شیخ حسین انصاریان/ عشق حقیقی روز اول محرم 1442 - نظر کریمانه اهل بیت

شیخ حسین انصاریان/ عشق حقیقی روز اول محرم 1442 - نظر کریمانه اهل بیت

سخنرانی استاد حسین انصاریان با عنوان «عشق حقیقی» - جلسه اول - جمعه (31 -مرداد- 1399) - روز اول محرم 1442 - ورزشگاه آیت الله سعیدی تهران

مدت زمان : 32 دقیقه

فهرست مباحث جهت دسترسی سریع در صفحه :

• نگاه کریمانۀ حاکم، کارگشای زندگی مرد هیزم کش
• اثر نظر کریمانۀ اهل بیت (علیهم السلام) بر زندگی
  • -حکایتی شنیدنی از آخوند ملاعلی
  • -نوکری امام حسین (علیه السلام) و نظر کریمانۀ امام
  • -خواب حاکم و مرحمت او به نوکر امام حسین (علیه السلام)
• کلام آخر؛ شگفتی ملائک از ایستادگی ابی عبدالله (علیه السلام)
  • -نقشه ها و کینه های دشمنان در حمله به امام
  • -جنگ سخت دشمنان با امام 
  • -شگفت زدگی فرشتگان از استقامت امام
  • -نگرانی امام برای حملۀ دشمن به خیمه ها
  • -انداختن امام از روی اسب و شتاب ذوالجناح بسوی خیمه ها
  • -ناله های بی امان زنان با دیدن ذوالجناح
  • -مشاهدۀ شمر بر سینۀ امام در قتلگاه

بسم الله الرحمن الرحیم

«الحمدلله رب العالمین صلاة و السلام علی سید الانبیاء و المرسلین حبیب الهنا و طبیب نفوسنا ابی القاسم محمد صلی الله علیه و علی اهل بیته الطیبین الطاهرین و المعصومین المکرمین».

بالاخره شما هم مانند آقا و مولایتان به آفتاب کشیده شدید. دوستان به اندازهٔ سطح جلسه در مقام تهیهٔ سایبان هستند؛ اما تا سایبان آماده شود، ما کار حضرت رباب (سلام الله علیها) را در آن مدتی انجام می دهیم که از زین العابدین(علیه السلام) اجازه گرفت تا در کربلا بماند. چادرنشینان بعد از سه چهار روز خدمتشان عرض کردند: اجازه بدهید که روی قبر برایتان سایبان بزنیم! فرمودند: نه، من خودم با چشم خودم دیدم که بدن قطعه قطعه اش زیر آفتاب است.

نگاه کریمانۀ حاکم، کارگشای زندگی مرد هیزم کش

حاکمی به شکار رفته بود، او عادت داشت که هر وقت به شکار می رفت، خورجینش را از حدود هزار دینار پر می کرد. تنها افتاد، وقتی نیت کرد که از صحرا برگردد و خودش را به افرادش برساند، به پیرمردی برخورد که مَرکبش بار هیزم داشت؛ هیزمی که از بیابان جمع کرده بود. مَرکب با بارش در گِل فرو رفته بود و نمی توانست دربیاید، پیاده شد و به پیرمرد گفت: شاید بتوانیم دونفری این مرکب را از لابه لای گل دربیاوریم، اما باید بارش را بیندازیم. بار را انداختند و مرکب درآمد، حاکم گفت: حالا بیا با هم کمک بدهیم و این پشتهٔ هیزم را بار کنیم. این کار را کردند. 

وقتی حاکم به سر و وضع این پیرمرد نگاه کرد، به دست آورد که آدم خیلی زحمت کشی است و وضع آن چنان خوبی هم ندارد. حدس زد که درست هم بود! پیرمرد درآمد بخور و نمیر و خانهٔ گلی کوچکی داشت. او را صدا زد و گفت: دامنت را بگیر، من می خواهم مقداری پول بریزم، پیرمرد گفت: لباس من دامن در حدی ندارد که بخواهی پول بریزی. حاکم گفت: ظرف نداری؟ پیرمرد گفت: نه ظرف هم ندارم. خورجین را به او داد و گفت: بردار و برو، به محل آمد و مرکبش را عوض کرد؛ مرکب رو به راه و تند و تیزی خرید، خانه اش را هم عوض کرد و خانهٔ وسیعی خرید، اثاث برای خانه خرید. آشناها دور او را گرفتند و گفتند: چه شد که تمام زندگی ات عوض شد؟ گفت: بخاطر یک نظر کریمانه! 

