درس هایی از اسارت خاندان امام حسین (علیه السلام)

بسم الله الرحمن الرحیم
«الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی»
 من از ماجرای اسارت 15 درس اینجا یادداشت کردم که بگویم. اگر کسی آشپز خوبی باشد، از لیمو ترش هم لیمونات درست می کند. دور نمی اندازد بگوید: ترش است. آشپز خوب کسی است که از هر شرایطی بتواند...
امروزی ها می گویند: تهدید ها را به فرصت تبدیل کند. و هنرمند این کار زینب کبری (سلام الله علیها) بود. الله اکبر! که چقدر این زینب قهرمان است. حالا بحث امروز ما این است که درسهایی که از اسرای کربلا گرفته می شود.
نحوه ی اسیر گرفتن خیلی سخت بود. یک قصه بگویم.
1- سفارش پیامبر اسلام: دل اسیر را نسوزانید
در یکی از جنگ ها مسلمان ها پیروز شدند. مرد فاسدی را کشتند. این مرد یک خانمی داشت. مرد که کشته شد، این خانمش را اسیر گرفتند. او را نزد پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بردند که یا رسول الله! مردش کشته شد خانم هم اسیر است. منتهی آن کسی که می خواست این خانم را بیاورد، صاف او را نزد پیغمبر نبرد. مسیر این خانم را کج کرد. از یک راهی او را برد که بدن برادر یا شوهرش را ببیند جیغ بزند. یعنی دل این زن را بسوزاند. وقتی آمد به پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم)  گفت: مردش را کشتیم و زنش را اسیر کردیم. این خانم را اسیر کردیم. ضمناً یک شیرین کاری کردم، چه کردی؟ راهش را گرداندم، بدن را دید جیغ زد. پیغمبر عصبانی شد! فرمود: ما جنگ می کنیم اما چرا دل زن اسیر را سوزاندی؟ ببینید زینب کبری را از یک مسیری آوردند که بدن قطعه قطعه امام حسین را ببیند و بسوزد. پیغمبر فرمود: دل زن کافر را نسوزانید. و اینها دل نوه ی خودش را سوزاندند. خدایا آن به آن بر عذابشان، بر عذاب کسانی که اهل بیت را سوزاندند، بیافزا.
و اما درسهای اسارت:
2- جایگاه نماز در قیام عاشورا
1- درس اول حتی از مستحبات صرف نظر نکرد. که در جلسه ی قبل هم گفتم. این خیلی مهم است. خوب امام حسین (علیه السلام) قربانت بروم. تو در مقابل تیر هستی. دیگر حالا نمی خواهد اذان بگویی. نه! می گویند: علی اکبر اذان گفت. یعنی اذان هم گفته شد. اقامه هم گفته شد. جماعت، اول وقت، یعنی نه امام حسین (علیه السلام) از نمازش نگذشت. از مستحبات هم نگذشت. شما این را حساب کنید، یک  کسی اینقدر عاشق خداست که همه چیز را برای خدا می دهد، از آن طرف هم مثلاً خانم، دختر می گوید: من لاک زدم نمی توانم وضو بگیرم. حالا فعلاً نماز نمی خوانم. بعداً که لاک هایم پاک شد نماز می خوانم. یک امشب شب عروسی است، حالا باشد بعد قضایش را می خوانم. یا الآن دارد اتوبوس می رود. بگذار برود زودتر به مقصد برسیم. بعد نمازمان را قضا می خوانیم. یعنی از اتوبوس پیاده نمی شود. وقت نماز هم هست، کنار مسجد هم هست، یعنی ده دقیقه حاضر نیست، با خدا حرف بزند. البته خدا هم انتقام می گیرد.
در قرآن یکی از اسم های خدا «ذُو انْتِقامٍ» (آل عمران/4) است. انتقام می گیرد. یعنی در صف جماعت نمی آید، بعد می رود در صف  تخم مرغ می ایستد. نمازش را می خواند. به جای اینکه دو تا دعا کند، حدیث داریم بعد از نماز واجب، دعا مستجاب است. این به هوای اینکه وقتش تلف نشود می دود.  پشت چراغ قرمز می ایستد. اینطور نیست که اینهایی که می دوند به دنیا برسند. خیلی ها می دوند یکجای دیگر گیر می کنند. منتهی نمی داند که از کجا سیلی می خورد. نمی دانیم از کجا سیلی می خورد.
