پس از شهادت امام علی(علیه السلام) شیعیان كوفه با امام حسن مجتبی(علیه السلام) پسر ارشد آن حضرت بیعت كرده و او را به خلافت برگزیدند. امام، لشگری دوازده هزار نفری به رهبری قیس بن سعد به جنگ معاویه فرستاد و خود روانه ی مداین شد. هنوز بین سپاه امام و معاویه جنگی روی نداده بود كه شایعه ی كشته شدن قیس بن سعد، شیرازه ی سپاه حضرت را از هم گسیخت. در این میان، جمعی حتی سراپرده ی امام را نیز غارت كرده و یكی از آنان خنجری بر ران حضرت وارد نمود. با این وضع، مسلّم شد كه با چنین مردمی به جنگ معاویه و لشكر منظم او رفتن صلاح نیست. بدین ترتیب، امام حسن با معاویه وارد مكاتبه و مذاكره گردید و قرار بر این شد كه امام از خلافت كناره گیری كند به شرط این كه معاویه پس از خود، فرزندانش را به خلافت معین نكند، از امام علی(علیه السلام) به زشتی یاد ننماید و... . امام حسن(علیه السلام) علی رغم میل باطنی، این صلح را پذیرفت و پس از پنج ماه و نیم، از خلافت كناره گرفت و با اهل بیت خود عازم مدینه گردید.
مطالب مرتبط
