شهید علی اکبر محمدحسینی، هفتمین فرزند حسین محمدحسینی و فاطمه عبدالرمضانی بود، او ۲۲ مهرماه سال ۱۳۳۷هجری شمسی در خانه ای کوچک و محقر و خشت گلی واقع در چهارراه طالقانی کرمان چشم به جهان هستی گشود. پدرش برای گذران زندگی خانواده بزرگ ده نفری خود، شبانه روز کار می کرد و با وجود این، نمی توانست هزینه مخارج زندگی فرزندانش را تأمین کند. علی اکبر در محرومیت و فقر و تنگدستی بزرگ شد و درد این طبقه از مردم کشورش را با تمام وجود احساس کرد. وی دوران ابتدایی را در دبستان امیرکبیر کرمان به پایان رساند. سپس به دلیل از کار افتادگی پدرش، ترک تحصیل کرد و راهی بازار کار شد تا او نیز در تأمین مخارج خانواده نقشی داشته باشد. علی اکبر با شرکت در جلسات مذهبی و نماز جماعت بر اطلاعات دینی و مذهبی اش افزود و با مطالعه کتاب و حضور در مجالس سخنرانی، دانش سیاسی اش را افزایش داد به طوری که در ۱۷ سالگی، درک عمیقی از جریانات سیاسی و اجتماعی به دست آورد. وی پنج سال بعد از ترک تحصیل، با ثبت نام در مدرسه راهنمایی شبانه صفاری کرمان دوره تحصیلی راهنمایی را آغاز کرد و در مدرسه راهنمایی شبانه مهر، تحصیلات مقطع راهنمایی اش را به پایان رساند. سال ۱۳۵۵ش، تحول عظیمی در افکار علی اکبر به وقوع پیوست. وی به واسطه گوش سپردن به نوارهای ضبط شده سخنان حضرت امام خمینی (ره) و مطالعه اعلامیه های معظم له، با آن بزرگوار آشنا شد و با تکثیر نوار ها و اعلامیه های ایشان و همین طور پخش و توزیع آن ها تحت تعقیب ساواک قرار گرفت. با علنی شدن مبارزات مردم ایران علیه رژیم ستمگر شاهنشاهی، علی اکبر از عناصر اصلی سازمان دهی تظاهرات و اعتصابات در کرمان به شمار می رفت. وی در حوادث ۲۴ مهر مسجد جامع کرمان و ۲۴ آذر مسجد امام (ره)، حضوری فعال داشت. با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، علی اکبر وارد کمیته شد و کمی بعد به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پیوست. وی در آخرین روزهای سال ۱۳۵۸ه.ش همراه با عده ای دیگر از جان برکفان، عازم کامیاران شد و بعد از یک دوره نبرد با ضد انقلاب، از همان جا به سومار رفت و در عملیات ظهر روز عاشورای سال ۱۳۵۹ه.ش(۲۷ آبان سال ۱۳۵۹ه.ش) شرکت کرد. علی اکبر پس از آن به جبهه های جنوب عزیمت کرد و فرماندهی نیروهای کرمانی را به عهده گرفت. وی در عملیات های ثامن الائمه (علیه السلام) و طریق القدس فرماندهی گردان حضرت ابوالفضل (علیه السلام) را بر عهده داشت. علی اکبر محمدحسینی، سرانجام در تاریخ دوازدهم آذرماه سال ۱۳۶۰ ه.ش در چهارمین روز عملیات پیروزمندانه طریق القدس(فتح بستان) از ناحیه ران پا مجروح شد، وی درحالی که می توانست جان خویش را نجات دهد، برای حفظ روحیه نیروهای تحت امرش در منطقه نبرد ماند و زیر پل سابله مظلومانه به شهادت رسید.
