80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی

80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی رضوان الله تعالی علیه توسط شعرای خوب کشورمان و شعرای خارجی انتخاب شده و خدمت شما عزیزان درج می گردد...

در این صفحه تاکنون اشعاری از علی انسانی، علی معلم دامغانی، احمد میراحسان، علی‌محمد مودب، مهدی جهاندار، محمدرضا طهماسبی، عباس احمدی، زهرا بشری موحد، اعظم سعادتمند، عبدالرحیم سعیدی راد، محمدمهدی سیار، سیده علیرضا شفیعی، زهرا شرفی، حامد صافی، حامد محقق، علی اصغر الحیدری، شهره انجم شعاع، فاطمه دلشادی، فائزه زرافشان، میترا سادات دهقان، مهدی زنگنه، فاطمه سلیمان‌پور، فاطمه سادات طبایی، محمدرضا سهرابی‌نژاد، محمدرضا بازرگانی، زهرا براتی، سیدحکیم بینش، فاطمه عارف‌نژاد، سعید تاج‌محمدی، سعید بیابانکی، مهدی چراغ‌زاده، الهام عظیمی، عاطفه جوشقانی، راضیه جبه‌داری، سیده فرشته حسینی، محمدسجاد حیدری، فاطمه زاهد مقدم، سیده کوثر حسینی، محمدرضا ترکی، صابر خراسانی، سیدابوالفضل مبارز، نغمه مستشار نظامی، سیدموسی حسینی کاشانی، بشری صاحبی، قاسم صرافان، محمدمهدی عبدالهی، فاطمه غلامی، ریحانه کاردانی، غلامرضا کافی، حامد حسین‌خانی، مریم کرباسی، محسن کاویانی، سعیده کرمانی، حسنا محمدزاده، امیرحسن بزرگی متین، بلرام شکلا،‌ سیده فاطمه صغری زیدی،‌ معصومه مرادی، راضیه مظفری، هادی ملک پور، محمدحسین ملکیان، محمدعلی مجاهدی، عفت نظری، فرهاد موحدی، رضا قاسمی، نفیسه‌سادات موسوی، فاطمه نانی‌زاد، علی موسوی گرمارودی، سجاد نوابی، حسن خسروی‌وقار، حسن صنوبری، حجت یحیوی و... منتشر شده است.

مطالب مرتبط و پیشنهادی :
ویژه نامه سردار دلها ، شهید حاج قاسم سلیمانی
ویژه نامه الگوی ماندگار 4 / شهید حاج قاسم سلیمانی
بانک تصاویر سردار سلیمانی - ویژه نامه سیمای آسمانی
ویژه نامه سردار آسمانی مداحی شهادت حاج قاسم سلیمانی

علی معلم:

رایت شوکت مسلمانی

 سیف دین قاسم سلیمانی

 

قاصم کفر و سیف اسلامی

رسته جان از خودی و خودکامی

 

ای پس افکند قرن ها عظمت

دشمنت خاک باد در قدمت

 

خه بنام ایزد حاج قاسم گُرد

پهلو، پارسی و خوزی و کُرد

 

یادگار شجاعت چمران

شاهد حصر و بدر و حاج عمران

 

ببر اروند و شیر خرمشهر

از دفاع و جهاد و جنگت بهر

 

ای سپهدار پور ایرانی

خاشه دیده انیرانی

 

سیف دینی تو و صلاح الدین

از در فتحی و فلاح الدین

 

ای امیر سپاه و فرمانده

خصمت از صولت تو درمانده

 

مرزبان سواد آئش باش

تر تراش درخت داعش باش

 

ای دلت پاسدار شرزه باغ

تر درو کن گیاه هرزه باغ

 

تا مبادا کَشن شود روزی

تلو پور پَشن شود روزی

 

به مَهل کٌنده گَچف گردد

دشمن مشهد و نجف گردد

 

کاش با توبه پاکدین به فَقُم

باز خیزد به قصد عزت قم

 

تا به دیدار مهدی موعود

شیعه مرتضا بسوزد عود

 

کار دین از خدم به کام شود

حجت مصطفا تمام شود

 

تا در آید عیان ز در آقا

در قدومش فغان شود غوغا

 

خان شود مست اسم اعظم او

جان عالم فدای مقدم او

 

علی موسوی گرمارودی:

چنین بود که به هر دیده در تو می نگرم

تو صعب و سخت و بلندی

چو صحرای سترگ

ستبر و صیقلی و صاف و ساده و نستوه

به زیر شانه گرفته همه جلالت کوه

ستاده بر زیر کوهسار

چنین بود که به هر دیده بر تو می نگرم

تویی زلال تر از چشمه های اندیشه درون دامنه دره نهان خیالم

تویی چو خواب کبوتر به بادگیر غروب٫ هزار مرتبه نازک

هزار بار صمیم

پرنده گونه تر از پرنیان مهتابی

تو چون آبی

امیر عرصه دل های سلیمانی

هم از خیال فراسوتری به نرمی وهم

هم از خروش فراتر به استواری کوه

کنون شکوه تو و بهت من تماشایی است

درون شهر یکی گفت رستم آمده است

و دیگران همه گفتند آری آمده است

و نیز همره او چند و چند مرد دگر

 زریر و نوذر و گیو و کاوه آهنگر و کاوه های دگر

و پور سام و نریمان و همرهان اکنون دوباره زنده شدند

ز جنگ اهرمن آن زمانه فرسودند

به جنگ اهرمن این زمانه آمده اند

 

محمدعلی مجاهدی:

در کوچ پرستوها در همهمه گل می کرد

در شور قناری  ها با زمزمه گل می  کرد

 

در دامن دل تنگی بی واهمه گل می کرد

در حنجره سرخش یا فاطمه گل می کرد

 

چون عطر نجیب یاس در پنجره  ها جاری است

با نعره یا عباس در حنجره ها جاری است

 

گلبانگ اذان او از ماذنه می رویید

مانند گل خورشید از روزنه می رویید

 

با تنتنه گل می کرد با هیمنه می رویید

در میسره می جوشید در میمنه می رویید

 

مردی که نبردی سخت با ما و منی ها داشت

پیکار اهورایی با اهرمنی ها داشت

 

موسیقی چشم او با قافیه می جوشید

آهنگ مناجاتش در ادعیه می جوشید

 

با زمزمه می رویید با مرثیه می جوشید

آن مرد که خون او در بادیه می جوشید

 

گل های شقایق را آتش زده داغ او

داغی که فروزان خواست این کوره چراغ او

 

مردی که تبار او از ایل تبر بوده است

یک عمر خلیل  آسا همزاد خطر بوده است

 

قد قامت تکبیرش هنگام اثر بوده است

در حنجر فریادش طوفان شرر بوده است

 

مردی که پای زر زنجیر زدن داند

شیری که به روی زور شمشیر زدن داند

 

صابر خراسانی:

گوش کن، وقت رجزخوانی سلمان شده است

حرف جمهوری اسلامی ایران شده است

 

ما همه شیر نَریم و نوۀ عباسیم

گفته بودیم که ما روی وطن حساسیم

 

ما گفتیم بترسید از ایرانی ها

تازه جنگی که نکردند سلیمانی ها

 

مَست بودید و شبی جام پُر از سَم خوردید

حقتان بود اگر سیلی محکم خوردید

 

تازه تنبیه شدید نوبت توبیخی نیست

صحبت از خاک وطن باشد اگر، شوخی نیست

 

راستی، زمزمه دست درازی دارید؟

با دُم شیر مگر که سَر بازی دارید؟

 

سَمت این خاک بیایی که تَنَت می سوزد

آن زمان، آش نخورده دهنت می سوزد

 

تو نفهمیده ای، این خاک خراسان دارد

زود تعظیم کن، این طایفه سلطان دارد

 

ظالم، از روی سر اهل زمین پا بردار

من به دَر حرف زدم تا که بفهمد دیوار

 

بار دیگر نظرت سَمت حرم افتاده؟

کارتان ساخته است، این به دلم افتاده

 

نوۀ حرمله و خطۀ ایران؟ هرگز

بگذریم از بغل خون شهیدان؟ هرگز

 

چند سال است که آمادۀ هر نیرنگیم

ما به وقتش همه یکدست، همه یکرنگیم

 

همگی چشم به راهیم مسیحا برسد

آخرین نسل علی، منجی دنیا برسد

 

تو فهمیده ای، این خاک نگهبان دارد

زود تعظیم کن، این طایفه سلطان دارد

 

سعید بیابانکی:

آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است

گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است

 

شانه های مرتضی لرزید از این داغ سترگ

مالک اشتر مگر از روی زین افتاده است

 

عطر جنت در فضا پیچیده از هر سو مگر

کاروان مشک در میدان مین افتاده است؟

 

چارسوی این کبوترهای پرپر را ببین

آیه های روشن زیتون و تین افتاده است

 

دست بر دامان شاه تشنه کامان یافتند

دست هایش را که دور از آستین افتاده است

 

زوزۀ کفتارها از هر طرف برخاسته است

شک ندارم این که شیری در کمین افتاده است

 

کربلا در کربلا تکرار شد بار دگر

ماه زیر خنجر شمر لعین افتاده است

 

محشر کبراست در کرمان و در تهران و قم

در رگان شهر شور اربعین افتاده است

 

کوه آهن بر زمین افتاده یاران کاین چنین

لرزه بر اندام کاخ ظالمین افتاده است

 

سر جدا پیکر جدا این سرنوشت لاله هاست

خاتم ملک سلیمان بی نگین افتاده است

 قاسم صرافان:

1

دل شیران، به تو بخشید، خداوند تو، ای مرد!

کم در این عصر، جهان دید، همانند تو، ای مرد!

 

بی سبب نیست، عَلَم دست تو دادند، علمدار!

بی سبب نیست، شدی مالک این معرکه، سردار!

 

تو سلیمانی؛ از انگشتری ات، دیو هراسان

قاسمی؛ نذر حسین است تو را، دست و سر و جان

 

همۀ فکر تو و ذکر تو، ای مرد! شهادت

قبلۀ قلب تو زینب، اثر خون تو غیرت

 

تو مدافع، تو مسافر، تو فدایی، تو دلاور

تو علمداری و سرداری و دلداری و دلبر

 

عاشق حضرت سقایی و لب تشنۀ عشقی

بی سبب نیست، که سالار سواران دمشقی

 

تو به میقات و به میعاد و به دلدار رسیدی

تا که بی دست، به آغوش علمدار رسیدی

 

ما نمردیم، که سربند تو، بر خاک بیفتد

چشم ناپاک، دمی بر حرمی پاک بیفتد

 

زنده ای در دل من، در دل ما، در دل عالم

هر یک از ماست سلیمانی این خط مقدم

 

دل شیران، به تو بخشید، خداوند تو، ای مرد!

کم در این عصر، جهان دید، همانند تو، ای مرد!

