حاج قاسم با شعرخوانی حسین آقا منقلب می شد

حاج قاسم با شعرخوانی حسین آقا منقلب می شد

حاج قاسم با شعرخوانی حسین آقا منقلب می شد ||||| سردار شهید محمدحسین یوسف الهی از رزمندگان لشکر ۴۱ ثارالله بود که طی عملیات والفجر ۸ به تاریخ ۲۷ بهمن ماه ۱۳۶۴ به شهادت رسید. نام محمدحسین برای خیلی از رزمندگان و مردم کرمان شناخته شده بود، اما این نام وقتی در سراسر ایران پیچید که خبر رسید سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی وصیت کرده است کنار مزار این شهید بزرگوار دفن شود. به قول یکی از خوانندگان صفحه ایثار و مقاومت (که با ما تماس گرفته بود) شاید حاج قاسم می خواست با وصیتش زمینه های شناخته شدن شهید یوسف الهی را فراهم آورد. اما شناختن خصایل شهید یوسف الهی ما را به این باور می رساند که حاج قاسم پیش از هر نیت و هدفی، دوست داشت از فضایل دفن پیکرش در کنار یک رزمنده عارف برخوردار شود! گفت وگوی ما با حاج حمید شفیعی، همرزم شهیدان حاج قاسم سلیمانی و محمدحسین یوسف الهی دربرگیرنده خاطرات یک مجاهد عارف است که زمینه بروز و ظهور او در آوردگاهی به نام دفاع مقدس فراهم شده بود.

آشنایی شما با شهید یوسف الهی از چه زمانی رقم خورد؟

تابستان ۱۳۶۱ بعد از عملیات رمضان به مقر تیپ رفتم و، چون دوست داشتم پیش همشهری ها باشم، سراغ بچه های کرمان را گرفتم. گفتند حدود ۱۵ الی ۱۶ نفر از بچه ها داخل یک چادر جمع شده اند. آنها یک گروه ویژه تشکیل داده بودند و اغلب آرپی جی زن و جنگ دیده بودند. چون همشهری بودیم و از طرفی همه آن بچه ها از نیروهای نخبه بودند، من هم رفتم و قاطی شان شدم. حسین آقا را اولین بار همان جا دیدم. تعداد دیگری از بچه ها هم بودند که خیلی نگذشت با هم دوستی محکمی برقرار کردیم. اغلب این بچه ها بعدها به شهادت رسیدند. کمی بعد شاکله اطلاعات لشکر ۴۱ ثارالله از بچه های همین چادر تشکیل شد.

حسین آقا چه خصوصیاتی داشت که در برخورد اول رفاقت محکمی برقرار کردید؟

دوستی های زمان جنگ اغلب همین طور بود. بچه ها بی شیله و پیله و صاف و صادق بودند و همین خصایل باعث می شد رزمنده ها در فضای جبهه خیلی زود با هم صمیمی شوند. البته حسین آقا خصوصیاتی داشت که باعث می شد نام و چهره و رفتارش در ذهن آدم بنشیند و به این راحتی ها فراموشش نشود. ایشان کلی ابیات عارفانه خصوصاً از حافظ و مولوی و دیوان شمس از بر بود. با یک لحن عجیبی هم می خواند که به دل آدم می نشست. خیلی وقت ها از ایشان می خواستیم برایمان شعر بخواند. خصوصاً حاج قاسم شعرخوانی حسین آقا را خیلی دوست داشت. خلاصه بچه های چادر ما همگی از رزمنده های مخلص و پای کار بودند. هرکسی با حسین آقا و بچه های گروه حشر و نشر داشت، جذبشان می شد. همان زمان ها جواد رزم حسینی مسئول اطلاعات لشکر که من را می شناخت، گفت: شفیعی دنبال بچه های زبر و زرنگ و باهوش و تحصیلکرده برای اطلاعات لشکر می گردم. گفتم اتفاقاً من ۱۵، ۱۶ نفر از این بچه ها را یکجا می شناسم. بردمش و با بچه های چادرمان آشنایش کردم. کمی که با آنها حرف زد، به من گفت با این ها صحبت کن و بگو در جبهه بمانند و به اطلاعات لشکر کمک کنند. من هم موضوع را با بچه ها درمیان گذاشتم و همگی یا علی گفتند. خودم کمی در اطلاعات ماندم و بعد رفتم تا گردان های پیاده را تشکیل بدهیم.

