عنایات امام عصر علیه السلام به شیعیان

حکایتی از تشرف به محضر امام زمان علیه السلام

روایت دارد که امام زمان صلوات الله علیه که ظهور فرمود، می فرماید: «اَلا یا اَهلَ العالَم»؛ پنج ندا می کند به اهل عالم[1] و بدون هیچ دستگاهی و اختراعی و اینها، این [ندا] به همه می رسد، به هر کسی به لغت [و زبان] خودش. در عالَم [هستی] نه [فقط] در این پنج قاره. «اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِّیَ الحُسَین قُتِلَ عَطشاناً، اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِّیَ الحُسَین سَحَقُوهُ عُدواناً» به هر کسی به لغت خودش می رسد. این فرق بین این اعجاز و بین آن کارهایی که با اسباب چینی درست می شود، این طور است. [اگر] کسی از اینجا معرفت پیدا کند، می فهمد مسئله ظهور امام و غیبت امام [را]. [در حقیقت] ما [او را] نمی بینیم [ولی] او ما را می بیند؛ ما کلامش را نمی شنویم، [اما] او کلام ما را می شنود.
[شخصی] گفت: آقا سید حسن نامی در نجف، از مدرسین بوده و در فشار اقتصادی واقع می شود. می گوید خیلی خوب، من چهل روز یک عریضه ای می نویسم برای امام زمان (عج)، همان عریضه را تکرار می کنم تا چهل روز و یا در آب می اندازم یا اینکه یک گوشه اتاق می گذارم ـ بالأخره یک جایی می گذارم آن را ـ تا روز چهلم. روز چهلم که شد [آقا سید حسن می گوید] حالا من یادم نیست که امروز چهلم است، دیدم از پشت سر به ما یک خطابی شد: «آقای آقا سید حسن!». [با خودم] گفتم که درِ خانه بسته است، در خانه هم جز من کسی نیست، قطعاً این خیال است. یک قدری صبر کردم، گفت: «آقای آقا سید حسن، پسر آقا سید حسین» مثلاً. اسم پدر من را هم برد؛ گفتم نه دیگر، این خیال نیست؛ اسم پدر من را هم می داند، این خیال نیست. به آن طرف صوت متوجه شدم، کسی را ندیدم. حالا بنا گذاشته ام به اینکه نه خیر خیال نیست، واقعیت دارد لکن نگاه کردم به آن طرف، دیدم کسی را نمی بینم. در عین اینکه هیچ کس را نمی دیدم، این صوت را شنیدم: «شما گمان می کنید ما از حال شما مطلع نیستیم؟ شما خیال می کنید ما نمی دانیم شما در چه حالی هستید؟» این را شنیدم اما هیچ کس را نمی دیدم. اما همین که این صدا را شنیدم «شما خیال می کنید که ما با خبر از حال شما نیستیم؟» کأَنّه رفع حاجتم شد؛ کأنّه هیچ احتیاجی ندارم. به همین شنیدن این کلام.
حالا او که معلوم است. دیگر «لا فَرقَ بَینَکَ و بَینَهُم اِلّا اَنَّهُم عِبادُکَ»[2]. آن را دیگر خدا می داند [که ائمۀ معصومین علیهم السلام] چه اشتراکاتی با مبدأ اعلی دارند. هیچ امتیازی ندارد «اِلّا اَنَّهُم عِبادُکَ بَدْؤُها مِنکَ وَ عَودُها اِلَیکَ اَعضادٌ وَ اَشهادٌ وَ مُناةٌ». او که سر جای خودش.
آن آقا ـ من عیناً خودم آن شخص را دیدم، خدا رحمتش کند، هفت هشت سال است کأنّه وفات کرده؛ نجار بوده ـ می گفت: دو ماه بوده است که ما دائماً قرض می کردیم [و] از این نجاری خودمان هیچ استفاده ای نمی کردیم [و درآمدی نداشتیم]. [یک روز] رفتم پشت بام، یک کتابی بود که در آن نوشته بود مثلاً در پشت بام، این دو رکعت نماز را بخوانید و فلان بکنید و حاجت خودتان را بخواهید. فردا که خواستم بروم برای نجاری به دکان ـ خبری که نبود ـ توی این جیب من، یک پنج تومانی بود؛ چهار تومان را دادم به خانواده که این را یک ناهاری درست کند، یک تومان را هم گذاشتم که اگر سیگاری چیزی خودم محتاج بشوم [بخرم]. [خانواده اش گفته بود:] آخر چهار تومان که چیزی نمی شود! گفتم: حالا تا ظهر شاید چیزی بشود، ما چه می دانیم.او  رفته بود از همان قوم و خویش هایش قرض کرده بود و مثل اشکنه طوری، چیزی درست کرده بود. من هم تا ظهر دیدم هیچ خبری نشد در دکان. آمدم دیدم بله، رفته از اینجا و آنجا قرض کرده است و یک اشکنه ای درست کرده. یک لقمه ای برداشتم از آن غذا، دیدم درِ خانه را زدند. [شخصی که جلوی در بود، به من گفت:] «فلان آقا (معروف بوده در آن زمان) شما را دعوت کرده به منزل خودش برای ناهار. فلان آقای زاهد هم آن جاست». همان یک لقمه را که خورده بودم، دیگر بیشتر نخوردم و رفتم خانۀ آن آقا ـ از آن آقا هم چیزهایی نقل می کرد ـ دیدم آن زاهد هم آنجا است.
آن زاهد این قضیه را نقل کرد که آن آقا سید حسن، پسر آقا سید حسین وقتی شنید، دید او می گوید: «شما گمان می کنید ما مطلع نیستیم از حال شما؟» [گفت:] همین کلمه را که شنیدم، کأنّه رفع حاجتم شد. کأنّه اصلاً محتاج نیستم به چیزی.
[با خودم] گفتم شاید این قضیه من را دارد می گوید؛ من دیشب آنجا توسل کردم به خود حضرت، به حسب معنا این ارتباط دارد با خود حضرت. این کلمه را که گفت، کأنّه حال مرا دارد می گوید و من هم [مثل آن آقا سید حسن] رفع حاجتم شد؛ به همینجا که رسید دیگر حرف نزد «شما خیال می کنید ما مطلع از حال شما نیستیم؟» دیدم من هم همانطور شدم؛ دیگر کأنّه احتیاجی به هیچ چیز ندارم، بعدش هم دیگر کار درست شد.
بالاخره، چه عرض  کنیم؟! ما معرفتمان ناقص است. عینک ما یک تاری دارد و الّا آنها (ائمه علیهم السلام) که ما را می بینند.
چقدر فرق است بین این طایفه (شیعه) و بین آن طایفه (بعضی از اهل سنت) که می گویند اصلاً اینچنین چیزی نیست؛ خدا اگر بخواهد، «مُلِأَتْ ظُلْمَاً وَ جَورَاً» را تبدیل کند به «یَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطَاً وَ عَدْلَاً»، همان وقت او را ایجاد می کند. دیگر نمی خواست که اصلاً از هزارها سال جلوتر، این را نگاه بدارد تا آن وقت. از این جور حرف ها که «حیّ موجود» نیست بعدها مثلاً [به وجود می آید] آن هایی که [اصل] این روایت را قبول دارند؛ ظاهراً اهل سنت شاید اکثرشان این روایت را قبول دارند: «یَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطَاً وَ عَدْلَاً بَعْدَ مَا مُلِأَتْ ظُلْمَاً وَ جَوراً»[3] فعلی هذا به حسب ظاهر ما کارمان خراب است [و الّا ائمه علیهم السلام که ما را می بینند].
 

