بهانه هایی برای فرار از روزه

کسانی هستند که در ماه مبارک رمضان، بدون عذر موجهی، عمدا روزه نگرفته و برای توجیه کار خود به گرمای هوا و غیره، تمسک می جویند. در حالی که می دانند این سخنانشان، بهانه است
خدای بزرگ در قرآن می فرماید: «بَلِ الْانسَانُ عَلىَ‏ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ* وَ لَوْ أَلْقَى‏ مَعَاذِيرَهُ؛ بلكه انسان خود به وضع خويش بيناست. و هر چند [براى توجيه گناهانش‏] بهانه‏ ها بتراشد.»[1] پیام این آیه ها این است که انسان از عملکرد خود آگاه است؛ هر چند بگونه ای غیر از آن، خود را نشان دهد. به عبارت دیگر، کسانی که عمدا روزه نمی گیرند، می دانند که روزه نگرفتن آنها بر اثر بی اعتنایی به واجب الهی است نه بر اثر گرمای هوا و مشکلات شغلی و غیره؛ ولی در عین حال به گرمای هوا و عواملی مانند آن تمسک پیدا نموده و خود و دیگران را در ظاهر امر، قانع می کنند.
نکته مهم: البته کسی منکر گرمای هوا و مشکلات دیگر نمی شود و فلسفه روزه نیز این است که انسان، تا حدودی تشنگی و گرسنگی را تحمل کند. اما عده ای گرمای هوا و غیره را بهانه قرار داده و به زعم باطل خود می پندارند که روزه گرفتن نباید هیچگونه سختی و زحمت داشته باشد(حتی بنحو متعارف). این سخن واضح است که بهانه ای بیش نیست. زیرا اگر انسان حقیقتا نتواند روزه بگیرد، حکم آن مشخص است(یا قضا یا کفاره)[2] ولی اینگونه افراد، کاری به روزه، و قضا و کفاره ندارند و تنها بدنبال فرار از روزه هستند.

پی نوشت:
1ــ قیامت/14 و 15.
2ــ بقره/184: «و هر كسى از شما مريض باشد يا مسافر، به شماره آن از روزهاى غير ماه رمضان روزه دارد، و كسانى كه روزه را به زحمت توانند داشت عوض هر روز فدا دهند آن قدر كه فقير گرسنه‏ اى سير شود.» برای آگاهی بیشتر به رساله های عملیه مراجعه شود.