2- حفظ فقه؛
الله اکبر! وقتی به اهل بیت صدقه دادند، فرمود: «إِنَّ الصَّدَقَةَ عَلَینَا حَرَام‏» (بحارالانوار/ج45/ص114) صدقه بر ما حرام است. ما سادات  هستیم. صدقه بر سادات حرام است.
3- صلابت و قاطعیت در برابر دشمن
مسأله ی دیگر، گریه همراه با قدرت است. زینب کبری (سلام الله علیها) گریه کرد، امام حسین (علیه السلام) گریه کرد. اما گریه ضعف نبود. به دلیل اینکه به یزید گفت: «انی لاستصغرک» خیلی تو را کوچک می دانم. یعنی خیلی آدم پستی هستی. اینطور نبود که آی ننه غریبم! آی ننه  اسیرم! رحمم کنید! آی وای! بیداد! بیداد! نه، اشک می ریخت اما...
یک لنگه کفش آن خبرنگار در صورت بوش زد. همه ی دنیا او را تحسین کردند. جانم به این جگر! لنگه کفشش را پرت کرد به صورت رییس جمهور آمریکا.
زینب کبری (سلام الله علیها) چند ساعت به صورت یزید لنگه کفش پرت کرد. سخنرانی نبود، نارنجک بود.
این کلمه ی «انی لاستصغرک» را یکبار دیگر معنا کنم.
«انی» به درستی که من زینب،
«لاستصغر»، صغیر، صغیر یعنی کوچک. من خیلی تو را کوچک می دانم. تو آدم نیستی که با تو حرف بزنم. خیلی پست هستی.
می خواست دل زینب را بسوزاند گفت: وضع چطور است؟ گفت: «مَا رَأَیتُ إِلَّا جَمِیلا» (بحارالانوار/ج45/ص115) هرچه از خداست زیباست. فکر نکن اگر ما را کشتی، کشتن ها برای ما تلخ نیست. افتخار می کنیم به این شهادت ها.
توضیح «مَا رَأَیتُ إِلَّا جَمِیلا»
من یکوقت یک مثلی زدم. این «مَا رَأَیتُ إِلَّا جَمِیلا» را توضیح دادم. اجازه بدهید این مثل را یکبار دیگر بزنم. ببینید بچه سر سفره  فلفل را دور می اندازد، ترشی را دور می اندازد، اما حلوا را دوست دارد. اما مادر بچه وقتی سفره می چیند، به سفره که نگاه می کند، از سفره لذت می برد. چه فنجان حلوا، چه فنجان ترشی. یعنی برای مادر بچه حلوا و ترشی زیباست. اما بچه حلوا را دوست دارد، ترشی را لب می زند، گریه می کند، دور می اندازد. بچه ها حلوا را دوست دارند، از فلفل و ترشی فرار می کنند. مادر بچه همه را یکجا می بیند. ما که می بینی از خوشی ها خوشمان می آید، از تلخی ها جیغ می زنیم، «إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا،وَ إِذَا مَسَّهُ الخَْیرُْ مَنُوعًا» (معارج/20 و21) قرآن می گوید: افرادی هستند شر که به آنها برسد، «جَزُوعا»، «جَزَع» جیغ می زند. خیر که به او  رسید، بخل می کند. به دیگران نمی دهد. این ما هستیم. اولیای خدا هرچه می بینند زیبایی می بینند.
علامه ی امینی صاحب الغدیر بیمار بود. از عراق به تهران، بیمارستان آمده بود. رفتم دستش را بوسیدم. جوان بودم. گفتم: شما که یار باوفای امیرالمؤمنین هستید! شما چرا باید در بیمارستان باشید؟ گفت: علی علی آقا آقا آقا...! اصلاً دیدم عاشق است. به هر حال  تلخی ها هم نزد اولیای خدا شیرین است. خدای هستی لیموترش را هم شیرین آفریده است. یعنی به همان مقداری که لیموی شیرین نزد خدا ارزش دارد، لیمو ترش هم نزد خدا همانطور ارزش دارد.