 

2

خوش به حال دل بارانی کرمانی ها

خاکشان با تو شده قبلۀ ایرانی ها

 

این مزاری ست که در عشق نشان خواهد شد

«که زیارتگه رندان جهان خواهد شد»

 

علی محمد مؤدب:

تو از فریادها، شمشیرهای صبح پیکاری

که در شب های دهشت تا سحر با ماه بیداری

 

تو دهقان زاده از فضل پدر مهری ست در جانت

که می روید حیات از خاک، هر جا پای بگذاری

 

دم روح خدا آن سان وجودت را مسیحا کرد

که بالیدند بر دستت کبوترهای بسیاری

 

چه خوش رم می کند از پیش چشمت لشکر پیلان

ابابیل است و سجیل است هر سنگی که برداری

 

دلت را سربه زیری ها، سرت را سربلندی هاست

خوش آن معنا که بخشیده ست چشمانت به سرداری

 

ز ما در گریه های نیمه شب یاد آور ای همدرد

تو از شمشیرها، لبخندهای صبح دیداری

 

***

ای مرد ای حماسه خداحافظ

از این نبرد خسته نباشی مرد

 

آه ای پناه و ماه خداحافظ

از ما تو دلشکسته نباشی مرد

 

زآن دم که بر زمین شهادت ریخت

هر قطره خون پاک تو دریایی ست

 

شوری است در زمانه ز خون تو

این کربلای آخر تنهایی ست

 

سجیل های زلزله در راهند

ای پیل ها و ابرهه ها هشدار

 

 آتش فشان خشم خدا ماییم

در هر کجا به فرق شما این بار

 

ای مرد ای حماسه خداحافظ

از این نبرد خسته نباشی مرد

 

آه ای پناه و ماه خداحافظ

 از ما تو دلشکسته نباشی مرد!

 

این رود می دود همه سوی خاک

اینک بهار رویش رؤیاهاست

 

انگشتر عقیق شهید ما

امضای حکم مرگ بر آمریکاست

 

عباس احمدی:

باز هم موج های طوفان زاد
غیرت خلق را تکان دادند
تا به دریای معرفت برسیم
شهدا راه را نشان دادند

تسلیت واژۀ قشنگی نیست
گرچه او قهرمان ملت بود
او که چون مرغ در قفس، عمری
در به در در پی شهادت بود

یا علی گفت و دل به دریا زد
چون شهادت کلید پرواز است
حاج قاسم دوباره ثابت کرد
در این باغ همچنان باز است

مرحبا ای شهید زندۀ عشق
پیش ارباب، روسپید شدی
تلخ بود این خبر، جدید نبود
سال ها پیش از این شهید شدی!

موعد انتقام نزدیک است
تندبادیم و غیرتی شده ایم
دشمن از ما به وحشت افتاده
همگی بمب ساعتی شده ایم

 

شهره انجم شعاع:

در درندشت کوه پیچیده، ناله های مداوم بوران

شب، شب سوزی استخوان سوز است، مشت بر سینه می زند طوفان

 

مانده در گوش دشت انگاری رد سُم کوبه های شبدیزی

 باز زین کرده رخش را رستم می رود تا حوالی توران

 

 با کمانی به دوش می آید بر تنش زخم سالیان مانده

آرش است و کنایه های مسیر، آرش است و ستیغ کوهستان

 

از تب لهجۀ کویری مرد یخ دل های مرده می شکند

بوی آلاله می دهد دستش بس که گل کاشته در این گلدان

 

عطر بابونه های وحشی را با خودش از کویر آورده

می برد بوی لاله را از فاو تا گذرگاه مرزی لبنان

 

آشنای غم دهاتی هاست دل صدها کَپَر به او قرص است

نام او جاری است از اروند، نام او جاری است تا جولان

 

 او کتاب مصور جنگ است، شرح تاریخ جانفشانی هاست

بومی خاک عشق و ایثار است آبروی همیشۀ کرمان

 

 شعله های چراغ بغدادی با نفس های باد می میرد

شب، شب سوزی استخوان سوز است، مشت بر سینه می زند طوفان

 

 تا که این سوز کارگر نشود پیکرش، دشت را بغل کرده

 و زمین پر شد از تن مردی که از او خالی است دست زمان

 

 در افق خون داغ پاشیده شرق آبستن است صبحی را

بوی بابونه می وزد با باد می پرد خواب از سر دوران

 

محمدرضا بازرگانی:

1

فکر کردی که نمانده دل و دلسوزی نیست؟

یا در این قوم به جز دغدغۀ روزی نیست؟

 

به خیالت که زمستان شده و یخبندان؟

در نفس های نسیمی دَم نوروزی نیست؟

 

خواستی پیرهن فتح بپوشی اما

هرگز اندازه ات این جامه که می دوزی، نیست

 

شعله بر دامن دریا زده ای بیچاره!

کشتن موج که با شعله برافروزی نیست!

 

آل مروان! بشنو! مکتب ما کرب وبلاست

کشتن قاسم ما قصۀ امروزی نیست

 

مانده انگشتر، اگر دست «سلیمانی» نیست

که «سلیمان» فقط آن نعش که می سوزی، نیست

 

شیر نر رفته و این قهقهۀ کفتاران

بانگ عجز است، بلی! خندۀ پیروزی نیست

 

گفتی این جبهه، دگر جبهۀ دیروزی نیست

آری! این جبهه دگر جبهۀ دیروزی نیست!

 

2

می گفت که: «کوهیم، شما امّا هیچ

تجهیز شده سپاهتان هم با هیچ»

دیروز رجز خواند و رجز خواند مدام

امروز به جا نماند از او الّا «هیچ»

 

زهرا براتی:

اولش حیرت و انکار سراغم آمد

کم کم از هر طرفی شعلۀ ماتم آمد

 

خانه در خانه خبرها تل آوار شدند

کوچه در کوچه همه شهر عزادار شدند

 

چشممان وا نشده باز به شب برگشتیم

صفحه در صفحه چهل سال عقب برگشتیم

 

خاطره خاطرۀ جنگ که در یاد آمد

دست یاران سفرکرده به فریاد آمد

 

یادمان آمد از قوم سفرها رفتند

گرچه دیری ست که از یاد خبرها رفتند

 

بر سر خانۀ عصیان زده آرام شدیم

چشم در چشم همه یکسره تکرار شدیم

 

چشم در چشم همه بغض عمیقی بودیم

خیره در سرخی تابان عقیقی بودیم

 

بغض در بغض شکست و همه آزاد شدیم

اوج تاریخ چهل سالۀ فریاد شدیم

 

گرچه ما جنگ ندیدیم ولی جنگیدیم

صبح یک جمعه به چشم خودمان هم دیدیم

 

صبح یک جمعه که از همهمه بیدار شدیم

همه تعبیر به خونخواهی سردار شدیم...

 

 امیرحسن بزرگی متین:

در کربلای عشق همیشه حبیب بود
اصلاً اگر شهید نمی شد عجیب بود

اهل زمین نبود، هوایی یار بود
پرواز کرد و رفت، دلش بی شکیب بود

سجاده شاهد است، برای شهادتش
کارش دعا و گریه و أمن یجیب بود

با دشمنان چو صخره و با دوستان چو گل
لبخند او طراوت یک باغ سیب بود

با یک نگاه روشنش آرام می شدیم
در چشم او بشارت فتحی قریب بود

هرگز نمی شود که شهیدانه زیست و
از نعمت شهید شدن بی نصیب بود

ما پیرو توایم و اجازه نمی دهیم
تاریخ، بعد تو بنویسد:«غریب بود»

 

زهرا بشری موحد:

با کودکان زخم خورده مهربانی

با مادران داغ دیده هم زبانی

 

 با گریه های بی پناهان هم نشینی

لبخند بر لب های زخمی می نشانی

 

در روزهای جنگ مردی استواری

شب ها کنار مردم بی خانمانی

 

آری غریبان را غریبان می شناسند

هرشام در شام غریبان میهمانی

 

غرق امیدی گرچه غم هم کم ندیدی

پیداست بشر مؤمن و حزنش نهانی

 

می ایستی تا فصل پیروزی بیاید

باکی ندارد سرو از باد خزانی

 

باکی ندارد مرد از نامردی دهر

جنگ  است و لای زخم دارد استخوانی

 

این ماجرا مانند تو بسیار دارد

اما تو ای سردار اوج داستانی

 

راهی است راه عشق، پایانی ندارد...

 تا پای جانت عهد بستی که بمانی

 

سیدحکیم بینش:

شکسته باد دوپایی که رفت پاورچین

بریده باد دو دستی که کرده ات گلچین

 

پس از تو ما همگی آی نخل کرمانی!

بدل شدیم به یک قاسم سلیمانی

 

مبارک است تو را ای شهید پیش از پیش

که در رکابت اجل می دوید پیش از پیش

 

بیا بنوش گوارایت، آب کوثر را

خدا برای همین آفرید پیش از پیش

 

تمام عقدۀ خود را به نهر ریخته اند

به حلق تشنۀ ما آب زهر ریخته اند

 

دوباره سایه به قصد مصاف با خورشید

خزیده در پس دیوار مرگ بی تردید

 

رسیده است غم از راه و مقتدر شده است

درون سینۀ ما بمب منفجر شده است

 

شکسته ایم ولی غم بغل نمی گیریم

جز از نگاه ولایت عسل نمی گیریم

 

مجال گریه  نداریم وقت ما تنگ است

دگر به خانه نشستن برای ما ننگ است

 

«علی» بگویدم امروز رقص شمشیرم

میان معرکه شان با کدام آهنگ است

 

عقاب های ستیغ و بلند پروازیم

بدا به حال شمایی که بالتان لنگ است

 

مباد وقت بیفتد به دست آنانی

که موقع حرکت سخت پایشان سنگ است

 

پس از تو ما همگی آی نخل کرمانی!

بدل شدیم به یک قاسم سلیمانی

سعید تاج محمدی:

شهید کن که شهادت حیات مردان است

ولی برای شما مرگ، خط پایان است

 

شهید کن که شهیدان بریده از جسمند

شهید کن که شهید از ازل همه جان است

 

ببار تیر بلا لحظه لحظه بر سر ما

که سرو، مست همین قطره های باران است

 

به مورها برسانید از سپاه علی

که نام یک یک سربازها سلیمان است

 

شهید قاسم ما زنده تر شد و امشب

خوشا که بر سر خوان حسین مهمان است

 

خوشا به او که پس از این همه جهاد و جنون

به خون خویش ابوالفضل وار غلطان است

 

به خون تپیده و بر خاک قطعه قطعه شده

شبیه یار شدن آرزوی یاران است

 

ز کوچ مالک اگر خون نشسته در دل ما

ولی ببین که سپاه علی رجزخوان است

 

به دیدۀ تر ما رنگ یأس و رخوت نیست

سپاه عشق کماکان میان میدان است

 

نه... حزن و سستی از این داغ ها به ما نرسد

که «انتم الاعلون» از اصول قرآن است

 

حرام می شود از این به بعد خواب شما

که خشم حیدری شیعه سخت و سوزان است

 

که امر رهبر ما گر رسد همین فردا

به یا علی مددی کاخ ظلم ویران است

 

در انتظار ظهوریم و خوب می دانیم

کنار مهدی ما لشگر  شهیدان است

 

 محمدرضا ترکی:

مردم که شهامت تو را می دیدند
خورشید رشادت تو را می دیدند
ای کاش در این دروغ گویان مقام
یک ذرّه صداقت تو را می دیدند

 

عاطفه جوشقانیان و راضیه جبه داری:

هنوز در پی حال و هوای کودکی ام

عجین شد اسم تو با ماجرای کودکی ام

 

تو را شناختم از قصه های عاشورا

شبیه توست اگر کربلای کودکی ام

 