پی نوشتها:
[1] إلزام الناصب في إثبات الحجة الغائب (عج)، ج‏۲، ص۲۳۳؛ «إذا ظهر القائم (عج) قام بين الركن و المقام و ينادي بنداءات خمسة: الأول: ألا يا أهل العالم أنا الإمام القائم، الثاني: ألا يا أهل العالم أنا الصمصام المنتقم، الثالث: ألا يا أهل العالم إن جدّي الحسين قتلوه عطشان، الرابع: ألا يا أهل العالم إنّ جدّي الحسين عليه السّلام طرحوه عريانا، الخامس: ألا يا أهل العالم إنّ جدّي الحسين عليه السّلام سحقوه عدوانا».
[2] این عبارت در دعای هر روز ماه رجب درباره امامان علیهم السلام آمده است؛ اقبال الاعمال، ج‏۲، ص۶۴۶؛ بحارالانوار، ج۹۵، ص۳۹۳؛ و نیز ر.ک: البلد الأمين و الدرع الحصين، ص۱۷۹؛ المصباح للكفعمي، ص۵۲۹.
[3] زادالمعاد، ص۴۲۳؛ و نیز ر.ک: كفايةالأثر، ص۴۷؛ الغيبة نعماني، ص۸۱؛ مناقب، ابن شهرآشوب، ج‏۱، ص۲۹۵.