اثر نظر کریمانۀ اهل بیت(علیهم السلام) بر زندگی

ما در دعاهایمان هم داریم: «وانْظُرْ اِلَینَا نَظْرَةً کَرِیمَه» به ما یک نگاه کریمانه بیندازید. نگاه کریمانه خیلی کار می کند! این نگاه کریمانه ما را کنار اهل بیت(علیهم السلام) نگه می دارد، به ما حال می دهد، اشک و گریه می دهد، نیرو و توان ترک گناه می دهد، نیرو و توان عبادت و تقوا می دهد.

-حکایتی شنیدنی از آخوند ملاعلی

من یک بار خدمت مرحوم آیت الله العظمی آخوند ملاعلی در همدان بودم، ایشان به من محبت و لطف داشتند، من هم به ایشان ارادت سنگین داشتم؛ چون برایم یقینی بود که از اولیای خداست. در زمان خودش از مراجع تراز اول شیعه بود. سال ها خدمت ایشان می رفتم و هر سال هم مطالب بسیار مهم آخرتی، ایمانی و اهل بیتی برای من می فرمودند. گریه شان هم برای ابی عبدالله(علیه السلام) مثل ابر در بهار و گریهٔ فوق العاده ای بود. حس می شد که وقتی گریه می کند، انگار می بیند و گریه می کند. داستانی که ایشان برای من نقل کرد، این بود؛ ایشان گفتند: من در یکی از مدارس همدان طلبه بودم، روزی در حجرهٔ من باز بود، آقای باادب و باوقاری به دم در حجره آمد و گفت: چرا من باید در کاروان سرای خرابی باشم که نه آب درستی دارد، نه امکانات درستی دارد؟ من در شهر خودمان برای خودم کسی هستم؛ من تاجر هستم و اینجا هم هیچ کس را نمی شناسم، برای کاری آمده ام که سه چهار روزی بمانم و برمی گردم. مرا در این اتاقتان راه بده! گفتم: تشریف بیاور. 

شبِ او را دیدم، دیدم شب مردان خدا، شب تهجد، گریه و ناله است. خیلی خوشحال شدم که خداوند متعال محبت کرده و چنین مهمانی را برای من رسانده است. من هم طلبهٔ جوانی بودم. تعریف های زیادی برای من کرد، ازجمله به من گفت: ما در شهرمان تبریز روضه خوانی به نام آقاشیخ حسین داریم که نوکر امام حسین(علیه السلام) است. اصلاً نامش این است، یعنی یک نام ترکیبی است. وی گفت: این شخص داستان عجیبی دارد که چون شما بعداً می خواهی مثلاً منبری و روضه خوان بشوی، خوب است که برایت تعریف کنم. گفتم: بگو! 

-نوکری امام حسین(علیه السلام) و نظر کریمانۀ امام

گفت: درآمد این آقاشیخ حسین بسیار کم و زندگی اش سخت بود و به تدریج، زبان همسرش به سرزنش باز شد. تا اینکه شب عید نوروز شد و همه خانه هایشان را نو و تمیز کردند، غذاهای خوب آماده کردند، همسرش به او گفت: چه کسی گفته که تو نوکر حسین(علیه السلام) باشی؟! چرا نرفتی نجار، بقال، تاجر یا معمار بشوی؟! چه کسی گفته که نوکر حسین(علیه السلام) بشوی؟! این شخص از خانه بیرون می رود و می چرخد، دو قران پول قرض می کند و سنجد می خرد، شب عیدی به خانه می برد، همسرش برآشفته تر و ناراحت تر می شود! 

زیرزمینی در خانه اش بود، بلند می شود و به داخل زیرزمین می رود، سرش را به دیوار می گذارد، شدید گریه می کند و می گوید: یابن رسول الله! وابستگی مرا به تو سرزنش می کنند و زخم زبان می زنند؛ در همان زیرزمین تاریک چرتش می برد، می بیند که آقای باوقاری آمد و به او گفت: شیخ حسین! ابی عبدالله(علیه السلام) تو را می خواهد، گفتم: من لیاقت ایشان را ندارم! گفت: خود ایشان شما را دعوت کرده اند، گفتم: من لیاقت ندارم! مچ دست مرا گرفت و به زور تا محضر ابی عبدالله(علیه السلام) برد؛ امام نگاهی «نَظْرَةً کَرِیمَه» به من کردند. با نشانه هایی که از خودم و شما دارم، من یقین دارم که این نگاه پشتوانه مان است و اگر این نگاه پشتوانهٔ ما مقابل این هزاران مکتب ابلیسی با این همه قدرت تبلیغات نبود، سیل ما را هم برده بود. امام نگاهی به من کردند و فرمودند(با اشاره به همسرم): چه کسی گفته نوکر من باشی؟! اما شیخ، حسین از امشب نوکر من هستی. 