همیشه مادرم از قهرمانی ات می گفت

و قصه های تو شد لای لای کودکی ام

 

_خدا کند که قوی مثل حاج قاسم شم_

خدا کند که بگیرد دعای کودکی ام

 

میان روضۀ ارباب گریه می کردی

مباد پر بکشد خنده های کودکی ام

 

چقدر فهم من از تو زیادتر شده است

بزرگ تر شده ای پابه پای کودکی ام

 

در امتداد شکوه تو مرد خواهم شد

چه قد کشیده پس از تو صدای کودکی ام

 هنوز با همه شهرت، جهان تو را نشناخت

بزرگ مرد غریب آشنای کودکی ام

 

مهدی جهاندار:

1

بال پرسوختگان تاول خود را برداشت
روضه خوان گریه کنان مقتل خود را برداشت

شهر می رفت که در ظلمت خود غرق شود
کشتی راه خدا مشعل خود را برداشت

خوش به حال لب شمشیر شهادت طلبی
که در این آمد و شد، صیقل خود را برداشت

کربلا قصۀ امروز من و توست رفیق
کربلا ماضی و مستقبل خود را برداشت

نوعروسی است شهادت که شب حجله فقط
یک نظر چارقد مخمل خود را برداشت

حاج قاسم به رفیقان شهیدش پیوست
گام دوم، قدم اول خود را برداشت

2

شگفتا بلندای با خاک یکسان
بلندا شگفتای با خاک یکسان

چه زیباست از پهلوانان تواضع
چه غوغاست بالای با خاک یکسان

بمیرم که انگشتری مانده برجا
از آن قدّ رعنای با خاک یکسان

چه کرده است با جان و قلب امیرش
تن ارباً اربای با خاک یکسان

عَلم کو؟ عمو کو؟ صفا کو؟ سبو کو؟
چه شد مشک و سقّای با خاک یکسان؟

بنازم نماز شب زینب است این
صبور و شکیبای با خاک یکسان

چه ننگ است دلخوش به بیگانه بودن
گدای دو امضای با خاک یکسان

اگر کفر تکفیر باطل نمی شد
چه می کرد دنیای با خاک یکسان،

کنشت و کلیسای در خون شناور
یهود و نصارای با خاک یکسان

تبر هر زمان دست اهلش بیفتد
چه زیباست بُت های با خاک یکسان

عصا بود و موسی و فرعون و هامان
خدا بود و دریای با خاک یکسان

چه زود است آن اتّفاق مبارک
شیاطین رسوای با خاک یکسان

چه سخت است آن انتقام مقدّس
تل آویو و حیفای با خاک یکسان

3

تشهّد سحر شاهدان کرب ‌و بلایی
شهود هرشبه‌ی آیه‌های سرخ خدایی
شهادت آینه و بازتاب آینه‌هایی
شهید را خودت آیینه‌ی تمام‌نمایی
خلاصه اینکه دلاور خلاصه‌ی شهدایی

در این میانه بنازم مدافعان حرم را
شناختند چه رندانه خاندان کرم را
که جای پای شهیدان گذاشتند قدم را
به دست خوب کسانی سپرده‌اند علم را
مدافع حرم عشق با تمام قوایی

بدا به سالک عرفان اگر فساد بگیرد
و سبک زندگی‌اش بوی انجماد بگیرد
خوشا کسی که سر دار اجتهاد بگیرد
رسد به رتبه‌ی حلاج و از تو یاد بگیرد
به حاج همّت و چمران قسم، خود از عرفایی

بتاز تا صف آل ذلیل را بشکافی
سر قبایلی از این قبیل را بشکافی
سپاه ابرهه و فرق فیل را بشکافی
و قدس منتظر توست، نیل را بشکافی
برای حضرت موسای این زمانه عصایی

در آن طرف حججی‌ها خراب چشم سیاهش
در این طرف دل جامانده‌هاست چشم به راهش
و قاسمان سلیمانی‌اند خیل سپاهش
درآب‌های کف دست کیست چهره‌ی ماهش
پس ای بهار، پس ای برق ذوالفقار کجایی؟

 

مهدی چراغ زاده

تمام شهر در خواب و تو در آغوش طوفان ها
سرودی در دل شب آخرین شعر رهایی را

همیشه شیوۀ چشمت فریب جنگ با خود داشت
کجا آموختی عاشق کُشی را، دلربایی را

غزل نه، قطعه باید گفت، شاید چاره ای باشد
برای کاف. ها. یا. عین. صادت، بی عبایی را

بیا برگرد خیمه ای علمدار رشید عشق
یتیمان حرم طاقت ندارند این جدایی را

تو در آغوش یارانی و می خوانیم با حسرت
بیاد تو کجایید ای شهیدان خدایی را

نمی دانم چه گفتی در سلام آخرت با دوست
که اینگونه گرفتی تو نشان کربلایی را

لباس رزم بر تن کن برای مسجد القصی
بیا فرماندهی کن نقشه  فتح نهایی را

حامد حسین خانی:

سردار سر است و سر به سامان برگشت
 پیمانه شکست و مست پیمان برگشت

بر شانه باد تخت او را دیدند
هدهد خبر آورد سلیمان برگشت

 

 سیده فرشته حسینی:

1

هزار بار شکستم که یک کلام بگویم

که در وداع تو امشب به تو سلام بگویم

 

سلام! صورت خونین ! سلام دست بریده!

سلام جسم مقطع، من از کدام بگویم

 

مرید راه ولایت، شهید حضرت زینب

اجازه هست برایت از ازدحام بگویم

 

چه روضه ای ست مجسم، عقیق سرخ برایم

که حکم کرد از انگشتر امام بگویم

 

ورق ورق شدی اما، سرت نرفته روی نی

دگر نخواه که از سنگ و پشت بام بگویم

 

عزا بس است برای تو ای حماسۀ مطلق

عزا بس است دلا! باید از قیام بگویم 

 

اگر اجازه دهد غم، خدا کند بتوانم

که فتح و نصر تو را در عراق و شام بگویم

 

هلا ! لباس شهادت به تو چقدر می آید

خدا کند که برایت علی الدوام بگویم

 

از آن طلوع که آغاز فتح مسجدالاقصی ست

و دیر نیست شبی که از انتقام بگویم

 

2

وقتی میان جنگ ها سنگر یکی باشد
باید نماد و پرچم و لشگر یکی باشد

این مرزها ما را کجا از هم جدا کرده ؟
در قلب یاران بی گمان کشور یکی باشد

گاهی میان دوستان وابستگی هایی ست
آن سان که بعد از مرگشان پیکر یکی باشد

در مرگ سرخ حاج قاسم با ابومهدی
دیدیم جان دوستان آخر یکی باشد

با هم یکی هستیم، آری ! چون برادرها
زیرا برای مسلمین مادر یکی باشد

ایران، یمن، لبنان ، فلسطین و عراق و شام
فرقی ندارد جنگ اگر در هر یکی باشد

کابوس اسرائیل و آمریکا قیام ماست
فتح فلسطین گوشه ای از انتقام ماست

 

سیدموسی حسینی کاشانی:

خوشا حال آنانکه پر پر شدند
شهید ره عشق و باور شدند

دلم زخمی از تیر دشمن شده
لباس عزا رخت میهن شده

به دستان دژخیم این روزگار
شده قلبمان در غمی بیقرار

خبر آمده بر علی اشترش
از آن یار و همراه و همسنگرش

شده قاسمش پیش او رو سفید
چه زیبا به فیض شهادت رسید

علی در فراقش عزادار شد
و ایران عزادار سردار شد

بداند که دشمن که ما زنده ایم
و قلب خود از کینه آکنده ایم

همه قاسم دیگرش می شویم
همه مالک لشگرش می شویم

شبیخون بر آن کاخ دشمن زنیم
بر آن فرق او پتک آهن زنیم

به جان علی حرف ما یک کلام
که ما تشنه هر لحظه بر انتقام

 

علی اصغر الحیدری (شاعر هندوستانی):

شیر بیشه ها بودی حضرت سلیمانی

رحمت خدا بودی حضرت سلیمانی

 

در مجاهدت ماندی پایدار و پابرجا

تو امید ما بودی حضرت سلیمانی

 

این بهشت دل گشته موج موج طوفانی

معدن دعا بودی حضرت سلیمانی

 

ای شهید پاینده مثل مهر تابنده

از جهان رها بودی حضرت سلیمانی

 

دل به یاد تو گریان دیده ام پر از باران

این سحر کجا بودی حضرت سلیمانی

 

مثل مالک اشتر یاور علی گشتی

پشت مرتضی بودی حضرت سلیمانی

 

در تاسی از قاسم پاره پاره تن گشتی

قاسم وفا بودی حضرت سلیمانی

 

جان جان جان بودی در کجا نهان بودی

جان کربلا بودی حضرت سلیمانی

 

 محمدسجاد حیدری:

دیدیم اگر ز رفتن تو داغ تازه ای

پیداست در شهادتت آفاق تازه ای

 

ای سوگ سرخ در شب تاریک ما بیا

ما زنده تر شدیم، به تبریک ما بیا

 

باید دوباره خاطره ها را مرور کرد

تاریخ را به گریۀ بی حد نمور کرد

 

بر مصطفی اگر چه غم حمزه سخت بود

در خون تپیدن جگر از نیزه سخت بود

 

گر جسم حمزه روز احد تکه تکه شد

خونش ولی مقدمۀ فتح مکه شد

 

گر چه دوباره عزم چنان کوه ما به جاست

از دست داده ایمت و اندوه ما به جاست

 

ای سرو تسلیت! که صنوبر شهید شد

حیدر عزا گرفته که اشتر شهید شد

 

عشاق اسیر بند موی یار می شوند

حرها از آن سیدالاحرار می شوند

 

او را خود حسین گرفته ست در بغل

«قاسم» رسیده است به احلی من العسل

 حسن خسروی وقار:

قلم گرفتم به دستم، امّا هنوز هم عاشق تفنگم

اگر سرم، کلمه کلمه شورم! اگر دلم، واژه واژه جنگم

 

بگو که من هرچه شد، می آیم! شراره طبعم، به خود می آیم

برای فتح احد می آیم، شکوه مردان آذرنگم

 

بگو که پر باشد از جنازه، بجوشد از قدس خون تازه

به دست مردان انتفاضه هنوز تیغم، هنوز سنگم

 

مرا ندیده مگیر، امّا برادرم را ندید دادم

شهید بودم، شهید دادم! نه اهل نامم، نه اهل ننگم

 

سرم شکسته ست گرچه از کین، گمان مبر سرشکسته باشم

حماسۀ شرق باشکوهم، غریو ویرانی فرنگم

 

اگرچه عمری سکوت بودم، نخواستم بی خروش باشد

خدا کند باده نوش باشد، رفیق اگر می دهد شرنگم

 

اگرچه از دوست شکوه دارم، رسیده وقت نبرد امّا

غبار را هم زدوده حتّی، برادرم قاسم از تفنگم

 

فاطمه دلشادی:

بگو به يار، سبو را شكسته اند اگر

براى معركه آماده ايم تا آخر

 

كسى به كشتن از اين جمع مست كم نشود

نشان زندگى عاشق است، دادن سر

 

به پاره هاى تنى كه نمانده است قسم

كه ذره ذرۀ ما قاسم است سرتاسر

 

براى باديه مجنون هميشه بوده؛ ببين

به دشت آمده ليلى هم از در ديگر

 

و آمديم بگوييم ما همه هستيم

هميشه بر سر پيمان و پاى اين باور

 

اگرچه داغ زياد است تا ابد، كافيست

براى سوختن ما فقط همان يك در

 

رسيد مرثيه خوان و به قلب سوخته خواند

دوباره روضه اى از قاسميۀ مادر

 

 میترا سادات دهقانی:

دل ندارم بخوانم از اخبار خبر پر کشیدن او را

آه مردم! چگونه می بینید عکس در خون تپیدن او را؟!

