کار فرهنگی امام صادق (علیه السلام) هم سیاسی بود

امام صادق علیه الصلاة والسلام، ماهیت مبارزه اش یک ماهیت سیاسی بود، کار فرهنگی او هم کار سیاسی بود، وقتی امام صادق(علیه السلام) می گوید من امامم، امام یعنی چه؟ امام یعنی حاکم جامعه، امام یعنی رئیس جامعه، یعنی من همان کسی هستم که این خلیفه ی غاصب بی دین، جای مرا گرفته. خب این حرف آیا یک حرف سیاسی است یا یک حرف فرهنگی است؟

- امام صادق علیه الصلاة والسلام، ماهیت مبارزه اش یک ماهیت سیاسی بود، کار فرهنگی او هم کار سیاسی بود، وقتی امام صادق(علیه السلام) می گوید من امامم، امام یعنی چه؟ امام یعنی حاکم جامعه، امام یعنی رئیس جامعه، یعنی من همان کسی هستم که این خلیفه ی غاصب بی دین، جای مرا گرفته. خب این حرف آیا یک حرف سیاسی است یا یک حرف فرهنگی است؟!
مبارزه ی امام صادق(علیه السلام) یک مبارزه ی پنهانی بود. البته درباره ی مبارزات این بزرگوار اگر بخواهیم حرف بزنیم و مدارک و اسنادی را که در کتابها موجود است بیان کنیم، ساعتهای متمادی وقت می خواهد، من هم می خواهم چند دقیقه بیشتر صحبت نکنم. بنابراین فقط اشاره می کنم.
اولا امام صادق(علیه السلام) تفکر انقلابی اسلامی را که پادشاهان اموی حاضر به تحمل آن نبودند در میان مسلمانها رایج کرد. به طوری که در سراسر جهان اسلام امام خودش در مدینه بود، در حجاز، در عراق، در خراسان، در سیستان، در یمن، در مصر، در تمام آفاق وسیع اسلامی کسانی بودند که معتقد به امامت امام صادق بودند و علاقمند به آن حضرت بودند و اسلام را از دیدگاه امام صادق می شناختند و بس. اما امام صادق به این اکتفا نمی کرد.
در میان این هزاران هزار انسانی که به او معتقد بودند و علاقمند بودند یک جمع کوچکی را، که یک تشکیلات پنهانی و مخفی را تشکیل می دادند به وجود آورده بود، جمع شیعیان مخلص و فداکار. آنهایی را که اسرار امام صادق دست آنهاست، آنهایی که اگر پادشاهان و امرای بنی امیه آنها را می شناختند، با بدترین وضعی به شهادت می رساندند و در میان یاران امام صادق کسانی هستند که با همین وضع، با شدت، در زیر شکنجه جان سپردند بدون این که حاضر باشند کلمه ای از اسرار امام صادق را بیان کنند. اینها آن جمع شیعیان خاص بودند، اصحاب نزدیک.
البته این جمع از زمان امیرالمؤمنین علیه الصلاة والسلام سابقه دارد؛ از بعد از شهادت امیرالمؤمنین و از هنگام صلح امام حسن با معاویه من نشانه های این جمع متشکل را که دور ائمه را می گرفتند و کارهای دشوار و حساس را انجام می دادند دیده ام تا زمان حسین بن علی علیه السلام و بعد در زمان امام سجاد و بعد زمان امام باقر اما گسترش این جمع در زمان امام صادق بود.
البته امام صادق در رابطه ی با این جمع با کمال تقیه رفتار می کرد. دائما به آنها سفارش می کرد که اسرار او را برملا نکنند، افشا نکنند، حرفها را نزنند. بعضی خیال می کنند اسرار امام صادق که مثلا به معلی بن خنیس یا دیگران، می گوید آنها را نگویید، اینها اسرار الهی است. اسرار الهی را امام صادق چرا مخفی کند. اسرار الهی، احکام فقه، معارف گوناگون را امام صادق برملا می کرد، پخش می کرد، همه جا می گفت، اما یک چیزهایی هم بودند که آنها را نباید کسی بداند، آنها همان چیزهایی بودند که در دل شیعیان امام صادق، شیعیان نزدیک، این امید را به وجود آورده بود که امام صادق قائمی است که قیام خواهد کرد و حکومت علوی را و حکومت آل محمد را برقرار خواهد ساخت و امام صادق در این مبارزه ی طولانی، توفیقات زیادی داشت .۱۳۶۲/۰۵/۱۴      
- بعضی خیال می کنند که امام صادق به سیاست کاری نداشت، علیه دستگاه فعالیتی نمی کرد، در صدد ایجاد حکومت الهی و علوی نبود، این خطاست؛ که متأسفانه مشاهده می شود که، با این که این قضیه بارها گفته شده و اهل فضل و اهل فن، باید دنبال کنند و بروند مدارک را ببینند به نکات توجه کنند و البته این کار هم انجام می گیرد به وسیله ی عده ی زیادی از صاحبان ذوق سلیم؛ اما باز گوشه و کنار کسانی پیدا می شوند که در نوشته ها و گفته های خودشان، توجه به این نکته نمی کنند که امام صادق علیه الصلاة والسلام، ماهیت مبارزه اش یک ماهیت سیاسی بود، کار فرهنگی او هم کار سیاسی بود، وقتی امام صادق(علیه السلام) می گوید من امامم، امام یعنی چه؟ امام یعنی حاکم جامعه، امام یعنی رئیس جامعه، یعنی من همان کسی هستم که این خلیفه ی غاصب بی دین، جای مرا گرفته. خب این حرف آیا یک حرف سیاسی است یا یک حرف فرهنگی است؟ ۱۳۶۸/۰۳/۱۲
--------------------
منبع: مضمار