نمونه ای از اشعاری که شهید یوسف الهی می خواند یادتان است؟ واکنش حاج قاسم به شعرخوانی ایشان چه بود؟

حاج قاسم هر وقت شعرخوانی یوسف الهی را گوش می داد گریه می کرد. یادم است یک مثنوی را یوسف الهی زیاد می خواند. با آن لحن گرم و دوست داشتنی اش می خواند:

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه/ من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
در شهر یکی کس را هشیار نمی بینم/ هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه
.....
چون کشتی بی لنگر کژ می شد و مژ می شد/ وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه

یوسف الهی که این ها را می خواند همگی کیف می کردیم. خصوصاً حاج قاسم که همین طور اشک می ریخت. حسین آقا یک شعر دیگر را هم زیاد می خواند که متأسفانه خود شعر یادم نیست ولی مفهومش به این صورت بود که این دنیا همه حباب است، حباب هم در خواب است، یک مست هم این خواب را دیده است و تازه آن مست یک کولی است.

حسین آقا چه داشت که اینطور حاج قاسم و دیگر رزمنده ها را شیفته خودش کرده بود؟

بگذارید خاطره ای برایتان تعریف کنم تا پاسخ سؤالتان را هم داده باشم. یک بار در جبهه غرب همراه حسین آقا به گشت زنی رفته بودیم. روی موتور بودیم و من ترکش نشسته بودم. بعد از قوچ سلطان، یک بلندی بود که نامش یادم نیست. آنجا یک تک درختی بود که حسین آقا موتور را کنار آن درخت نگه داشت. در همین لحظه عراقی ها ما را دیدند و تیربارچی شان با کالیبر ۵۰ شروع کرد به طرف ما تیرانداختن. من رفتم پشت درخت پناه گرفتم، اما حسین رفت بالای درخت و لابه لای شاخ و برگ ها نشست. هرچه گفتم حسین بیا پایین، دیدم عین خیالش نیست. حتی از آن بالا میوه کند و به من داد! تیربارچی دشمن چند صد گلوله به طرفش شلیک کرد، اما هیچ کدام به حسین نخورد. آخرسر خسته شد و شلیک را متوقف کرد. وقتی حسین پایین آمد در برابر نگاه های متعجب من خندید و گفت می خواستم گلوله هایش را تمام کنم. سوار موتور که شدیم، از پشت سر او را بوسیدم و گفتم: «حسین تو می دانی چطور شهید می شوی درست است؟» گفت: «بله می دانم.»

حاج قاسم خیلی از شهید یوسف الهی یاد می کرد. یک خاطره شان مربوط به پیشگویی این شهید درخصوص پیروزی در یک عملیات می شد، آن عملیات کدام بود و پیشگویی شهید یوسف الهی به چه نحو بود؟

من این خاطره را از زبان مهدی شفازند شنیده ام. ایشان الان دکتر است. شفازند می گفت: پیش از عملیات والفجر ۸ در لندکروز کنار حسین آقا نشسته بودم. گفتم: «خیلی نگران عملیات پیش رو هستم. چند تا عملیات بزرگ قبلی موفقیت چندانی نداشته و می ترسم این یکی هم به چنین سرنوشتی دچار شود.» یکدفعه زد روی ترمز و گفت: «این چه حرفی است که می زنی؟» گفتم: «خب ناراحت هستم.» گفت: «حسین ضمانت می دهد که عملیات بعدی موفق می شود.» پرسیدم: «حسین چه کسی ضمانت داده که این طور مطمئن حرف می زنی؟» اصرار کردم. گفت: «بی بی زینب (سلام الله علیها) اینطور فرموده است.» پرسیدم: «حسین در عالم خواب خانم را دیدی یا در بیداری؟» نگاهی به من کرد و گفت: «تو ضمانت خواستی، من هم گفتم. دیگر حد خودت را بدان و بیشتر نپرس.» در همین جریان آماده شدن برای والفجر ۸ خود من هم کرامتی از حسین آقا دیدم که فقط از یک عارف الهی برمی آید.