 

او که بر شانه های محکم او تکیه می داد هر پریشانی

او که هرگز ندیده است جهان، روی زانو خمیدن او را

 

خون او جوهر است و پیغامی می نویسد به داغ سینۀ ما

پا به سر گوش می شوم امروز، بی قرارم شنیدن او را

 

گر چه آیینه ای شکست ولی چهره در چهره منتشر شده است

با خودت می بری به گور ای شب، آرزوی ندیدن او را

 

او که جغرافیای چشمانش مرز نور است مرز آگاهی ست

مگر از یاد می برد تاریخ روشنای دمیدن او را؟

***

آن سفرکرده می رسد اما با من ایران سوگوار بگو

تاب می آوری که بر تن خاک بنشانی رسیدن او را؟

 

 فائزه زرافشان:

1

نوشت با خون که «ضاقَ صدری» نوشت با او قرار دارم

که دوستانم تمام رفتند و منتظر بی شمار دارم

 

چه شام پر نور رازگونی، چه فصل سرسرد واژگونی

که زمهریر است و من در آتش، بهار دارم، بهار دارم

 

دویدم و کو به کو دویدم، به وقت شام آخرش رسیدم

زیارت و جمعه و شهادت، چقدر گل در کنار دارم

 

خوش است آیین سربه داری، خوش است یک عمر بی قراری

بسوز دست و سر و تنم را، که سر به دامان یار دارم

 

اگرچه افتد به خاک دستم، علم به دوشش همیشه هستم

شهید زنده ست آی دشمن، هنوز من با تو کار دارم

 

به نیزه جاری أنالحق من، به شطّ خون است زورق من

شبیه خود بین این جوانان هزارها در هزار دارم

2

آه مردم آتشی شد تا بگیرد دامنت را
جمع کن زود از زمین دنبالۀ پیراهنت را

تو سلیمان مرا در آتش افکندی، از این دم
زنده می مانم ببینم لحظۀ جان کندنت را

جسم قاسم بود آنکه نیمه شب در خون کشیدی
بعد از این هیهات بینی راحت جان و تنت را

کهکشان روشنی شد زخم زخم پیکر او
از که می خواهی بپوشی ظلمت اهریمنت را؟

 

 «من غلط کردم، غلط کردم، غلط کردم، غلط»... ها!
هی بگو، من دوست دارم توبه نامه خواندنت را

فاطمه زاهدمقدم:

در قاب عکست می تواند جان بگیرد

این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد

 

این اشک  ها آیین دلتنگی ست اما

یک روز اگر از زخم تو جریان بگیرد

 

امکان نخواهد داشت داغ رفتنت را

_این انتقام سخت را_ آسان بگیرد

 

خورشید می آید که با یک صبح دیگر

از ما برای خون تو پیمان بگیرد

 

آشفته حالی های ما امروز باید

تنها در این فریادها سامان بگیرد

 

حال و هوای آسمان ابریست ای کاش

باران بگیرد بعدتو... باران بگیرد

 

صبح من از داغ تو شد لبریز اما

می آید آن صبحی که غم پایان بگیرد

 

مهدی زنگنه:

ما شاخه و برگ یک درختیم همه

با شال عزا سپید بختیم همه

تشییع تو رزمایش خونخواهی ماست

آمادۀ انتقام سختیم همه

 

سیده فاطمه صغری زیدی:

دل من گشته خونچکان سردار
باز خالی شده جهان سردار

 

از در و بام، یک سکوت عجیب
باز پیچیده در مکان سردار

 

من کجا و کجا خدایی ها
من زمینی تو بی زمان سردار

 

عقل تاریخ کند گشته ولی
می کنم واقعه بیان، سردار

 

کربلا، خون و آتش و پیکر
شده تکرار، این و آن سردار

 

باز بر جسم پاره می تازند
لشکر کفر،  بی امان سردار

 

باز هم سرخ گشته فرش زمین
باز تکرار شد زمان سردار

 

عهد با پیکرت دوباره کنیم
 هست یار تو یک جهان سردار

 

صبح جمعه نوای آمدن است
کوچ کردی ز این جهان سردار

فاطمه سلیمان پور:

بی سر، شروع شعر چرا با سری که نیست؟!

_سردار سربلند همان لشکری که نیست_

 

تکرار می شود غم تاریخ و باز هم

دنیا به سوگ قافلۀ دیگری که نیست

 

دنیا سکوت کرد و در این حال، عده ای

خواندند باز مرثیه با حنجری که نیست

 

این شرح بی نهایت یک عمر عاشقی ست

شهری که مانده بی خبر از پیکری که نیست

 

مظلومی همیشۀ آل پیمبر است

سرهای بی شمار هزار اختری که نیست

 

بی شک نسَب ز حضرت عباس بُرده اند

لب تشنه، قطعه قطعه، دو دست و سری... که نیست

 

زهرا شرفی:

پیچ رادیو را می چرخانم
حاج قاسم را تکرار می کنند
حاج قاسم را مخابره می کنند
حاج قاسم را مشق می نویسند.
اسم کوچکت را صدا می زند
دخترم
که دوست ندارد برای جنگ انشا بنویسد
اسم کوچکت را صدا میزند
مادرم
که دوست داشت نامه اش را
به حرم حضرت زینب برسانی
انگار کن
یک بار دیگر
پدرم را
در خان طومان از دست  داده ام
همان ستاره را زیر سر داشت
خمپاره ای که چشم دیدنت را نداشت
که سال 62
دستش را از روی زنگ خانه مان برنمی داشت
که برای گلنار و دختران
حلبچه دهن کجی کرده بود
نام کدام ستاره بود؟
که در جمجمه ام
کم و زیاد می شد؟
که نام دیگرش شهید بود؟
و در سجلش عکسی با قدس انداخته بود
که در کودکی
آرزویش این بود
نقش عباس را تعزیه بخواند!
انگار کن
یک شب دیگر
خانه مان بدون مرد شده است
انگار کن
سر بابا در خان طومان جا مانده
پیچ رادیو را می چرخانم
مادرم
نام حاج قاسم را رج می ریزد
روی قالیچه ای قرمز
کنار دست ابوالفضل
و زن همسایه
که دوست دارد
اسم پسر کوچکش را قاسم بگذارد.

 

 فاطمه سادات طبایی:

تو شهید زنده بودی

چه غم از شهادت تو

به خدا که هیچ سروی

نرسد به قامت تو

 

بشنو صدای ما را

علمی نمانده بر خاک

که صدایت ای سپهبد

بدریده گوش افلاک

 

قطرات خون سرخت

زده رنگ و رو به خورشید

چه شده که با عروجت

تن بت پرست لرزید

 

قطرات خون سرخت

که هزار اشتر آورد

بزند به ریشۀ ظلم

که دمار دل بر آورد

 

برسان سلام ما را

به خدای خویش سردار

شرفی به عشق دادی

به بهای خویش سردار

 

به کجا چنین شتابان

که امان از این فغان ها

به یقین که خانه داری

تو در اوج آسمان ها

 

سیده کوثر حسینی:

رسیده صبح غریبی که شهر تاریک است

نشسته درد به جان تمام قافیه ها

غزل بهانه گرفته ست و واژه بی تاب است

و داغ عاقبت تلخ بغض ثانیه ها

 

به خون نشسته دلم بی قرار و بی تابم

یتیم شد دل ایران و زخم و غم مانده

سلام می دهم و دست من کنار سرم

در انتظار جوابم، جواب فرمانده!

 

هنوز در سر من رفتنت نمی گنجد

شبیه واقعیت نیست، رنگ کابوس است

چه جمعه ای شده امروز تلخ و مشکی پوش

هوای شهر به تکثیر اشک مأنوس است

 

به احترام شما ایستاده است زمان

به احترام شما ذوالفقار شیر ولی

دوباره مالک اشتر روانۀ عرش است

دوباره محکم و چون شیر ایستاده علی

 

اگرچه درد بزرگی ست بر دل تاریخ

اگرچه تلخ و غریب است این غم جانکاه

تقاص خون پدر را ز خصم می گیریم

قسم به صیقل شمشیر شیرهای سپاه

 

اعظم سعادتمند:

در پیش روی ما خیابانی که باریک است

پر می زنی اما جهان پشت ترافیک است

 

اخبار صبح شنبه از خون تو می گوید

خون تو یعنی جمعۀ دیدار نزدیک است

 

اخبار می گوید تو را کشتند و در گوشم

این جمله مثل آخرین دستور شلیک است

 

خون تو چون انبار باروت است، خواهد زد

آتش به سر تا پای دنیایی که تاریک است

 

آری، شهادت عین آزادی ست مرد، ای مرد!

این بیت ها تنها برای عرض تبریک است

عبدالرحیم سعیدی راد:

مرحبا شیر مرد کرمانی
مرحبا قاسم سلیمانی

مردی از نسل ذوالفقار علی
با خروشی همیشه طوفانی

مالک اشتر است بی تردید
عزّت شیعه در مسلمانی

مثل عمار مانده در میدان
یاور سید خراسانی

شیرمردی همیشه آماده
تا کند جان خویش قربانی

مردی از جنس همت و صیاد
کاظمی، باکری و تهرانی

مردی از نسل پاک خرّازی
با نگاهی دقیق و چمرانی

سوریه یا عراق یا لبنان
مقصدش جلوه گاه انسانی

پهلوانی همیشه توفنده
در نگاهش غرور ایرانی

در رکابش چه خوب می جنگند
شیعیان سپاه افغانی

مثل عباس می رود محکم
تا کند از حرم نگهبانی

هم رکابش مدافعان حرم
هم قطارش بلند پیشانی

از همین رو، سپاه تکفیری
در هراس اند و در پریشانی

داعش اما برای او دارد
دائماً نقشه های شیطانی

او ولی در سکوت می رزمد
چون پلنگان بیشه پنهانی

از حلب تا دیاله و کرکوک
رد پاهای اوست نورانی

این یل قهرمان و رزمنده
این چنین است و آنچه می دانی

 

محمدمهدی سیار:

ای تیغ سرسنگین مشو با ما سبک سرها
دست از دل ما برمدارید آی! خنجرها

 

رودیم و اشهد گفتن ما بر لب دریاست
ننگ است ما را مرگ در مرداب بسترها

 

پیشانی ما خط به خط، خط مقدم بود
ما را سری دادند سرگردان سنگرها

 

آهسته در گوشم کسی گفت اسم شب صبح است
ناگاه روشن شد دو عالم از منورها

 

روشن برآمد دست مان تا در گریبان رفت
از سینۀ سوزان برآوردیم اخگرها

 

مشت اسیران زمین را باز خواهد کرد
سنگی که می افتد به دنبال کبوترها

 