4- غم خواری و دلسوزی برای دیگران
غرق در غم است. ولی باز هم دیگران را از غم نجات می دهد. یکی از مشکلات ما این است که وقتی به یک کسی مراجعه می کنیم، برو بابا خودم هم قرض دارم، چک من دارد برمی گردد. برو بابا، همین که خودمان گرفتاریم، هرکه به ما مراجعه کند، برو دنبال کارت. من خودم هم گرفتار هستم. اما اسرای کربلا به ما گفتند: ضمن اینکه غرق در غم هستید، دیگران را از غم نجات بدهید. چطور؟ زینب کبری (سلام الله علیها) خودش داغ دیده است. نزد امام سجاد (علیه السلام) آمد و گفت: ای امام زین العابدین (علیه السلام)! غصه نخور. «وَ ینْصِبُونَ لِهَذَا الْطَّفِّ عَلَماً لِقَبْرِ أَبِیکَ سَیدِ الشُّهَدَاءِ (علیه السلام) لَا یدْرُسُ أَثَرُهُ وَ لَا یعْفُو رَسْمُهُ عَلَى کُرُورِ اللَّیالِی وَ الْأَیامِ» (بحارالانوار/ج28/ص555) ای امام سجاد (علیه السلام)! غصه  نخور اینها را شهید کردند. در این سرزمین پرچمی بالا خواهد رفت، که تا آخر تاریخ محو شدنی نیست. غصه نخور. یعنی خود زینب کبری (سلام الله علیها)، «اُم المصائب» نمایشگاه همه ی غصه ها در عین حال دیگران را از غصه در می آورد. گاهی آدم خودش هم مقروض است، باید سعی کند قرض دیگران را کمک کند بدهد. نگوید: آقا خودم هم مقروض هستم. این ها را بنویسم. درسهایی را که از کربلا می شود گرفت:
1- حتی از مستحبات نگذشتند. امام حسین (علیه السلام) نمازش را با جماعت، اول وقت، با اذان، با اقامه. زینب کبری (سلام الله علیها) نماز شبش را...
2- حتی در حال رنج، دیگران را از رنج... یعنی دلداری می دادند.
3- حتی در حال اشک، محکم سخن گفتند. گریه می کرد. مظلوم بود، گریه می کرد منتهی مظلوم با صلابت.
اسرا نشان دادند، زن می تواند مدیریت بحران داشته باشد. مدیریت بحران! هر زنی ضعیف نیست. هر مردی هم قوی نیست. یک زن توانست دوره ی اسارت را... ببینید امام حسین (علیه السلام) از صبح تا ظهر بود. زینب کبری (سلام الله علیها) چندین ماه و چندین سال بود. یعنی زن می تواند یک مدیریت بحران داشته باشد. یعنی در سخت ترین شرایط می تواند مدیریت کند.
بصیرت دهی، افشاگری، سرکوبی ظالم، سخنرانی هایی که زینب کبری (سلام الله علیها) در کوفه و شام کرد، ظالم کوبی، مظلوم یابی، افشاگری، کارهای مهمی بود. خیلی کارهای مهمی بود.
5- افشاگری امام سجاد (علیه السلام) در مسجد شام
در مسجد شام وقتی امام سجاد (علیه السلام) روی منبر آبروی یزید را برد، یزید دید الآن مسجد منفجر می شود، ممکن است بریزند سر یزید و در همان محراب او را بکشند. به مؤذن گفت: اذان بگو. تا مؤذن اذان گفت، امام سجاد تهدید را تبدیل به فرصت کرد. گفت: مؤذن بایست. این الله اکبر است من هم شهادت می دهم. بعد گفت: «اشهد ان محمداً رسول الله» (صلوات حضار) این محمد جدّ من است یا جدّ تو؟! یعنی با هر اهرمی خواستند امام سجاد (علیه السلام) را ساکت کنند، نشد. اینها دینامیت بودند. قرآن می گوید: من دینامیت هستم. یعنی مواد منفجره هستم.
«لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلى‏ جَبَل‏» (حشر/21) اگر قرآن بر کوه نازل شود، کوه تکه تکه می شود یعنی چه؟ یعنی من دینامیت هستم.  از عایشه می پرسند: پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) چطور بود؟ می گوید: پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) قرآن بود. مؤمن باید هرجا باشد پیدا باشد مؤمن است. نباید وا برود. ما سه رقم آدم داریم:
آدم هایی که در جامعه فاسد آب می شوند. یعنی مثل هوا شل هستند. مثل آب شل هستند. آب و هوا چون شل است، در هر ظرفی شکل همان ظرف درمی آید.
آدم هایی هستند در جامعه هضم نمی شوند. مثل اصحاب کهف، رفتند در غار زندگی کردند ولی نگذاشتند فکرشان از بین برود. آدم هایی هستند حتی جامعه را عوض می کنند. مثل ابراهیم. «فَتًى یذْکُرُهُمْ یقالُ لَهُ إِبْراهیمُ» (انبیاء/60)
پس سه رقم جوان داریم. جوانی که در جامعه هضم می شود. جوانی که در جامعه ی فاسد هضم نمی شود. کسانی که اصلاً جامعه را عوض می کنند. ما باید خودمان را نشان بدهیم. از کدام دسته هستیم.