موضوع چه بود؟

در مراحل آماده سازی والفجر ۸، شهید حسین بادپا که بعدها به عنوان یک مدافع حرم به شهادت رسید، مسئول آمار جزر و مد اروندرود بود. جدولی داشت که هر شب میزان آب و بالا و پایین رفتنش را روی آن علامت می زد. بادپا باید لحظه به لحظه ارتفاع آب را چک می کرد. یک شب شنیدم صدای لندکروز آمد. تعجب کردم و سریع آمدم بیرون. دیدم شهید محمدرضا کاظمی زاده است. ایشان معلم ادبیات بود و او هم حال و هوای خودش را داشت. کاظمی زاده گاهی به داخل نفربرهای سوخته عراقی که داخل آب بودند می رفت و دو یا سه شبانه روز کامل در آنها می ماند و دیده بانی می کرد. آن شب کاظمی زاده گفت: در اهواز پیش حسین یوسف الهی بودم. گفت حسین بادپا ۲۰ دقیقه کنار اروند خوابش برده و آمار جزر و مد از دستش دررفته است. ما تعجب کردیم. اروند کجا و اهواز کجا. چطور حسین آقا از آنجا متوجه خوابیدن بادپا شده بود؟ پیش حسین بادپا رفتیم و گفتیم: «خوابت برده بود؟» اول انکار کرد. بعد که ماجرا را تعریف کردیم، گفت ۲۰ دقیقه ای خوابش برده و از روی اطلاعات شب گذشته جدول امشب را پرکرده است. حسین آقا یک پیام هم از طریق کاظم زاده به بادپا داشت و آن اینکه سلام من را به حسین بادپا برسان و بگو تو حتماً در جبهه ها بمان. حتماً خداوند جزو مجاهدین مقام تو را حساب خواهد کرد. پرونده شهادتت امشب بسته شد. حسین بادپا بعد از جنگ با آنکه مجروح بود همچنان برسر عهدش ماند و با حضور در جبهه مقاومت اسلامی، حدود ۳۰ سال بعد از وعده ای که یوسف الهی به او داده بود در جبهه دفاع از حرم به شهادت رسید.

جویا نشدید که چطور از چندین کیلومتر دورتر متوجه به خواب رفتن بادپا شده است؟

اتفاقاً برای ما هم سؤال پیش آمده بود. من یک هفته بعد حسین آقا را دیدم. اما علی آقای نجیب (از همرزمانمان) زودتر از من او را دیده بود. ایشان می گفت دو، سه روز بعد از ماجرا پیش حسین رفتم. دیدم دارد قرآن می خواند. صبح زود بود. از او پرسیدم: «چطور متوجه شدی که بادپا خوابیده است؟» در جوابم گفت: «علی آقا اگر آدم بشویم خواب و بیداری و زمان و مکان دیگر برایمان معنای خودشان را از دست می دهند.»

«حسین پسر غلامحسین» اسم کتاب شهید یوسف الهی است. حاج قاسم هم در خاطراتش به این اسم اشاره می کند. این نام از کجا آمده است؟

شهید یوسف الهی همیشه می گفت: «من پدرم را خیلی دوست دارم، چون اسم حسین را برایم انتخاب کرده است.» اسم پدرش هم غلامحسین بود و می گفت: «من حسین پسر غلامحسین هستم. قربان بابایم بروم که چنین اسمی را برایم انتخاب کرده است.» شهید یوسف الهی خیلی به والدینش احترام می گذاشت و همیشه وقتی به خانه می رفت، آنقدر پای پدرش را می بوسید که از بوسه های حسین از خواب بیدار می شد.

خانواده شهید هم واقف به روحیات معنوی ایشان بودند؟

من بعدها به خانه پدری حسین آقا زیاد می رفتم و با پدر و خانواده شان صحبت می کردم. چند سالی است که پدر و مادر شهید به رحمت خدا رفته اند و از خانواده شان آقا هادی مانده است که الان استاد دانشگاه است. پدر شهید می گفت وقتی حسین به دنیا آمد، مادرش من را صدا زد و گفت بیا ببین اینجا چه خبر است. رفتم دیدم اتاق طور خاصی روشن شده و انگار بوی عطر می آید. پدرشان می گفت هروقت حسین از منطقه می آمد، احساس می کردم در خانه خودش به روی ایشان باز می شود. هادی هم یک بار برایم تعریف کرد که نیمه شبی دیدم حسین بیدار است. پرسیدم: «داداش چرا نخوابیدی؟» من را کنار خودش خواند و گفت: «تو جایت را در آن دنیا دیده ای؟» گفتم: «مسلم است که ندیده ام.» بعد خودش گفت: «امشب جایم را در بهشت نشانم دادند. به همین خاطر خواب به چشم هایم نمی آید.»

شهید یوسف الهی در عبادت خاصی اصرار داشت که به چنین مقامی رسید؟

راستش را بخواهید شما در طول روز حتی نمی دیدی ایشان دو رکعت نماز مستحبی بخواند، اما شب ها کسی از او خبر نداشت و نمی دانستیم کجا می رود و چه کار می کند. وقتی از حسین آقا و خاطراتش می گوییم اینطور تصور نکنید که سرسنگین یک جا می نشست و با کسی کاری نداشت. اصلاً اینطور نبود. ایشان موقع شهادت ۲۴ سال بیشتر نداشت. مثل سنش هم رفتار می کرد. آدم شوخی بود و هروقت او را می دیدی، تبسم داشت. با بچه ها بگو بخند می کرد و می جوشید، اما در عین حال روی خودش کار کرده و پرده ها از جلوی چشمش کنار رفته بود.