خواب غریبی دیده ام، خواب ستاره، ماه
خوابی برایم دیده اید آیا برادرها؟

محمدرضا سهرابی نژاد:

 باران حماسه ازتفنگ سخنش

می ریخت به بیداری خاک کهنش

یک عمر جهاد کرده ای هیچ نداشت

جز عشق به مردم و به دین و وطنش

 

سیدعلیرضا شفیعی، سیدمحمدمهدی شفیعی، میلاد حبیبی، محمدرضا معلمی، امیر سلیمانی:

از صبر سرشار است باغ از زخم ها لبریز
کی می رسد فردا؟ کجا سر می رسد پاییز؟

این سرزمین مانند تو کمتر به خود دیده است
من خوانده ام افسانه ها را، قصه ها را نیز

رودی که جاری بود آخر رفت و دریا شد
قدّ رشید ملتی، در ماتمش تا شد

هم نام قاسم بود، «احلی من عسل» بر لب
همچون علیّ اکبر آخر ارباً اربا شد

باری تماشای عروجش گرچه جانکاه است
ققنوس ها را مرگ، تازه اول راه است

درد است آری درد، اما جز سعادت نیست
درمان درد عشق چیزی جز شهادت نیست

آری شهیدان بر سر خوان خدا مستند
از حبس دنیا پر گشودند از قفس رستند

آیینه وقتی بشکند تکثیر خواهد شد
صدها سلیمانی در این گهواره ها هستند

ما روز روشن از شب تاریک می جوییم
آری شهادت را به هم تبریک می گوییم

شعب عراقی می شود طوفان تر از دریا
وقتی ابومهدی است الگوی عراقی ها

عشق است مرز ما، شهادت شاهراه ماست
خون تو و خون ابومهدی گواه ماست

یک عمر با شوق شهادت زندگی کردی
رفتند یک یک دوستانت، تاب آوردی

حیف است راهت بی شهادت طی شود سردار
آسوده باش و این علم را دست ما بسپار

 

ما از تبار کاظمی و باکری هستیم

فهمیده، مقصودی، وصالی، باقری هستیم

هرچند آتش بارها زد بوسه بر دستت
شکر خدا انگشترت مانده ست در دستت

کی در غبار جاده ها گم می شود خونت؟
الهام بخش گام دوم می شود خونت

اینجا جهانی بی قرار و داغدار توست
آنجا شبیه جبهه حاج احمد کنار توست

یاری قدیمی از تبار آسمان دارد
ای خوش به حال حاج احمد، میهمان دارد

رفتی که با خیل شهیدان باز برگردی
بهر ظهور این جاده را آماده تر کردی

حس می کنم روز فرج انگار نزدیک است
یک بار دیگر دیدنت بسیار نزدیک است

با لشکر صاحب زمان برگشتنت زیباست
تو، با نوای کاروان برگشتنت زیباست

ما مرد رزمیم و اگرچه سخت غمگینیم
حاشا که تا روز ظهور از پای بنشینیم

داغ تو بر دل های ما هرچند جانکاه است
دشمن بداند: انتقام سخت در راه است

جان های ما گشته است از خون خواهی ات لبریز
خون خواهی تو می شود آغاز رستاخیز

آزادگی با لاله ها تکثیر خواهد شد
خون تو باران است، بر این دشت حاصلخیز

باید شبیهت زیست چون آزاده ها آزاد
باید شبیهت رفت تا مرگی غرورآمیز

محمد شکری فرد:

رسیده فصل شکفتن میان آتش و خون

حدیث عشق شنفتن میان آتش و خون

 

رسیده ایم به فصلی که تیرباران است

که برگ برگ سفرنامۀ شهیدان است

 

چه نقشه ها که کشیدند خون به پا بکنند

چه سینه ها که دریدند خون به پا بکنند

 

یکی یکی به سر خانه ها خراب شدند

چقدر درد که بر شانه ها خراب شدند

 

امان تک تکشان را بریدی آخر سر

تویی که داشته ای تاج نوکری بر سر

 

که نوکری حسین است افتخار شما

و دست حضرت حق است تاجدار شما

 

سپاه ابرهه در هم شکست، فرمانده!

چنان گذشته که از هم گسست، فرمانده!

 

به روی سینۀ دشمن گذاشتی پا را

و هر چه خواستی آمد به دست، فرمانده!

 

تبر به ریشۀ سفیانیان زدی، آری

نمانده است یکی بت پرست، فرمانده!

 

چه تیرها که حرم را نشانه رفت؛ ولی

به قلب لشگریانت نشست، فرمانده!

 

تو داغ دیده ای اما دلت نلرزیده

تو صبر زینبی ات بی حد است، فرمانده!

 

غمت مباد که کاشانه ها در آتش سوخت

پر پریدن پروانه ها در آتش سوخت

 

به گوش می رسد از دور زوزۀ شیطان

شکسته بر سرشان کاسه کوزۀ شیطان

 

کسی که سینه سپر ایستاده است تویی

که سر به راه پر از خون نهاده است تویی

 

همیشه داشته ای ذکر«یا حسین» به لب

در آروزی شهادت، شهادتین به لب

 

چقدر نام شریفت بلندآوازه ست

و تا همیشه روایات فتحتان تازه ست

 

ببین که حربۀ ابلیس بی ثمر مانده ست

به خط معجزه بنویس: «بی ثمر مانده ست»

 

به اهتزاز درآمد دوباره بیرق ما

گرفته است جهان را نوای «یا حق» ما

 

بلرام شکلا:

ای خدا! ایران ما را هیچ گه ویران مکن
دردمندان محبت را به غم نالان مکن

 

هندیان همزاد ایران اند و هم خون با عجم
درد را از ما مگیر و هر دو را نالان مکن

 

فکر سرگردانی ایران و هندند عده ای
بارالها هند و ایران را تو سرگردان مکن

 

همدل و همسایه و همجنس ما هست این وطن
هند را محزون ز اندوه و غم ایران مکن

 

دوری از این عاشقان، دلسردی از سوته دلان
عین عصیان است ما را غرق این عصیان مکن

 

از سلیمانی نگین این دیوها را دور کن
خاک مولانا و حافظ  را  پر از دیوان مک

 

بشری صاحبی:

گرفتی عاقبت از بزم عشق جام خودت را

شنیدی آخرسر پاسخ سلام خودت را

 

هزار سورۀ فتح از نگاه تو شده نازل

رسانده ای تو به نصرت اگر قیام خودت را

 

شهادت تو شب جمعه آمده به سراغت

که بی حجاب زیارت کنی امام خودت را

 

چقدر نغمۀ «احلی من العسل» به لب توست

ببین میان دوانگشت او مقام خودت را

 

شهید بودی و آخر رسیده ای به شهادت

چه شرح مختصری داده ای مرام خودت را

 

کسی که اهل زمین نیست خاکی است چنان تو

نبرده ای به زبان هیچ گاه نام خودت را

 

میان باطل و حق فرصت مذاکره ای نیست

نوشته ای تو به سرخی خون پیام خودت را

 

تو زنده تر شدی از قبل ای حماسۀ خونین

بگیر منتقم! اینبار انتقام خودت را...

 

حامد صافی:

ای تیر اَمرداد رها از کف آرش

رویین تن تنهاشده از نسل سیاوش

 

تا کور شود چشم شغادینۀ تهمت

بر اسب تهمتن بزن و بگذر از آتش

 

اروندترین روح من ای روح خلیجی

ای گرمی بی واهمه ای شرجی سرکش

 

خورشید در امواج گهر در گهر تو

قرنیست که پنهان شده چون تیر به ترکش

 دست تو در ایثار بسیجیده تر از ابر

از چشم تو دریا هیجانی ست مشوّش

 اسفند که باشی نفست رمز بهار است

این طور گلستان شده آوازۀ آتش

 رقص تو چنین بر سر آتش شده یک عمر

الگوی گل اندر گل رندان بلاکش

 از چلّۀ جان رستی و سر حدّ بهاری

چون تیر امرداد رها از کف آرش

 

حسن صنوبری:

1

امروز روز مرحمت نیست امروز روز انتقام است

خشمی که پنهان بود، امروز، شمشیر بیرون از نیام است

 

تا چند ساعت وقت دارید، در سوگ این دریا بگریید

تا چند ساعت بعد دیگر هم خنده هم گریه حرام است

 

تا چند دور و دیر باشیم؟ وقت است تا شمشیر باشیم

ماندن برای زخم سم است، گریه برای مرد دام است

 

ایرانیا! از خواب برخیز، با خویش _با این خواب_ بستیز

 خاک عزا را بر سرت ریز، در کوچه بنگر ازدحام است

 

خوش بود خوابت با ظریفان، اینت بهای خواب، بنگر:

خورشید را کشتند، آری، بار دگر آغاز شام است

تنهاست ایران، آه از ایران، تنهاست انسان، آه از انسان

وقتی که رنجش جاودانی ست، وقتی نشاطش بی دوام است

ایران من! این رستم توست، در خون تپیده، رنج دیده

این کشتۀ دور از وطن، آه، فرزند پاک زال و سام است

این یوسف زیبای من بود، که گرگ ها او را دریدند

هنگامۀ خشم است ای دل! فرصت برای غم تمام است

نه وقت اشک و سوگواری ست، نه وقت صلح و سازگاری

خون، خون، فقط خون شاید این بار، بر داغ این خون التیام است

ما نه سیاه و نه سپیدیم، آغشته با خون شهیدیم

ما پرچم سرخیم یاران! امروز روز انتقام است

2

آی مردان خدا! یا لثارات الحسین
عاشقان کربلا! یا لثارات الحسین

آی سیلی خوردگان! زندگان و مردگان!
وقت طوفان شد، هلا! یا لثارات الحسین

بغض های ناتمام! تشنگان انتقام!
گریه های بی صدا! یا لثارات الحسین

مردو زن! خرد و کلان! زمرۀ پیر و جوان!
اهل شهر و روستا! یا لثارات الحسین

ما غریبانیم، آه! ما یتیمانیم، آه!
در هجوم ابتلا، یا لثارات الحسین

در نبرد خیر و شر، کشته شد بار دگر
نور چشم مصطفی، یا لثارات الحسین

باز عباس علی، آن علمدار ولی
دست هایش شد جدا، یا لثارات الحسین

باز هم پورحسن، قاسم گل پیرهن
اربا اربا شد فدا، یا لثارات الحسین

رستم جنگ آورم، باز سوی کشورم
آمده خونین ردا، یا لثارات الحسین

میر هنگ و ارتشم، پهلوانم، آرشم
تیر و جان کرده رها، یا لثارات الحسین

باز آمد شرزه شیر، آن سیاووش دلیر
از میان شعله ها، یا لثارات الحسین

چند دم از غم زنم؟ چند غمگین دم زنم؟
اینچنین در انزوا، یا لثارات الحسین

وقت پیکار است، هان! داغ سردار است هان!
ای دلیران! الصلا! یا لثارات الحسین!

موسم خون‌خواهی است، هر که با ما راهی است
یاعلی مرتضی! یا لثارات الحسین!

