شرح چگونگی شهادت، تشییع و دفن پیکر مطهر امام حسن مجتبی (علیه السلام)

شرح چگونگی شهادت، تشییع و دفن پیکر مطهر امام حسن مجتبی (علیه السلام)
بنا به قول های معتبر،  امام حسن (علیه السلام) روز بیست و هشتم ماه صفر سال 49 هجری در سن 47 سالگی به خاطر خوردن زهر و مسمومیت ناشی از آن به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
«شیخ کلینی» از دانشمندان بزرگ شیعی که کتاب هایی در باب معرفی امامان دوازده گانه شیعه دارد، از «ابوبکر حضرمی» نقل می کند که؛ «جعده» دختر «اشعث بن قیس کندی»، امام حسن (علیه السلام) را با زهر مسموم کرد. و نیز یکی از کنیزان آن حضرت را زهر داد و مسموم کرد، زهر را برگردانید، ولی آن زهر در درون جان امام حسن (علیه السلام) جای گرفت و مجروح کرد و آن حضرت بر اثر آن، شهید شد.».
 هنگامی که امام حسن (علیه السلام) به شهادت رسید، امام حسین (علیه السلام) او را غسل داد و کفن کرد و جنازه او را درون تابوت گذاشت و به محلی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در آنجا بر جنازه ها نماز می خواند، حرکت داد، و بر جنازه نماز خواند. اما این اقدام ها همراه با فشارهای افراد منسوب به بنی امیه بود، به نحوی که آنها اجازه ندادند تا امام حسن (علیه السلام) در خانه حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) دفن شود و جسم پاک او را در قبرستان بقیع به خاک سپردند. اما این کار نیز بدون حاشیه ها نبود و ایادی دنیاطلب معاویه، با شقاوت و بی رحمی اقدام به تیرباران جسد فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) کردند؛ در حالی که خود را مسلمانان واقعی می نامیدند.
  با این حال، تاریخ اسلام گواه است که یکی از جنایات هولناک معاویه در طول حکومت خود، به شهادت رساندن امام حسن مجتبی (علیه السلام) بود و ردپای این جنایت هولناک در تاریخ، به طور آشکار دیده می شود. جنایت به این صورت شکل گرفت که معاویه ضمن توطئه ای خائنانه و با بهره گیری از دختر «اشعث بن قیس» (همسر امام حسن علیه السلام) او را مسموم و به شهادت رسانید. چهره  شیطانی و پیمان شکن، و دورویی و نفاق معاویه که در طول حیات سیاسی اش فراوان خود را نشان می داد در ضمن این جنایت نیز روشن تر از همیشه در معرض دید همگان قرار گرفت.
تاریخ، این مطلب را با قوت هرچه بیشتر به اثبات رسانده است. با این حال افراد متعصبی چون «ابن خلدون» که از آبشخور آلوده بنی امیه سیراب می شد، جریان را بی پایه و ضعیف قلمداد کرده می نویسد: «آنچه درباره مسموم شدن حسن بن علی (علیه السلام) به وسیله معاویه نقل شده، روایتی است که شیعه آن را ساخته و پرداخته است.» البته این نظر خاص، ناشی از گرایشات خاص دینی «ابن خلدون» است که او برای دفاع از چهره ای مرموز و نامطلوب همچون معاویه مفاد تاریخ اسلام را عوض کرده است.
 مظلومیت امام در جریان دفن آن حضرت بیشتر جلب توجه می کند. هنگامی که اهل بیت (علیهم السلام) می خواستند طبق وصیت آن حضرت، او را کنار قبر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دفن کنند، قداره داران بنی امیه به مخالفت برخاستند. در این میان «مروان بن حکم» از میان آشوب گران فریاد برآورد: «در حالی که عثمان در دورترین نقطه بقیع به خاک سپرده شد، گمان می کنید که اجازه می دهم حسن بن علی (علیهما السلام) در خانه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دفن شود؟!» پیشتاز آشوب، سوار بر مرکبی، ادعای مالکیت خانه را از طریق ارث کرده و ممانعت خود را تا پای جان از دفن امام در آرامگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) اعلان داشت.
 حتی کار از این بالاتر گرفت و در نهایت شقاوت و سبعیت، جنازه امام را تیر باران کردند، تا جایی که کفن آلوده به خون شد و مشایعت کنندگان مجبور به تعویض کفن شدند. سرانجام پس از این کشمکش ها، شهید مظلوم را در بقیع به خاک سپردند.
در سوگ این ریحانه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) طبق روایاتی که رسیده، مردم مدینه ـ که بیشتر آنها از فرزندان انصار بودند ـ به ماتم نشسته و بازارهای مدینه را بستند. عمر بن بشیر همدانی می گوید: «از اسحاق پرسیدم: متی ذل الناس؟ چه موقع مردم ذلیل شدند؟ پاسخ داد: حین مات الحسن و ادّعی زیاد و قتل حجر بن عدی؛ پس از شهادت امام حسن (علیه السلام) و استلحاق زیاد و قتل حجر بن عدی.»

-------------------------------
منبع: خبر گزاری فارس