ جَمالِكَ، مُرِیداً وَجْهَكَ، طارِقاً بابَكَ، مُسْتَكِیناً لِعَظَمَتِكَ وَجَلالِكَ، فَافْعَلْ بِى ما أَنْتَ أَهْلُهُ مِنَ الْمَغْفِرَةِ وَالرَّحْمَةِ، وَلَا تَفْعَلْ بِى ما أَنَا أَهْلُهُ مِنَ الْعَذابِ وَالنِّقْمَةِ، بِرَحْمَتِكَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

معبودم! از تو به وسیلۀ تو درخواست یاری دارم و از تو به تو پناهنده می شوم، با امید بسیار به احسانت به سوی تو آمدم، به مهربانی و محبّتت دل بسته ام، به فراوانی کرمت تشنه ام، ابر احسانت را خواهانم، خشنودی ات را خواستارم، آهنگ آستانت را دارم، به جویبار عطایت وارد شدم، برترین خیرات را از پیشگاهت خواهشمندم، به جانب حضرت جمالت روانم، ذاتت را اراده دارم، کوبنده دَرِ رحمتت هستم، درمانده ام در برابر شکوه و جلالت، با من از آمرزش و رحمت آن گونه کن که شایسته آنی و نه آن گونه که سزاوار عذاب و انتقامم، به مهربانی ات ای مهربان ترین مهربانان.