محمدرضا طهماسبی:

1

گرچه شکسته شاخساریم، گرچه ترک خورده اناریم

گرچه ز داغ مهربانان آتش گرفته لاله زاریم

 

گرچه شبیه آبشاران چون هق هق یک ریز باران

یک چند در اندوه یاران چون گریۀ بی اختیاریم

 

گرچه چو آتش داغداریم، گرچه سیه پوش نگاریم

بر سینه گرچه می نگاریم ما از شهیدان شرمساریم

 

باشیم آیا یا نباشیم؟ وقتش شده هم شانه باشیم

پنهان چرا در خانه باشیم؟ ما تیغ تیز آبداریم

 

آمادۀ خون و قیامیم از پای تا سر انتقامیم

ما جان نثاران امامیم جنگاوران کارزاریم

 

این عاشقی گر نیست پس چیست؟ عاشق تر از ما خود بگو کیست؟

در ما نشان خستگی نیست ما عاشقان کهنه کاریم

 

دنبال اقیانوس گشتیم از سنگ از صخره گذشتیم

دریادلان کوه و دشتیم، باری چو جوی و جویباریم

 

برگو به ابن سعد و حجاج ما را نمی یابید محتاج

چون چون خلیج فارس مواج چون چون دماوند استواریم

 

ایرانیان بانجابت فرهنگمان عشق و شهادت

ما فرش خوش نقش صلابت با تاروپود اقتداریم

 

مرد و زن از هر سو رسیدیم ایرانیان روسفیدیم

ما رستم و گردآفریدیم الحق کز این ایل و تباریم

 

تو عمروعاصی حرف مفتی لات و مناتی و می افتی

این بار کج بین! راست گفتی، ما انحنای ذوالفقاریم

قاسم سلیمانی منم من، قاسم سلیمانی تویی تو

او ما شد و دنیا بداند پیوسته ما در انتشاریم

2

دوباره مست می ناب صبحگاهی شد

دو رکعت از خم جنت زد و الهی شد

 

چو داد بوسه به دستان حضرت خورشید

از آن دقیقه دگر دشمن سیاهی شد

 

برای آنکه گذارد سری به دامن نور

شبانه همره ماه و ستاره راهی شد

 

برای آنکه بمیرند در رکاب علی

شبیه جمله رفیقان خود سپاهی شد

 

برای گوش سپردن به ناله های ولی

رسید و همسفر کفتران چاهی شد

 

نگشته ذره ای از اعتبار مالک کم

وگر به حکم معاویه دادگاهی شد

 

پس از شهادت سردار کاظمی می گفت

رفیق! نوبت من بود اشتباهی شد!

کسی به گوش وی آهسته این بشارت داد

تو پیش از آنکه بمیری شهید خواهی شد

 

فاطمه عارف نژاد:

1

درود حضرت عالی مقام! فرمانده!

سلام تازه شهیدا! سلام فرمانده!

 

چقدر زخم نبودت عمیق و جان فرساست

کجاست داغ تو را التیام فرمانده؟

 خوشا به حال دل پاره پاره ات که رسید

به وصل دوست _علیه السلام_ فرمانده

 تو صبح شب شکنی کی غروب خواهی کرد؟

شب است و غرق خیالات خام فرمانده

 

کجا شعاع شهادت به خون کشیده شود؟

کی آفتاب شود قتل عام فرمانده؟

 بتاب از افق انتقام بر عالم

که خواب خوش به حرامی حرام فرمانده

 از آن طرف که تویی رمز حمله ای دیگر

از این طرف همگی احترام فرمانده

 قسم به خون تو که ذوالفقار ما امروز

برون کشیده شده از نیام فرمانده

ببین که ما همه پا در رکاب خون توییم

سپاهیان پیاده نظام فرمانده

 

بیا دوباره که فرماندهی کنی یارا

بخوان بخوان رجز انتقام فرمانده

 

شهید زندۀ قوم مقاومت بودی

شهادتت شده حسن ختام فرمانده

 

تویی تمام ترین آرزوی هر شاعر

و من همین غزل ناتمام فرمانده

2

عشق بی پرواست، بسم الله الرحمن الرحیم
هرکسی با ماست، بسم الله الرحمن الرحیم

رود جاری از ستیغ کوه های گریه خیز
مقصدش دریاست، بسم الله الرحمن الرحیم

البلاء للولا... این داغ، داغی ساده نیست
جنس غم اعلاست بسم الله الرحمن الرحیم

خون نمی خوابد، به آیات سحرخیزش قسم
خط خون خواناست: بسم الله الرحمن الرحیم

خطبۀ شمشیرها را تیزتر باید نوشت
ظهر عاشوراست! بسم الله الرحمن الرحیم

سینه زن ها علقمه ست اینجا! علمداری کنید
روضۀ سقاست، بسم الله الرحمن الرحیم

دست او بر خاک افتاده ست و با این حال باز
پرچمش بالاست بسم الله الرحمن الرحیم

شهرتش از قله های شرق تا اعماق غرب…
او جهان آراست، بسم الله الرحمن الرحیم

مثل چشمانش که در دل ها نفوذی ژرف داشت
خون او گیراست بسم الله الرحمن الرحیم

انتقام سخت باغ از قاتلان سروها
بی  اگر اماست بسم الله الرحمن الرحیم

حکم از فرماندهی ماه در شب آمده
لازم الاجراست، بسم الله الرحمن الرحیم

باشد! امشب اشک و امشب داغ، اما انتقام
مطلع فرداست، بسم الله الرحمن الرحیم

ابرهای انقلابی! کینه هاتان بیش باد!
بغض، طوفان زاست، بسم الله الرحمن الرحیم

صبح نزدیک است آری در شبیخون شفق
حمله برق آساست، بسم الله الرحمن الرحیم

وعده گاه ما و ارواح شهیدان بعد از این
مسجد الاقصاست بسم الله الرحمن الرحیم

 

محمدمهدی عبداللهی:

دریا سلام، یاد تو از دل نمی رود

کشتى به خون نشسته به ساحل نمی رود

 

باید کبوتران حرم، نوحه سر کنند

اندوه بى کران تو از دل نمی رود

 

اى محمل تمام غزل های عاشقى!

این ناقه در مسیر تو در گل نمی رود

 

در دجله جنون تو، مأوا گرفته است

دیگر فرات سمت مقابل نمی رود

 

ای آن که بربلند تماشا نشسته ای

این دور، یک نفس سوی باطل نمی رود

 

در مُلک بى نظیر سلیمان، به وقت شام

جز مرد عشق، سوى مقاتل نمى رود

 

سردار عشق، شوق شهادت مبارکت

آن کس که نیست عارف واصل، نمی رود!

 

برعرش واشده است تمام دریچه ها

جز راه عشق، راه به منزل نمی رود

 

الهام عظیمی:

وعده گاه تو سرزمین عراق، وعده گاه تو کربلا بوده ست

از ازل قرعه ات به نام حسین، خون جوشندۀ خدا،  بوده ست

 

اسم تو اسم حضرت قاسم، رسم تو رسم حضرت عباس

ذکر «احلی من العسل» سردار با لبان تو آشنا بوده ست

 

زنده تر می شوی و می دانم مرگ در تو اثر نخواهد کرد

دشمنت از کجا بداند این تازه آغاز ماجرا بوده ست؟

 

گوش کن؛ این کلام قرآن است: شهدا زنده اند و می مانند

با شما زنده می شویم از نو، این ندای امام ما بوده ست

 

اشک ما را امان نمی دهد و دل دشمن عجیب شاد شده

مرگ بر دشمنی که نامش هم مثل ابلیس ناسزا بوده ست

 

نه «فضاعف علیهم اللعن» نه «عذاب الالیم» کافی نیست

دشمنت انتخاب سختی کرد، انتخابی که بر خطا بوده ست

 

چادر زینب است روی سرم زیر این خیمه زندگی یعنی:

کربلا لحظه لحظه در سر ماست آن قراری کز ابتدا بوده ست...

 

فاطمه غلامی:

باران خبر از معرکۀ عشق رسانده
عطر نفسی را به دل شهر کشانده

لبخند سلیمانی و پرواز بلندش
خواب از سر هر کرکس نامرد پرانده

یک لاله اگر پر پر اگر غرقه به خون شد
صد غنچه به جایش به تن خاک نشانده

خشم است که در مشت گره کرده نشسته
بغض است که در سینۀ ما ریشه دوانده

این بانگ رجزخوانی بیدار دلان است
چیزی به فروریختن ظلم نمانده

 

رضا قاسمی:

باز، از معرکه سربند شهید آوردند

سرمان بند عزا بود، امید آوردند

 

باد، از کرب وبلا تربت اعلا آورد

قبله همراه خودش قبله نما را آورد

 

سر به راهش بسپارید، که سردار آمد

بین آغوش علمدار، علمدار آمد

 

تا حرم فاصله ای نیست، مجاور شده ایم

شده تابوت ضریح و همه زائر شده ایم

 

چشم مان خیره به انگشت امام روضه ست

عکس انگشتر سردار، تمام روضه ست

 

این چه عطری ست، که پیچیده میان کفن است؟

عطر تربت به مشام آمده؛ بوی وطن است

 

گرچه تابوت علمدار، کمر می شکند

دست بر سر زدۀ ماست، که سر می شکند

 

داغداریم، ولی مرد نبردیم هنوز

کشته دادیم، ولی جنگ نکردیم هنوز !

رجز آخرمان اول بسم الله است

به معاویّه بگویید، علی در راه است

حرف کافی ست، که گوش شنوا در ما نیست

به معاویّه بگویید، علی تنها نیست
 

گوش مان پر شده از حرف، نترسان ما را

بهمنیم؛ اینقدَر از برف، نترسان ما را

 

صخره ایم؛ از غضب سنگ، نترسان ما را

مرد جنگیم؛ پس از جنگ، نترسان ما را
 

لشکر ابرهه! از خشم ابابیل بترس

آی، فرعون زمان! از نفس نیل بترس

 

بشنوید از طرف لشکر ایرانی ها

انتقام است فقط حرف سلیمانی ها 

 

ریحانه کاردانی:

از کشته اش هم بترسید، این مرد پایان ندارد

مُلکی که او دارد امروز، حتی سلیمان ندارد

 

دل های ما مُلک او شد، جان های ما سرزمینش

این سرزمین بهار است، اینجا زمستان ندارد

 

ما التیام از که جوییم؟ ما از که مرهم بخواهیم؟

جز روضۀ فاطمیه، این درد درمان ندارد

 

ای اکبر ارباً ارباً! ای دست عباس گونه!

حزنی که در رفتن توست، صد بیت الاحزان ندارد

 

صدها سلیمانی اینجا، می جوشد از خون پاکت

دشمن چرا فکر کرده ست خون تو تاوان ندارد؟

 

ما غرق خشمیم و کینه، آتشفشان های دردیم

ایمن نباشد ازین خشم، هرکس که ایمان ندارد

 

خون ابوالمهدی امروز آمیخت با خون سردار

یعنی که اسلام اصل است، بغداد و تهران ندارد

غلامرضا کافی:

مرحبا سپاهی مرد شرزه شیر کرمانی

داو برد دیو اوژن قاسم سلیمانی

 

ای جبال بارز را خود نمون های بارز

در خروش رودارود با شکوه و طغیانی

 

حبذا یل ناورد ای حماسه طوفان مرد

از تو می شود آرام این کران طوفانی

 

جنگ اگر که خون افشان، دست از آن نمی شویی

خصم اگر چه رویین تن، روی از آن نگردانی

 

تیغ مالک اشتر، زهد مالک دینار

اول صف پیکار، آخر مسلمانی!