خیلی از آداب و رسوم ها را باید عوض کنیم.
این یک مدیریتی است ببینید. خط اسلام این بود. پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دهم هجری از دنیا رفت. راه کج شد. تا شصتم هجری که یزید روی کار آمد. 50 سال انحراف. امام حسین (علیه السلام) می خواهد این انحراف را برگرداند در جاده ی صحیح. می خواهد 50 سال انحراف را عوض کند. باید ببیند چطوری؟ این فرمول دارد. از نظر علمی، روانشناسی اش، جامعه شناسی اش، تبلیغاتش، مدیریتش فرمول دارد. کسی خواسته باشد یک رژیمی را عوض کند به همین خاطر امام حسین با خودش خبرنگار به کربلا برد. که این وقایع همه ثبت شود. یک خبرنگار مرد برد، امام زین العابدین (علیه السلام). یک خبرنگاز زن برد... هرچه ضبط صوت داشت برد. بچه های کوچولو ضبط صوت بودند. آمدند با چشم هایشان فیلم برداری کردند، حرف ها را شنیدند، هر بچه ای هر جا می گفتند: تو هم کربلا بودی. می گفت: بله بودم. آنوقت تاریخ می گفت. آن روز که صدا و سیما نبود. قدم به قدم، بچه و بزرگ، زن و مرد از حماسه ی کربلا استفاده کردند. تغییر یک رژیم بنی امیه و انحراف 50 ساله را دنبال کردن این مهم است.
6- اسارت، ادامه دهنده ی راه شهادت
اسرا به ما گفتند، یکی از درس ها این است که جنگ همیشه با شمشیر نیست. گاهی آدم با بیانش، گاهی با قلمش، گاهی با تدبیرش، گاهی با صبرش، گاهی با هجرتش، گاهی با تلاوت قرآن، امام حسین (علیه السلام)، سر امام حسین (علیه السلام) که روی نی قرآن می خواند می دانی چقدر چیزها را خنثی می کرد. اِ... به ما گفتند: که اینها مسلمان نیستند. به ما گفتند: اینها نمی دانم از دین برگشتند. این دارد قرآن می خواند. وقتی به زینب کبری (سلام الله علیها) صدقه می دهند، می گوید: صدقه بر من حرام است. یعنی چه؟ یعنی ما نسل پیغمبر هستیم. به شما چه گفتند؟ گفتند: ما چه کسی هستیم؟ یعنی هر کلمه اش یک برنامه را خنثی می کرد. اصلاً همه ی کارهایشان نارنجک بود. قرآن خواندن امام حسین (علیه السلام) افشاگری بود. صدقه را برمی گرداند می گفت: من سید هستم. سید هستی؟ حتی در خرابه ی شام که اینها را جا دادند، مردم تماشا می آمدند، اینها برای تماشاچی ها سخنرانی می کردند. یعنی همان تهدید ها را تبدیل به فرصت می کردند.
اینها را در خانه ی یزید بردند. زینب کبری (سلام الله علیها) نزد خانم یزید رفت. طوری حرف زد که خانم یزید منقلب شد. امام سجاد (علیه السلام) سمت مردها بود. با پسر یزید طوری حرف زد که یک روز یزید خانه آمد دید زنش به او فحش می دهد. بچه اش هم به او فحش می دهد. یعنی انقلاب از داخل خانه ی یزید شروع شد. این را می گویند... حزب اللهی این است. در هر شرایطی از سخت ترین شرایط به نفع اسلام استفاده کرد. ما گاهی وقت ها یک متلکی می شنویم، والله فایده ندارد. ما رفتیم اقدام کردیم یک متلک شنیدیم. من دیگر حالش را ندارم. ما گفتیم گوش ندادند. خیلی از ما مثل مقّوا هستیم. با دو تا قطره باران شل می شویم. اینها چُدن بودند. البته به اینها توهین نباشد. من نمی دانم مقاومت را چه بگویم. خیلی از ما یکبار حرف بزنیم، گوش ندهند، بچه مان را رها می کنیم. می گوییم: آقا این بچه ی شما دارد نااهل می شود. می گوید: والله من به او گفتم گوش نداد. دیگر من او را رها کردم.
