آیت الله حبیب الله مدرس عسکری اشتهاردی، در حدود سال 1271 هجری شمسی(1310 هجری قمری) در اشتهارد به دنیا آمد و دروس مقدمات را در زادگاه خود سپری کرد. وی سپس برای ادامه تحصیل راهی نجف شد و پس از اتمام سطوح، از درس خارج دو استاد بزرگ حوزه نجف: سیدابوالحسن اصفهانی و شیخ الشریعه اصفهانی بهره ای وافر برد. آیت الله اشتهاردی در سی سالگی، پس از اخذ اجازات اجتهاد، بنا به خواست آیت الله سیدابوالحسن اصفهانی، راهی حوزه سامرا گردید و به تدریس سطوح عالی و درس خارج مشغول شد به طوری که در سامرا به عنوان یکی از مدرسان عالی مقام حوزه شهرت یافت. وی بیش از سی سال در این حوزه به درس و بحث اشتغال داشت و شاگردان برجسته ای نظیر حضرات آیات: سیدشهاب الدین مرعشی نجفی، سید علی شاهرودی، سید عبدالرضا شهرستانی و علامه سید مرتضی عسکری و... پرورش داد. این عالم وارسته، علی رغم داشتن مقام علمی والا و امکان جهت عزیمت به نجف و به دست گرفتن موقعیت مرجعیت، در سامرا باقی ماند و به این حوزه، رونق بخشید. آیت الله اشتهاردی در سال های آخر حیات تصمیم گرفت تا ساکن قم شود، هرچند که در این میان به اشتهارد نیز مسافرت می کرد. سرانجام این عالم بزرگوار پس از مدتی سکونت در قم و پس از مدتی بیماری، در اول آذر سال 1332 ه.ش برابر با 24 ربیع الثانی سال 1373 ه.ق در 62 سالگی دار فانی را وداع گفت وپس از تشییع با شکوه و حضور علمایی نظیر آیات عظام: سیدحسین بروجردی و سیدمحمدرضا گلپایگانی و امام خمینی(ره) و اقامه نماز توسط آیت الله بروجردی، در قبرستان شیخان قم به خاک سپرده شد.