 

ای دل مسلمانان، در پناه نامت گرم

خاطر بداندیشان، از تو در پریشانی

 

هار اگر سگ داعش بر جگر نهی داغش

فیل فحل تکفیری گردنش بپیچانی

 

تا تویی در این میدان، سرشکسته اسراییل

در امان بود جولان تا تو گرم جولانی

 

گرز و برز و بازو نیست گوهر مصاف امروز

عصر، عصر تدبیر است، آن چنان که می دانی

 

خدعه می کنی با خصم در ذکاوتی پیدا

عجز دشمنان اینجاست: نقشه های پنهانی

 

حرز جانت از حافظ مصرعی بلند آمد:

در پناه یک اسم است، خاتم سلیمانی

 

محسن کاویانی:

جای دمشق این بار سمت عشق عازم شد
اسمش که قاسم بود جسمَش نیز قاسم شد     

در پیکرش دیدم گریز روضه خوان ها را
هم روضۀ قطع الیَمین هم ارباً اربا را

افتاده روی خاک دستی پاک و نورانی
انگشتری با خاتم سرخ سلیمانی

حالا همه لابی گری را خوب فهمیدیم
تضمین امضای  کَری را خوب فهمیدیم

عباس ها را می کشی ای شمر خودکامه
زیرا که بیزارند آنها از امان نامه

عباس ما رو کرد دست منحرف ها را
دیدیم آخر برکت اف ای تی اف ها را

ای دشمن خونخوار بنشین و تماشا کن
هنگام رزم ماست گورت را مهیا کن

ای آنکه با تو پُر شده میقات بعضی ها
ای کدخدا و قبلۀ حاجات بعضی ها

هرچند در داخل تو با یک عده همدستی
لعنت به آنها! بعداز این با ما طرف هستی

این خاک رهبر دارد و خاکی پراز رهروست
آری دگر پایان دوران بزن در روست

ای کشور محبوب آقازاده های ما
چیزی نمانده که بیفتی تو به پای ما

دیدی چگونه باختی حالا قمارت را
سردار ما با رفتن خود ساخت کارت را

ما را تو با این کار خود بیدارتر کردی
سردار ما را شک نکن سردارتر کردی

در هر نبردی او به نامردان فشار آورد
با رفتنش هم نیز پیروزی به بار آورد

او کاوه بود و رفت بالاتر درفش او
حتی سَرَت ارزش ندارد قدر کفش او

با مرگ هم دیگر در این طوفان نمی میریم
چیزی نمانده! انتقامی  سخت می گیریم

ما اهل صلح و منطقیم از جنگ بیزاریم
اما از این پس با تو قاسم کشتگی داریم

چیزی نمانده تا که برخیزیم سوی تو
همرنگ مویت می شود از ترس روی تو

چیزی نمانده تا بفهمی آه یعنی چه
در صفحه هامان ذکر بسم الله یعنی چه

چیزی نمانده تا ببینی با پریشانی
در پایتخت خود اتوبان سلیمانی

موشک به خاکت می خورد از چند ناحیه
کاخ سفیدت می شود فردا حسینیه

ما با تو می جنگیم تا وقتی نفس داریم
ما پشتمان عمریست طوفان طبس داریم

دنیای بی سردارمان هرچند تاریک است
فردای روشن می رسد، خورشید نزدیک است

 

مریم کرباسی:

چشمی اگر خفته ست، چشمی هم به در مانده
می دانی آیا چند ساعت تا سحر مانده؟

تا صبح، شب های فراق یار، طولانی ست
هر چند می دانی زمانی مختصر مانده

این جمعه باید زودتر بیدار شد از خواب
این جمعه خورشید از طلوع صبح درمانده

آن انتظار بی قرار جمعه ها، افسوس
این جمعه در تقویم، مفقودالاثر مانده

تاریکی شب رفته اما روز پیدا نيست
اخبارگو این بار در شرح خبر مانده

گویا همان مردی که دائم در سفر بوده
قصد شهادت کرده دیشب، در سفر مانده

در کلّ دنیا حاج قاسم یک نفر بوده
از جنس قاسم ها ولی صدها نفر مانده

سردار دل ها! از نظرهامان اگر رفتی
یادت ولی بی هیچ امّا و اگر مانده

باید بگويم تسلیت ایران مشکی پوش
تو روسپیدی همچنان، تبریک! فرمانده!

2

مانند روز روشن و چون صبح صادق است
مردی که سال هاست بی اندازه عاشق است

این مرد سال هاست به ما درس عشق را
بی حدّ و مرز داده و بسیار حاذق است

اخبار، شاهد است که هر روز، روز اوست
تقویم جنگ، یک سره با او مطابق است

آرام، ساعتی ننشسته ست و باز هم
آرامبخش ثانیه ها و دقایق است

فرمانده ای که عشق اسیرش کند فقط
درمانده نیست هرگز و این قدر لایق است

اصلاً نیاز نیست به توصیف شاعران
او بی ردیف و قافیه، یک شعر ناطق است

او را «شهید زنده» اگر نام داده اند
یعنی که بازماندۀ نسل شقایق است

سعیده کرمانی: (تقدیم به زینب سلیمانی، دختر سردار)

توی تیترای روز می خونم
که بدونم چطوره احوالت
چه جوری پر می گیری این روزا
که پر از زخمه رو پر و بالت

چه خوبه که بهت میگن زینب
چقدر شکل اسمته کارات
چقدر خوب خطبه می خونی
چقدر زینتی برا بابات

هرجایی پرچمی نیفتاده
دختری داره خطبه می خونه
نوحه کن تا بگی که با دشمن 
حرفی هم باشه توی میدونه

دختر سرفراز فاتح شام
بغض تو تار کرده چشمامو
گریه کن که یه روز با گریه
فتح کرده یه دختری شامو

حق همینه که دختر سردار
جامۀ ذلتو نمی پوشه
گریه کن روی شونه هام خواهر
که از اشکات حماسه می جوشه

منطق قاسمه که کرببلا
ردپایی رو از پدر داره
یکی مثل جهاد بعد عماد
یکی مثل تو بعد سرداره

کربلا گفتم و دلم خون شد
کربلا گفتم و دلم وا شد
خون تازه توی دلم جوشید
راه تازه برام پیدا شد

 

کوروش کشمیری:

این طرف قاسم سلیمانی، آن طرف قاسم سلیمانی

خط به خط شعر، موج موج شعور، صف به صف قاسم سلیمانی

 

عزم ها جزم و چشم ها بیدار، تا رسیدن به حضرت دلدار

به تجلی است از در و دیوار؛ هر طرف قاسم سلیمانی

 

خواب ماندیم و باز طوفان بود، نیمه شب بود و ماه حیران بود

از تفنگی که دست شیطان بود و هدف قاسم سلیمانی

 

آخرین دست خط او باقی ست آرزویی که زود اجابت شد

و شهیدی که پر کشید به عرش جان به کف قاسم سلیمانی

 

در خروشند باز پیر و جوان مرد و زن نوحه خوان و مویه کنان

یک صدا در مسیر کرب وبلا تا نجف قاسم سلیمانی

 

قم و اهواز و مشهد و تهران، و چه بی تاب مردم کرمان

همه ماتم گرفته، در این بین پر شعف قاسم سلیمانی

 

مثل دست بریدۀ عباس مشت تاریخ را گشود این دست

«دستش آری حکایتی دارد» الاسف قاسم سلیمانی

 

مظهر افتخار ایرانست نام او تا همیشه جاویدان

«همت»ش گوهری است در «دوران» چون صدف قاسم سلیمانی

 

ماه و خورشید و آسمان و زمین شعرباران شدند و می بارند

در هوای فراق سردار باشرف قاسم سلیمان

 

حامد محقق:

چشمه بود، دریا شد

آنچنان که زیبا شد

 

گریه کردم و اشکم

قطره ای ز دریا شد

 

روزگارش از امروز

تا تمام فردا شد

 

صبح زود پر پر شد

صبح زود رؤیا شد

 

تا که این خبر آمد

سینه ام چو صحرا شد

 

صبح جمعه بود و او

صبح جمعه شیدا شد

 

قاسم سلیمانی

گوئیا مسیحا شد

معصومه مرادی:

پوتین جنگم را

امروز می پوشم

چون چشمۀ خورشید

پیوسته می جوشم

 

سربند یا زهرا

دور سرم دارم

بر قلب نامردان

چون تیر می بارم

 

مثل سحرگاهان

بر شام می تازم

در جنگ با دشمن

هرگز نمی بازم

 

«هل من مبارز»گو

درحال پیکارم

فرزند ایرانم

سرباز سردارم

سیدابوالفضل مبارز:

کجا در حسرت یک لقمۀ نان گریه می کردیم

اگر مانند تو  یک عمر پنهان گریه می کردیم

 

اگر مانند تو بر روی خاک سرد تنهایی

به شوق گرمی دست شهیدان گریه می کردیم

 

به خود برگشته بودیم از دروغ زندگی کردن

به خود برگشته و در سوگ انسان گریه می کردیم

 

به خود برگشته بودیم عشق می چرخید سرگردان

و ما بیهوده تنها دور میدان گریه می کردیم

 

کدامین جاده شأنش هست هم نام شما باشد؟

خیابان در خیابان در خیابان گریه می کردیم

 

کدامین روضه را بر شانه های کربلا خواندی

که ما چشم انتظاران در خراسان گریه می کردیم

 

عجب انگشتری گم کرده ای ای عشق حق داری

که ما از شوق آن، در حسرت آن گریه می کردیم

 

عجب انگشتری گم کرده  ای ما هم اگر بودیم

برای لحظه ای جای سلیمان گریه می کردیم

 

کجا رفتی کجا انگشتر ملک سلیمانی

چه می شد با شما در سوگ باران گریه می کردیم

 

چه می شد فاطمیه با شما یک بار دیگر هم

برای کودکی سر در گریبان گریه می کردیم

 

برایت روضه می خوانم همینجا هرچه بادا باد

زنی در کوچه پیش چشم فرزندش زمین افتاد

 

برایت با دلی خون با صدایی خسته می خوانم

برایت از علی از دست های بسته می خوانم

 

غمم را در دل این روضۀ آخر تماشا کن

مرا در بین این جمعیت دلداده پیدا کن

 

به خاطر می سپاری این من افتاده از پا را

من مشغول فریاد و من محو تماشا را

 

رفیقت نیستم در حق من اما رفاقت کن

مرا در پیشگاه حضرت زهرا شفاعت کن

 

اگرچه در دل هر واژه از این شعر صد آه است

کسی می گفت قطعاً انتقامی سخت در راه است

حسنا محمدزاده:

در دل نامردمی ها مرد بودن دیدنی ست

با زمین و آسمان هم درد بودن دیدنی ست

 

سینه ای سد می شود تا سیل بند غم شود

می رود چشم امید عالم و آدم شود

 

می رود تا پرچم ایمان نیفتد بر زمین

برگ برگ زخمی قرآن نیفتد بر زمین

 

ایستادن را برایم کوه، هجّی کرده است

تیغ بودن را یلی نستوه، هجّی کرده است

 

در تبار ما به جنگ باد رفتن تازه نیست

درس تاریخ است؛ تاریخی که بی شیرازه نیست

 

با تواَم ای شانۀ با مارها آراسته!