-خواب حاکم و مرحمت او به نوکر امام حسین(علیه السلام)

عظمت این خطاب، مرا بیدار کرد و از زیرزمین بالا آمدم، دیدم همسرم خیلی به من احترام کرد و صبحانهٔ خوبی فراهم کرد. همین موقع در زدند، همسرم دم در رفت، مأموری از طرف حکومت تبریز آمده بود و گفت: حاکم تو را می خواهد! پیش خودم ترسیدم که این حاکمان ظلم وجور با من چه کار دارند؟! لباس پوشیدم و رفتم، دیدم که روز اول عید همهٔ بزرگان شهر به دیدن حاکم آمده اند، داخل سالن جا نبود و من دم در نشستم، حاکم تمام قد بلند شد و نشست، بعد گفت: نوکر حسین، روضه بخوان! گفتم: خدایا! روز اول سال، روز عید است، روضه برای چه؟! روضه خواندم، مجلس از گریه می رفت؛ وقتی روضه تمام شد، حاکم به پول آن زمان، پنجاه تومان در یک سینی گذاشت و به من دادند. آنهایی که به دیدنش آمده بودند، گفتند: به چه مناسبت این شیخ را آوردی، بعد گفتی روضه بخوان؟! بعد هم هیچ کس این پول را به روضه خوان نمی دهد؛ یک قران یا دو قران می دهند، پنجاه تومان پول یک خانهٔ دوهزار متری و تأمین کنندهٔ زندگی بالایی است! حاکم گفت: حرف نزنید؛ من دیشب ابی عبدالله(علیه السلام) را در خواب دیدم، به من فرمودند که فردا صبح به دنبال نوکر من بفرست تا بیاید و اینجا روضه بخواند. از اتاق بیرون آمدم، خانم حاکم مرا صدا کرد و گفت: آن خوابی که دیشب شوهر من دید، من هم دیدم؛ تو پیش ما خیلی محترم هستی.

کلام آخر؛ شگفتی ملائک از ایستادگی ابی عبدالله(علیه السلام)

نوکران ابی عبدالله(علیه السلام)! شما خیلی محترم هستید. روز جمعه، روز امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است؛ روزی است که شدت گریهٔ امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) بیشتر می شود. امام قسم خورده که اگر اشکم تمام شود، «بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما» خون برای تو گریه می کنم. سید مرتضی برادر سید رضی، صاحب «نهج البلاغه»، این متن را از قول وجود مبارک امام صادق(علیه السلام) نقل کرده است: 

-نقشه ها و کینه های دشمنان در حمله به امام

«فَلَمّا رَأَوْک ثابِتَ الْجاشِ» حسین ما، وقتی لشکر تو را دیدند که دلیرانه و بدون ترس روبه رویشان ایستاده ای، «نَصَبُوا لَک غَوآئِلَ مَکْرِهِمْ» تمام نقشه ها را برای کشتن تو کشیدند، «وَ قاتَلُوکَ بِکَیْدِهِمْ وَ شَرِّهِمْ» با همهٔ کینه به تو حمله کردند، «وَ أَمَرَ اللَّعینُ جُنُودَهُ» شما هر سال می خوانید و من هم از شما و برادران شنیده ام؛ چندنفر به یک نفر؟! همهٔ لشکر را در یک منطقهٔ محدود و بدون راه فرار آماده کرد؛ در این سفر سه چهار روز پیش، مرا سر قبر و کنار گودال بردند و آن منطقه را دیدم. 

-جنگ سخت دشمنان با امام 

«فَمَنَعُوک َ الْمآءَ وَ وُرُودَهُ» آماده بودی که برای بچه ها آب ببری، اما نگذاشتند! «وَ ناجَزُوک َ الْقِتالَ» برای اینکه تو را از اسب به زمین بیندازند، جنگ سختی با تو کردند. «وَ عاجَلُوک َ النِّزالَ» به تو مهلت ندادند که مقداری رفع خستگی کنی، «وَ رَشَقُوک َ بِالسِّهامِ وَ النِّبالِ» از همه طرف تیربارانت کردند. «وَ بَسَطُوا إِلَیْک َ أَکُفَّ الاِصْطِلامِ» همهٔ قدرت شان را برای نابود کردنت به کار گرفتند، وَ لَمْ یَرْعَوْا لَک ذِماماً، وَ لاراقَبُوا فیک َ أَثاماً فی قَتْلِهِمْ أَوْلِیاءَک» تمام اسلحه هایشان را به کار گرفته بودند، عاشقانت را کشته بودند و حالا تنها مانده بودی. 

