ولادت امام حسین (صلواتُ اللهِ و سلامُه عليهِ) + آواتار

ولادت باسعادت سیدالشهداء امام حسین (صلواتُ اللهِ و سلامُه عليهِ) تبریک و تهنیت باد.

حضرت امام «حسين بن علی بن ابی طالب» (عَلَيهِمُ السَّلامُ) ،دومین فرزند گرامی امیرالمومنین امام علی (عليه الافُ التَّحيةِ والثَّناء) و حضرت فاطمه زهرا (عليهَا السَّلام) ملقب به «سید الشهداء»[1] و کنیه «اباعبدالله»[2] در روز سوم شعبان المعظم سال چهارم هجری قمری [3] در مدینه منوره دیده به جهان گشود.

تاریخ و روایات متعدد اسلامی، گواه بر شدت علاقه رسول گرامی اسلام (صَلَّی اللهُ عليهِ و آلهِ و سلَّم) به وجود نازنین امام حسین (علیه السلام) است و آن علاقه بدلیل مقاماتی است که خداوند به حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) عنایت فرموده است، از جناب سلمان فارسی (رَضِیَ اللهُ عنه) روایت شده که : دیدم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، حسین (علیه السلام) را بر زانوی خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود: «تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان امام زمان ( صلواتُ اللهِ و سلامُه عليهِ) می باشد.»[4]

از جمله گویا و بارزترین احادیث اسلامی که بیان کننده اوج  رابطه الهی و ملکوتی رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) با امام حسین (علیه السلام) است، حدیث معروف «حُسَيْنٌ مِنِّي وَأَنَا مِنْ حُسَيْنٍ ؛ حسین از من و من از حسینم » می باشد که در منابع شیعه [5] و اهل سنت [6] ذکر شده است.

حدیث «حُسَيْنٌ مِنِّي وَأَنَا مِنْ حُسَيْنٍ» نشانه بارز وحدت فکری، روحی، مرامی و خطّ مشی این دو بزرگوار با یکدیگر است و این فرمایش رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) همراه با بار عاطفی بیانگر یک حقیقت عظیم اسلامی است، که اسلام حقیقی با مکتب اهل بیت (عَلَيهِمُ السَّلامُ) میسر شده و در حقیقت بقای مکتب حیات بخش اسلام با قیام و نهضت امام حسین (علیه السلام) تضمین شده است، به بیان دیگر امام حسین (علیه السلام) تجلی و مظهر تام پاسداری و پایداری از دین رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) است، زیرا ایشان با فدا نمودن تمام هستی خویش، موجب جلوگیری از نابودی دین ، توسط بنی امیه و پیروان بنی امیه در آخرالزمان تا ظهور منجی بشریت (ارواحنا له الفداء) و حتی بعد از آن گردید، از این رو علما در مورد امام حسین (علیه السلام) می فرمایند :«ان الاسلام محمدی الحدوث و حسینی البقاء ؛همانا اسلام از ناحیه پیامبر (صلی الله علیه و آله) به وجود آمد و از ناحیه حسین (علیه السلام) بقا یافت زیرا این دو بزرگوار، یک جان در دو بدن و یک فکر و مرام در دو زمانند و وجود پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و آیین و مکتب او در وجود امام حسین (علیه السلام) تداوم یافته است.

از این روست که مهر و محبت به امام حسین (علیه السلام) در ژرفای احساسات و عواطف مسلمانان جای گرفته و البته خداوند اجری عظیم برای این محبت در نظر گرفته است ، رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) در این باب می فرماید: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَینِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا ؛ برای شهادت حسین (علیه السلام) در قلوب مؤمنین حرارتی است که هرگز خاموش و سرد نمی‌شود.» [7] و نیز می فرماید :«كُلُّ عَینٍ بَاكِیةٌ یوْمَ الْقِیامَةِ إِلَّا عَینٌ بَكَتْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَین ؛ هر چشمى فرداى قیامت گریان است غیر از چشمى كه در مصیبت حسین (علیه السلام) گریه كند. »‏ [8]، که روایات فوق خبر از شدت تأثیر محبت و اشک بر امام حسین(علیه السلام)در تمامی ابعاد زندگی انسان در دنیا و آخرت می دهد.

در احوالات امام حسین (علیه السلام) آمده است که حضرت در شب های تاریک، نور از پیشانی و اطراف گردنش می تابید که مردم آن حضرت را با آن نور می شناختند.[9] آن حضرت دارای علوم، صفات، کرامات و فضائل بی شماری است که از گوهر وجودش متجلّی شده و این نمودهای الهی پرتویی از چراغ هدایت حضرت می باشد که بشر را به سوی معروف هدایت و از منکر نهی می فرماید از اين رو در احادیث در مورد حضرت وارده شده :  «إِنَّهُ لَمَکْتُوبٌ عَلَى یَمِینِ عَرْشِ اللَّهِ مِصْبَاحٌ هَادٍ وَ سَفِینَةُ نَجَاة»؛ در طرف راست عرش نوشته شده است: حسین چراغ هدایت و کشتى نجات است.»[10] و در حدیثی منسوب به پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمده که پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) ایشان را مصباح و چراغ فروزان هدايت معرفى نموده و می فرماید : «إنّ الحسين مِصباحُ الهدى و سَفينَةُ النّجاةِ».[10] و حضرت سيدالشهدا‌ (علیه السلام) نیز در بیان هدف خود از قيام مى فرمايد: «إنّى لَم اَخْرج أشِراً و لا بَطِراً و لا مُفْسداً و لا ظالماً وَ إنّما خرجْتُ لِطلب الإصلاح فى اُمّه جدّى اُریدُ أنْ آمُرَ بالمعروف و أنْهى عن المنکر و ... ، به درستی که من از روی ناسپاسی و زیاده خواهی و برای فساد و ستمگری، قیام نکردم؛ بلکه برای اصلاح امّت جدّم قیام نمودم. می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر نمایم و ....‌»[12]

پی نوشت:
[1]. شیخ صدوق الامالی ص127
[2]. الارشاد ج2ص27
[3]. مصباح المتهجد ج2 ص828
[4]. کمال الدین صدوق ص152
[5]. بحارالانوار ج43ص261
[6]. سنن ترمذی ج5 ص324
[7] . مستدرک الوسائل ج 10ص 318   
[8] . بحار الأنوار ج‏44 ص293
[9]. ابن شهر آشوب مناقب ج4ص83
[10]. اعلام الوری ص 400
[11]. بحارالانوار ج 36 ص 205
[12]. نفس المهموم ص 45
-----------------------------------------
مطالعه بیشتر در:
امام حسین (علیه السلام)

نکته: برای دانلود و دیدن تصویر در اندازه اصلی روی آن کلیک کنید