از دل هر قطرۀ خون کاوه ای برخاسته

 

فکر کردی مرگ رستم ضربۀ پایانی است؟!

در رگ مردان اینجا شاهنامه خوانی است

 

شاهنامه خوانی است و گرمی شور و جنون

می خروشد، در رگ غیرت نخشکیده ست خون

 

بی وطن، جان هم نباشد؛ عاشقی در خوی ماست

نبض ایمان است آن تیری که در برنوی ماست

 

بر زمین افتاده حتی، روشنایی در شب اند

دست هایی که نگهبان حریم زینب اند

 

این عقیق سرخ از انگشتر دنیا سر است

در رکاب آسمان قطعاً سلیمانی تر است

 

جاری بی انتها! دریا مبارک باشدت

خندۀ نورانی زهرا مبارک باشدت

 

شعر من آمیزۀ دلتنگی و فریاد بود

در هوای وصل تو ذکر مبارک باد بود

 

نغمه مستشار نظامی:

1

این داغ خروش غم دیرینه ماست
 داغی ست که جاودانه در سینۀ ماست
 تا چشم به راه حضرت موعود است
 سردار سپاه قدس آیینۀ ماس

2

ندیدم هیچ سرداری به سرداریّ سردارت
‎که بی سر ، سر فرود آورده باشد پیش دستارت

‎سرت تاج سر سردارهای بی سر عاشق
‎چه طوفان هاست در آرامش چشمان بیدارت

‎هزاران سال را طی کرده ای با پای سر اما
‎هزاران سال دیگر همچنان گرم است بازارت

‎غریبی، تشنگی، زخم گلو، بازوی نیلی، سر
‎سراسر پاسدارانند و سربازان دیندارت

‎نمی ترسند از مرگی که رنگ زندگی دارد
‎چه شیرین است وقت دادن جان، شوق دیدارت

‎عطش شرط نخستین است در سودای سربازی
‎ که با سربند «یاعباس» می آید علمدارت

‎دل و جان جهان جان می دهد با دیدن رویت
‎جهان افتاده در پای کمانداران ابرویت

راضیه مظفری:

سنگی رسید از آسمان، ناگاه خون شد سینه ای

یک آن شکست آیینه ای، آیینه ای، آیینه ای

 

 دستت برید و غرق در خون، ارباً ارباً شد تنت

تاریخ ما دارد خبر از کینۀ دیرینه ای

 

دیگر بخواب آری پس از عمری تلاش و خستگی

بر جای جای روح تو پیداست جای پینه ای

 

در قدس روزی بی گمان، پر می شود صوت اذان

تا انتقامی ناگهان، زنده ست در ما کینه ای

 

آدینه ای رفتی سفر، یک روز می آید خبر

برگشته ای با یک نفر، برگشته ای آدینه ای...

 

هادی ملک پور:

هر چند که غرق شعف و لبخندی

زخمی بزنی به ما به هر ترفندی

با کشتن حاج قاسم و یارانش

تردید نکن که گور خود را کندی

 

محمدحسین ملکیان:

گرد و خاکی کردی و بنشین که طوفان را ببینی

وقت آن شد قدرت خون شهیدان را ببینی

 

می رود تابوت روی دست مردم، چشم وا کن

تا که با چشم خودت فرش سلیمان را ببینی

 

پاشو از پای قمارت! روی دور باخت هستی

پاشو! باید آخرین اخبار تهران را ببینی

 

گوش کن! این بار حرف از مرگ شیطان بزرگ است

رو به خود آیینه ای بگذار شیطان را ببینی

 

خواب را دیگر حرام خود کن از امشب که باید

باز هم کابوس موشک های ایران را ببینی

 

رازها در ذکر بسم الله الرحمن الرحیم است

وعده ها داده خدا، باید که قرآن را ببینی

 

قول دادیم انتقامی سخت می گیریم، بنشین

تا که فرق قول کافر با مسلمان را ببینی

 

فرهاد موحدی:

نیست بر روی دلم داغی از این سنگین تر

کرده پیشانی ما را غم تو پرچین تر

 

مالک اشتر ما بودی و رفتی سردار

در غمت هست ز ما سیدعلی غمگین تر

 

ای به قربان تو و صاحب نامت، قاسم

بوده ای مرگ برایت ز عسل شیرین تر

 

خون تو برده سرم را به خدا بالاتر

می کشد دشمن ما را به خدا پایین تر

 

قاتلت موش کثیفی است که می میرد زود

میکند مردم ما غم تو را شاهین تر

 

نفیسه سادات موسوی:

دستشان باز شد آلوده به خون جانی ها

بی دوام است ولی خنده شیطانی ها

 

کم علمدار ندادیم در این کرب و بلا

کم نبودند در این خاک سلیمانی ها

 

جای هر قطره خون صد گل از این باغ شکفت

کی جهان دیده از این گونه فراوانی ها؟

 

آرزو داشت به یاران شهیدش برسد

رفت پیوست به حاج احمد و تهرانی ها

 

شعله شد خشم فروخورده ما از این داغ

کم مباد از سرشان سایه نادانی ها

 

برسانید به آن ها که پشیمان نشوند

ثمری نیست در این دست پشیمانی ها

 

غیرت است این که همه پیر و جوان می بندند

گره بر چکمه و سربند به پیشانی ها

 

انتقامش به خدا از حججی سخت تر است

وای از مشت گره کرده ایرانی ها

 

راهی قدس شده لشکر آزادی قدس

این خبر را برسانید به سفیانی ها

 

احمد میراحسان:

چیزهایی ست که نکشتنی ست

زخم نمی خورد

پژمرده نمی شود

پایان نمی گیرد

نمی میرد

چیزهایی مثل نور،

مثل آسمان

هرآنچه که فناء فی الله می شود

فی الله می شود

می شود وجه الله

و می شود

باقی

و نکشتنی

***

نه مثل، عین آسمانی تو حالا

بر اریکۀ سلیمانی

آسمانی آبی آبی

و آسمانی دیگر

که می تابی

بر تاریکی راه ای ما 

می تابی بر تاریکی ما

***

کنون شاهدی و قهقهۀ مستانه می زنی که

خدا دشمنانش را از احمق ها

و ظلمات آفریده

ورنه چگونه کسی خصمش را خود با کشتن نکشتنی کند

بدل کند به روح

به روح که می گسترد

که می تابد

که ماندنی ست

که می دود در رگان جهان

جاری در قلوب ما

مارا ملهم می کند

ما را برمی انگیزد

به مقاومت در راه آزادی

به محاصرۀ ظلم، ظلمات

بیچاره تان

می کند پاره، پاره

پراکنده

نابودتان

شما را که تاریکی بودید

و الیوت گواه است که:

به تاریکی، تاریکی، تاریکی

می روید

***

خدا خونخواه توست

حاج قاسم

خون تو هدر نمی شود

حالا به آسمان می رود

و بر راه تاریک ما می تابد

فرماندۀ آسمانی ما

هالۀ ماه غائب شب یلدا (عج)

 

فاطمه نانی زاد:

وقت سحر آورد به کف جام بلا را
نوشید ز لب های عطش کرب  و بلا را

در آینۀ جعفر طیار درخشید
آورد به زیر پر خود ارض و سما را

آه... این خبر داغ گل انداخته در باغ
بلبل، تو بخوان نغمۀ لا حول و لا را

نی ها که پر از نالۀ هجرند سرودند
سردار به سر داشت همان شور و نوا را

تا قدس فقط چند قدم مانده، بخوانید
یک بار دگر یاد امام و شهدا را

 

عفت نظری:

عجب خواب عجیبی دیده دنیا گشته ای تعبیر
گل سرخی شدی که با شهادت گشته ای تکثیر

دو هفته ردزنی کردند تا آخر تو را کشتند
و گویا این خوارج هم ندارند عذر یا تقصیر

گمان کردند تنها می شود حیدر ولی دیدند
که بعد از رفتن مالک حدیثش می شود تفسیر

عدو باید بفهمد بر سرش آوار خواهد شد
پس از تو رعد خواهد کند از جا ریشۀ تکفیر

حماسه ها سرودی کودکان هم عاشقت هستند
تمام قلب ها را با شجاعت کرده ای تسخیر

خدا می خواست با یک تیر سه مقتل به یاد آید
شبیه اکبر و عباس و مادر قاب شد تصویر

خوشا این گونه جان دادن خوشا پروانه تر بودن
خودت می خواستی جز این نباشد خیر شد تقدیر

تو جاری گشته ای در خون سربازان به خون تو
نخواهد رفت این لشکر به زیر سلطۀ تزویر

تو رجعت می کنی با منتقم از بس نشان دادی
ولایت تار و پودت بوده خواهی گفت با تکبیر

 

سجاد نوابی:

سخته بخوام چیزی بگم اما

چیزی نگم از بغض جون می دم

حالا می فهمم واسه چی هرشب

هی پشت هم کابوس می دیدم

 

کابوس می دیدم که تو غربت

یه دسته کرکس راتو می بنده

از خندۀ کفتار می ترسم

تو خواب من کفتار می خنده

 

می دونی حتی گفتنش مرگه

من باشم و تو... نه نمی تونم

از ترس اینکه واقعی باشه

اصلاً خبرها رو نمی خونم

 

یه عمره فکر آسمون بودی

حالا خدا بت بال و پر داده

این دیگه رؤیا نیس می بینی!

دست تو روی خاک افتاده

 

دست تو روی خاک افتاده

دست از سرت برداشت این دنیا

اسمت به من می گه برای تو

شیرین تره مرگ از عسل حتی

 

راهو نشونم دادی و حالا

تو راه تو باید قدم برداشت

دنیا تو رو این طور می شناسه:

مردی که تنهایی عَلم برداشت

 

محمدرضا وحیدزاده: 

شد شهید اگر سردار، انتقام می گیریم
تیغ کینه را بردار، انتقام می گیریم

دیده ای پر از اشک و دیده ای پر از خون است
پای بر زمین بفشار انتقام می گیریم

گرچه شد قلم دستش یا که ارباً اربا شد
با سپاهی از مختار انتقام می گیریم

وسعت زمین صحن دادخواهی ما باد
مثل ابر آتش بار انتقام می گیریم

ملک او دل ما بود، این نگین سلیمانی ست
دیو و دد دمی زنهار انتقام می گیریم

گرچه مرگِ در بستر شأن شیرمردان نیست
آی گلۀ کفتار! انتقام می گیریم

سر کنید بعد از این عمر خویش را با ترس
بی مجال و بی هشدار انتقام می گیریم

کم ندیده داغ این قوم، خورده زخم ها،  اما
سهم گین تر از هر بار انتقام می گیریم

بر زمین نمی ماند بیرق علمدارت
رهبرم تو دل خوش دار انتقام می گیریم

رفته  است با مهدی جمعه ای بیاید باز
با امید آن دیدار انتقام می گیریم

حجت یحیوی:

ای روح بلند آسمانی برخیز
برخیز برای نوحه خوانی برخیز

هم رزم تورا به روی دوش آوردند
ای حاج حسین همدانی برخیز

80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی

80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی

80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی

80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی

80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی

80 شعر برای شهادت حاج قاسم سلیمانی