همان طور که خود یوسف الهی گفته بود، از زمان شهادتش خبر داشت؟

بله، در تعاقب عملیات والفجر ۸ ما در فاو بودیم که یک روز یوسف الهی سوار بر موتور سفیدرنگی آمد. شهید مهدی پرنده غیبی هم کنارش بود. مهدی از بچه های اطلاعات-عملیات بود و رفاقت زیادی با حسین آقا داشت. قبل از والفجر ۸، چون پای یوسف الهی مجروح شده بود (پاشنه پایش بریده شده بود) ایشان یک کش بلند را چهار لا کرده و بسته بود زیر پایش و یک نوار چرمی را با این کش محکم کرده بود. هروقت می خواست راه برود این چرم را بالا می کشید و پایش را جابه جا می کرد. هروقت هم که می خواست برای شناسایی برود، مهدی پرنده غیبی یکی از افرادی بود که او را به دوش می کشید و مسافتی حسین آقا را حمل می کرد. خلاصه آن روز با هم آمدند و حسین آقا گفت: «می خواهم از شما خداحافظی کنم.» منظورش این بود که به زودی شهید می شود. گفتیم این حرف را نزن. پرنده غیبی هم خیلی ناراحت شد. حسین در جواب گفت: «من دو سال پیش باید شهید می شدم. تا الان هم به خاطر شماها ماندم و دیگر نمی توانم صبر کنم.» بعد به آن سوی اروند رفت. در همین لحظه هواپیماهای دشمن ساختمان اطلاعات را بمباران می کنند. حسین آقا هم می رود و چند تا از بچه ها را از داخل ساختمان نجات می دهد، اما خودش به شدت شیمیایی می شود. طوری که کل بدنش می سوزد. ایشان اگر اشتباه نکنم در عملیات خیبر هم شیمیایی و حتی به خارج اعزام شده بود. این بار، اما شدت جراحاتش به حدی بود که ۲۷ بهمن ماه ۶۴ در بیمارستان لبافی نژاد تهران به شهادت رسید.

صرفنظر از وصیتنامه حاج قاسم، خودتان شاهد بودید که ایشان شفاهی از دوستان بخواهد کنار یوسف الهی دفن شود؟

بله؛ بارها و بارها حاج قاسم هم به ما و هم به خانواده اش تأکید کرده بود که حتماً او را کنار مزار شهید یوسف الهی دفن کنیم. بعد از شهادتش آقای قالیباف که به کرمان آمده بود می گفت ایشان را در یک محوطه مسقف که وسط مزار شهدا است دفن کنیم، اما ما و خانواده شهید وصیت ایشان را تذکر دادیم و خلاصه با اصرار ما، حاج قاسم همانطور که وصیت کرده بود کنار همرزمش شهید محمدحسین یوسف الهی دفن شد.

از حاج قاسم سلیمانی چه خاطراتی در ذهن شما نقش بسته است؟

حاج قاسم را نمی شود به این راحتی ها و در مجال کم تعریف کرد. ایشان در رسیدگی به امور شهدا، خانواده هایشان، فرزندان شهدا و یتیمان آنقدر اهتمام داشت که زبان آدم از گفتنش قاصر است. شهید سلیمانی یک رفیقی داشت به اسم شهید توبه ای ها که جانباز ۷۰ درصد بود. توبه ای ها ساکن اصفهان بود. حاج قاسم هروقت از سوریه می آمد، اولین کاری که می کرد به او زنگ می زد. بعد می رفت پیشش. خودش ریش هایش را کوتاه می کرد، او را حمام می برد وتر و خشکش می کرد. توبه ای ها چند سال پیش به شهادت رسید و تا بود، حاج قاسم او را فراموش نکرد و با همه مشغله هایی که داشت، شخصاً به او سر می زد و کارهایش را انجام می داد. حاج قاسم خودش هم اهل دل بود و به مراتبی از عرفان رسیده بود. خدا هم حال دلش را دید و او را پیش دوستان شهیدش برد.

پیشنهاد ویژه: ویژه نامه سردار دلها ، شهید حاج قاسم سلیمانی

منبع: روزنامه جوان - حاج قاسم با شعرخوانی حسین آقا منقلب می شد