رازداری مومن ، صفتی از خداوند

رازداری مومن ، صفتی از خداوند

رازداری یکی از صفات پسندیده اخلاقی است که ارزش آن بر کمتر کسی پوشیده است. این فضیلت اخلاقی، مثل خیلی از فضایل اخلاقی دیگر در روایات معصومین جایگاه ویژه ای دارد. امام رضا(علیه السلام) می فرماید: «‏لا یکون المؤمن مؤمنا حتى تکون فیه ثلاث خصال سنة من ربه و سنة من نبیه (صلی الله علیه و آله) و سنة من ولیه(علیه السلام) فأما السنة من ربه فکتمان السر...؛ هیچ مومنی (در حقیقت) مومن نیست مگر اینکه سه صفت را داشته باشد؛ صفتی از خدا و صفتی از رسول او و صفتی از ولی او؛ اما صفت خداوند، رازداری است...»[1] رازداری خدا تا آن اندازه است که او را ستارالعیوب می نامند. باید انسان مومن نیز رازدار اسرار دیگران مخصوصا دوستان باشد.

حضرت علی(علیه السلام) یکی از وظایف دوستان نسبت به هم را، حمایت کردن از دوست خود در غیاب او می داند [2] که حمایت کردن از دوست خود در پشت سر او، همان رازداری و لو ندادن او است(که امکان دارد غیبت او نیز باشد).

نکته قابل تامل: یکی از جرایم عصر ما در فضای حقیقی و عمدتا فضای مجازی، عدم رازداری افراد نسبت به هم است. افرادی که برای سودجویی و یا انتقام و غیره، عکس و فیلم خصوصی دیگران را انتشار می دهند و آبروی دیگران و حتی دوستان سابق و یا دوستان خود را (مثلا برای تفریح) براحتی می برند، غافل از این سخن نبی مکرم اسلام هستند که می فرماید: «هر کس برای عیب‌ جویی و فاش کردن اسرار برادر دینی اش قدم بردارد اولین قدم او ورود به جهنم خواهد بود.»[3]

خداوند عاقبت جامعه اسلامی را در این دوره سخت آخرالزمان با این فضای مجازی مخرب حفظ کند إن شاءالله.

پی نوشت:
1. تحف العقول ؛ النص ؛ ص442.
2. «دوست اگر در سه مورد دوستش را حمایت نکند دوست نیست: در شدت و گرفتارى او ، در غیبت وى و پس از مرگش.» نهج البلاغه(صبحی صالح) ص494.
3. لئالی الاخبار، ج ٥، ص ٢٤١.