شرح حدیث/اولیاء و دوستان خدا
رُوِیَ عَن عَلِیِّ اَمیرِالمُؤمِنینَ عَلَیهِ السَّلامُ قالَ: اِنَّ اَولِیاءَ اللهِ تَعالی کُلُّ مُستَقرِبٍ اَجَلَهُ وَ مُکَذِّبٍ اَمَلَهُ کَثیرٍ عَمَلُهُ قَلیلٍ زَلَلُهُ[1]
ترجمه حدیث: حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: کسانی که از اولیاء و دوستان خداوند هستند، پایان زندگی خویش را نزدیک میبینند و آرزوهای زندگی خود را دروغ میدانند، اعمال شایسته و صالح را زیاد وفراوان انجام می دهندو لغزشها و گناهان آنان در زندگی کم و اندک میباشد.
شرح حدیث: اولیای خدا یعنی کسانی که یک رابطه و پیوند دوستی و محبّتی درونی با خداوند دارند دارای چهار نشانه میباشند، دو نشانۀ آن درونی و دو نشانۀ دیگرش بیرونی است.
دو نشانۀ درونی عبارتند از:
اوّل: دوست دارد هرچه زودتر زندگی او پایان پذیرد و از نشئه دنیا خارج شده تا به لقاءالله برسد، زیرا هرچه غیر از خداست، در نظر ایشان پست و حقیر و کوچک است. آنان نه تنها از برزخ و قیامت نمیترسند، بلکه در نظرشان زیباست؛ زیرا با طیّ این مسیر، به دوست خود که خداوند است میرسند.
دوّم: هر آرزویی را در دنیا دروغ دانسته و تکذیب میکنند و همۀ آنها را خیال، سراب، واهی، رؤیا و... میدانند. کسی که پایان زندگی خود را دور می بیند، طرحها و نقشه های زیادی میکشد، ولی کسی که میگوید میخواهم بروم، آرزوی درازی ندارد. هر آرزویی بیاید آن را رد میکند، زیرا در انتظار لقای دوست است.
دو نشانۀ بیرونی عبارتند از:
اوّل: اعمال شایسته و خوب خود را در دنیا زیاد و فراوان میکند، زیرا انجام اعمال خوب و نیکو را دوستِ او دوست دارد و با این اعمال جلب رضایت محبوب خود را کرده و به او نزدیک میشود.
دوّم: لغزشها و گناهان آنها در زندگی کم و اندک است، زیرا انجام گناه باعث سخط و غضب و دوری او از محبوبش میشود.
******************************************************
منبع
[1] غرر الحکم و درر الکلم، صفحه 165، روایت 3221
افزودن دیدگاه جدید