اسماءالله / جلسه 10
عمر حقیقی هرکس مقدار معرفتی است که کسب کرده است. یک آدم باشعور و عاقل بیشترین سرمایه گذاریش را روی کسب معرفت می کند.امام سجاد (علیه السلام): خدایا مرا به کاری وادار کن که فردای قیامت از من سؤال می پرسی. عمرم را فارغ کن برای من در هدفی که مرا برای آن خلق کردی.هرقدر معرفت آدم بیشتر شود، عنایت او به خلقت بیشتر می شود. چه قدر در رسیدگی به خود حقیقی اش جدی است.
جنین کاملاً ماهیت جنینی اش را جدی گرفته است. بیشترین استفاده را برای تولد از رحم می برد.
میزان رشد انسان بستگی به این دارد که توانسته است اطلاعات کسب شده را تبدیل به معرفت کند یا نه؟
در معرفت باید ذات یک نفر تغییر کند. جوهر نفس عوض شود. (حرکت جوهری) از بداخلاقی دربیاید و شیرین مثل عسل شود تا دیگران از او کسب آرامش و اخلاق کنند. (خوشتر آن باشد که سر دلبران***** گفته آید در حدیث دیگران)
هرقدر معرفت حقیقی انسان به مقصود خودش بیشتر شود، علامت هایی که می خوانیم بیشتر در شخص ظاهر می شود.
آیا این چیزهایی که خوانده ایم، معرفت کسب کرده ایم یا فقط یاد گرفتیم؟ 2 ـ اگر مطالب جدید را واقعاً خوب جذب کنیم، باید بعد از این دارا باشیم.
برای بعضی ها، خوراک بخش طبیعت می شود. دائماً خدا برایش زیر سؤال است. هیچ وقت خدا را کنار خودش احساس نمی کند.
اگر معرفت حقیقی باشد، در هر شرایطی هرطور خدا بخواهد را می پذیرد و جز «الحمدلله» چیزی اضافه نمی شود.
عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد ***** ای عجب من عاشق این هر دو ضد
من مال خدا هستم. لا املک لنفسی نفعاً و لا ضراً و لا موتاً و لا حیاتاً و لا نشوراً.[سوره اعراف، آیه 188]
هرکس معرفتش حقیقی و صحیح باشد، نفس و همت او از عالم پست منصرف می شود. تمام توجه خودش را صرف خودسازی می کند
هرکس معرفتش حقیقی و صحیح باشد، نفس و همت او از عالم پست منصرف می شود. تمام توجه خودش را صرف خودسازی می کند. هزاران برابر نسبت به معنویات، افکار و اخلاقش حساسیت دارد. از درجا زدن متنفر است و با نشاط حرکت می کند.
کیفیت دنیا برایش مهم نیست. اگر سراغ کمالات جمادی و نباتی و حیوانی می رود، به قدر ضرورت می رود. به هیچ وجه وارد مسابقه با کسی نمی شود. «خدایا مرا برای هدف خلقتم فارغ کن»، فقط دعا نیست، عملش هم همین طور است.
ثمره معرفت این است که انسان به دنیا پشت می کند
امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند: ثمره معرفت این است که انسان به دنیا پشت می کند. با موقت ها و رفتنی ها انس نمی گیرد. چیزهای فانی شدنی بر او اثر نمی کند. رابطه اش را با نعمت های خدا تنظیم می کند. با کمالات وهمی و خیالی دلخوش نیست که اگر از او گرفته شد، ناراحت شود.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: اگر کسی خدا را بشناسد، حتماً از او می ترسد. [وَ قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: مَنْ عَرَفَ اَللَّهَ خَافَ اَللَّهَ وَ مَنْ خَافَ اَللَّهَ سَخَتْ نَفْسُهُ عَنِ اَلدُّنْيَا][کافی(ط-الاسلامیه) ، ج2 ،ص68 -تحف العقول ، ص362]
علم کافی نیست، باید معرفت کسب شود.
امام سجاد (علیه السلام): اللهم صل علی محمد و آل محمد و اجعلنا من الذین اشتغلوا بالذکر عن الشهوات و خالفوا دواعی العزة بواضحات المعرفة؛[بحارالانوار، ج 91، ص 128] خدایا مرا از کسانی قرار ده که لذت یاد تو ما را به خودش مشغول می کند که از شهوات بی نیاز شویم.
یعنی با یاد تو جلوی هوس ها را بگیریم. اگر کسی می خواهد از غصه ها و دغدغه ها نجات پیدا کند، به ذکر خدا مشغول شود. ذکر خدا حداقل کاری که می کند این است که انسان را به کار حرام وانمی دارد.
اگر ایمان حاکم شود، شهوت پایین می آید. هرقدر فطرت را تغذیه کنیم، سایر قوا فروکش می کند.
---------------------------
منبع : سایت منتظران منجی، استاد محمد شجاعی، 1386/4/21
افزودن دیدگاه جدید