7- پایداری در دعوت به حق و امر به معروف
قرآن می گوید: اگر به بچه ات حرف زدی گوش نداد باید ولش کنی؟ «وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِر» (طه/132) یعنی با بچه ات حرف  می زنی باید مقاومت کنی. نباید بگویی: گفتم گوش نداد، دیگر ولش کردم. به دخترم گفتم: با این حجاب بیرون نرو. گوش نداد. من هم او را رها کردم. اِ... گفتم: با فلانی رابطه نداشته باش، دیدم گوش نمی دهد، او را رها کردم. همین!
 شما یک شیشه ی آب لیمو را اگر دیدی درش باز نمی شود دور می اندازی؟ آنقدر دست به دست می گردانی تا بالاخره یکی در این را باز کند. ممکن است گوش به حرف شما ندهد. گوش به حرف دبیرش بدهد. گوش به حرف استاد دانشگاهش بدهد. گوش به حرف یکی دیگر بدهد. برو بگو: آقا جان من یک دختر دارم. حرف من در او اثر نمی کند. منتهی این دختر من چون به شما علاقه دارد، به یک استاد دانشگاهی به یک دبیر دانشمندی، دلسوزی، به عمویی، دایی، ممکن است حرف شما اثر نکند.
امام (ره) در امر به معروف و نهی از منکر می فرماید که: اگر دیدی حرفت اثر نمی کند ولی به دیگری بگویی، حرف او اثر می کند، واجب است به دیگری بگویی که او... مثل اینکه لب چاه بروی. بگویی: والله دست من به آب نمی رسد. آب ته چاه است. خوب حالا که دستم به آب نمی رسد. نمی خواهد وضو نمی گیرم. الله اکبر! یک تیمم. بابا دستت به آب نمی رسد طناب هم نبود. سطل هم نبود. یعنی روی  کره ی زمین هیچ کس نبود که حرف این در بچه ی شما اثر بگذارد؟ کتکش زدم اثر نکرد. خوب محبت چه؟ ممکن است با کتک بدتر شود. با محبت در راه بیاید. ممکن است یک نفری بگویی اثر نکند. اصلاً ممکن است در شهر اثر نکند.
ما یک جمعی بودند. حالا اسم نبرم چه کسانی بودند و کجا بودند. به ما گفتند: اینها گوش به حرف نمی دهند. ما می رویم موعظه شان هم می کنیم... گفتم: آقاجان حاضری برای هدایت اینها خرج کنی؟ گفت: بله! گفتم: یک پرواز بگیر، همه ی اینها را مشهد در یک هتل مهمان کن. بنده هم با اینها می روم، این دو سه روزه که با اینها هستم با اینها کار می کنم. این یک راهش است. بنشیند او را نصیحت کنم ممکن است گوش ندهد. چون او خودش را دانشمند می دانست. یعنی جمعی از فرهیختگان بودند. اینطور نبود که حالا تسلیم هم نمی شدند. گاهی وقت ها افرادی با مهمانی، با زبان دیگری، با مقاله، با خواهش.
عرض کردم اگر تبر شکن، اگر تبر دار، چوب شکن، تبر را زد دید چوب نمی شکند، تبرش را دور می اندازد. هرگز! چوب را دور می اندازد؟ هرگز! آنقدر می زند تا بشکند. نباید بگوید: دوبار تبر زدم نشکست. اصلاً مؤمن نشکن است. عرب ها به زمین سفت می گویند: «ارض عزاز» این ارض عزیز است. یعنی هرچه بیل می زنی فرو نمی رود. هرچه کلنگ می زنی فرو نمی رود. مؤمن عزیز است. دستی که چرب است آب می ریزی چربی دست را پس می زند. می گویند: دست عزیز است. یعنی آب را پس می زند.
اینها امام حسین را کشتند بلکه اینها شکست بخورند. اما اینها به قدری از درون قوی بودند، که تمام تهدید ها کشتن ها، اسارت ها را هی پس زدند بعد رابطه اینها با خدا... خیلی عجیب است.