-شگفت زدگی فرشتگان از استقامت امام

«وَ أَنْتَ مُقَدَّمٌ فِى الْهَبَواتِ» میان گردوغبار بیابان گرفتار بودی، «وَ مُحْتَمِلٌ لِلاْذِیّاتِ» تحمل می کردی برای تیرها و نیزه هایی که به تو می زدند، «قَدْ عَجِبَتْ مِنْ صَبْرِک مَلآئِکَةُ السَّماواتِ» تمام فرشتگان آسمان از استقامتت شگفت زده شده بودند. 

-نگرانی امام برای حملۀ دشمن به خیمه ها

ببینید امام صادق(علیه السلام) چه می فرمایند: «فَأَحْدَقُوا بِک مِنْ کُلّ الْجِهاتِ» از همه طرف محاصره ات کردند و حلقهٔ محاصره را تنگ تر کردند، «وَ أَثْخَنُوک َ بِالْجِراحِ» وقتی همه به تو نزدیک شدند و به تو دسترسی پیدا کردند، به تدریج بدنت را پر از زخم کردند، «وَ حالُوا بَیْنَک َ وَ بَیْنَ الرَّواحِ» راهِ بیرون رفتن از این حلقه را بر تو بستند، «وَ لَمْ یَبْقَ لَک َ ناصِرٌ وَ أَنْتَ مُحْتَسِبٌ صابِرٌ» دیگر یاری برای تو نمانده بود و تو هم همهٔ اینها را برای خدا تحمل می کردی. کاری که می کردی، «تَذُبُّ عَنْ نِسْوَتِک َ وَ أَوْلادِک» ضربه می زدی که لشکر به خیمه ها حمله نکنند. 

-انداختن امام از روی اسب و شتاب ذوالجناح بسوی خیمه ها

آدم را خیلی آتش می زند! امام صادق (علیه السلام) می گویند: «حَتّى نَکَسُوکَ عَنْ جَوادِک» خودت نیفتادی، تو را از روی اسب انداختند، «فَهَوَیْتَ إِلَى الاْرْضِ جَریحاً» و با بدن پر از زخم روی خاک افتادی. نمی دانم این جمله را برایتان بگویم یا نه! روی خاک افتاده بودی و نفس داشتی، «تَطَؤُکَ الْخُیُولُ بِحَوافِرِها» با اسب روی بدنت تاختند! هنوز از دنیا نرفته بودی، «وَ تَعْلُوکَ الطُّغاةُ بِبَواتِرِها» سرکشان و طاغیان با شمشیر و نیزه دورت را گرفتند؛ از یک طرف به خیمه ها نگاه داشتی و از یک طرف ناراحت زن و بچه بودی. تو روی زمین افتاده بودی، «وَ أَسْرَعَ فَرَسُکَ شارِداً إِلى خِیامِکَ قاصِداً» ذوالجناح با بالا و پایین پریدن به طرف خیمه شتاب گرفت، «مُحَمْحِماً باکِیاً» در حالی که گریه می کرد.

-ناله های بی امان زنان با دیدن ذوالجناح

«فَلَمّا رَأَیْنَ النِّـسآءُ جَوادَک مَخْزِیّاً» وقتی خانم ها از خیمه بیرون ریختند، دیدند که ذوالجناح غصه دار است و اشک می ریزد، «وَ نَظَرْنَ سَرْجَک عَلَیْهِ مَلْوِیّاً» دیدند که زین تو واژگون شده است. «بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ» با پای برهنه از خیمه ها بیرون ریختند، «ناشِراتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لاطِماتِ الْوُجُوهِ سافِرات وَ بِالْعَویلِ داعِیات» موهایشان را پریشان می کردند و به صورت ها لطمه می زدند، «وَ بَعْدَ الْعِزِّ مُذَلَّلات وَ إِلى مَصْرَعِکَ مُبادِرات». 

-مشاهدۀ شمر بر سینۀ امام در قتلگاه

همه با پای برهنه به طرف قتلگاهت دویدند و وقتی رسیدند، «وَ الشِّمْرُ جالِسٌ عَلى صَدْرِکَ» شمر با بدن سنگین روی سینه ات نشسته بود، «وَ مُولِـغٌ سَیْفَهُ عَلى نَحْرِک» خنجرش را روی گلویت گذاشته بود، «قابِضٌ عَلى شَیْبَتِک َ بِیَدِه» محاسنت را گرفته بود و می کشید، «ذابِـحٌ لَک َ بِمُهَنَّدِهِ» تو را با شمشیر هندی ذبح کرد.

تهران/ ورزشگاه آیت الله سعیدی/ دههٔ اول محرّم/ تابستان1399ه‍.ش./ سخنرانی اول