8- شکر خدا در همه حال و به بهترین شکل
یکی از این بچه های اسیر، از او پرسیدند وضع چطور است؟ گفت: الحمدلله... ما می گوییم: الحمدلله! حالتان چطور است؟ الحمدلله! حالتان چطور است؟ الحمدلله! این بچه ی داغ دیده ی کربلا دیده ی اسیر، شکنجه شده گفت: «الْحَمْدُ لِلَّهِ عَدَدَ الرَّمْلِ وَ الْحَصَى‏» (بحارالانوار/ج45/ص1100) «رمل» یعنی شن. به عدد دانه های شن خدا را شکر. نه صد هزار مرتبه شکر. پیرمردها و پدربزرگ های ما می گویند: ای خدا صد هزار بار شکر. فکر می کند خیلی شکر کرد. صد هزار تا یعنی یک مشت ریگ! خدایا صد هزار تومان یعنی لاستیک یک موتور. خدایا به اندازه ی لاستیک یک موتور شکر. به اندازه ی یک مشت شن شکر. آخر شکر بزرگ های ما چقدر کم است. آنوقت این بچه ی کوچولو می گوید: خدا را شکر به عدد دانه های شن. شما شکر می کنید نگویید صد هزار بار! صد هزار بار زشت است. اینطوری شکر کنید. به عدد هر سلول، به عدد هر اتم، به عدد هر برگ درخت، دانه ی شن، قطره ی باران، قطره ی برف، هر نفس، هر مو، خدایا به عدد آنچه بر آن علم داری شکر! نه صد هزار مرتبه شکر. زشت است. یک کسی آمد گفت: صد هزار مرتبه شکر، ما هم می گوییم: صد هزار مرتبه شکر. یک اصطلاحاتی را آوردند، و این اصطلاحات همین طور نزد ما مانده است.  متأسفانه در حوزه ی علمیه هم همین طور است. در حوزه ی علمیه قم یک کسی آمد گفت: «ضَربَ زیدٌ عمرواً» گفت: زید عمرو را زد. حالا بیخود کرد این را گفت. حالا شما بگو: «رحم الله عبداً».
اسارت به ما می گوید که: حتی در سخت ترین حالات در کام ظالم زهر بریز. با اینکه یزید ظالم است، زینب مظلوم، گفت: «یابن الطلقا» ای کسی که پدرت اسیر پدرم بوده، آزاد شده است. می دانی چه کردید؟ «أَ تَدْرُونَ أَی کَبِدٍ لِمُحَمَّدٍ فَرَیتُم» می دانید چه جگر گوشه ای را دریدید؟ «وَ أَی دَمٍ لَهُ سَفَکْتُم‏» می دانید چه پیمانی را قیچی کردید؟ «وَ أَی کَرِیمَةٍ لَهُ أَبْرَزْتُم‏‏» (بحارالانوار/ج455/ص1622) می دانید چه کرامت هایی را، چه قداست هایی را شکستید؟ آنوقت از نظر ادبیات، شما عرب نیستید. ریتم عبارت را ببینید.«أَی کَبِدٍ لِمُحَمَّدٍ فَرَیتُم»، «أَی عَهْدٍ نَکَثْتُم‏» «وَ أَی کَرِیمَةٍ لَهُ أَبْرَزْتُم‏»، «وَ أَی دَمٍ لَهُ سَفَکْتُم‏»، «فَرَیتُم»، «نَکَثْتُم‏»، «أَبْرَزْتُم‏»، «سَفَکْتُم‏»، ریتم دارد. آخر یک زن اسیر با کلماتش... مثل یک آدم شاعر که شعرهایش قافیه دارد. یعنی سخنرانی با قافیه و محتوا نارنجک.
خدایا به آبروی محمد و آل محمد، ایمان کامل، از این ایمان های کامل، از این صلابت ها، از این شجاعت ها، از این عزت ها، از این نشکن ها به همه ی ما مرحمت بفرما.
خدایا از ایمان حسین (علیه السلام)، از معرفتش، از اشکش، از علمش، از اخلاصش، از تربیت بچه اش، از سوزش، از شورش، از زیارتش، از معرفتش، از شفاعتش همه ی ما را برخوردار بفرما. ظهور فرزندش حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را نزدیک و ما را نسبت به امام زمان وفادار، یار مخلص وفادار قرار بده. باران رحمتت را بر ما نازل و مشکلات را حل بفرما.... باران رحمتت را بر ما نازل بفرما. توطئه ها علیه اسلام و مسلمین خنثی و توطئه گران نااهل را نابود بفرما. هرچه به عمر ما اضافه می کنی به ایمان و عقل و علم و عمل و اخلاص و عمق و برکت کار ما بیفزا. زیارت با معرفت در محیط امن عراق، زیارت با معرفت و شفاعت در قیامت نصیب ما بفرما.
«والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته»