بیرَق، درفش، عَلَم، لَواء یا رایت به معنی پرچم از دیرباز مورد استفاده بوده و از آن به عنوان علامت معین شاه، حكمران، فرمانده نیرو و لشكریان استفاده می شده است. اندازه و رنگ بیرق ها از دوران كهن تفاوت های متعددی داشته ولی گزینش رنگ های سه گانه سبز، سفید و قرمز را مربوط به دوران ناصرالدین شاه قاجار دانسته اند. در نهایت در جریان انقلاب مشروطیت این سه رنگ تثبیت شد و از این پرچم برای ساختمان های دولتی و یادمان های سلطنتی، قلعه ها و بنادر و هر آن چه به دولت و سلطنت مربوط بود استفاده می كردند. با تدوین قانون اساسی مشروطه، رنگ پرچم ایران معین گردید كه بر اساس اصل پنجم متمم این قانون، رنگ سبز در پرچم ایران به عنوان نشانه دین اسلام و مذهب شیعه و نیز خرّمی كشور و صفای روح و باطن؛ رنگ سفید نشان صلح خواهی، دوستی و آرامش طلبی ملت ایران؛ و قرمز نشان مشروطیت ایران و آمادگی ملت برای دفاع از استقلال و آزادی به قیمت ریخته شدن خون فرزندان خود، به كار رفته است. ابعاد و شكل دقیق پرچم ایران در سال 1336 هجری شمسی دوباره تعیین شد و تا انقلاب اسلامی ایران بدون تغییر با همان شیر و خورشید و گاهی تاج پهلوی، باقی ماند. پس از انقلاب، نشانِ پرچم جای خود را به طرحی شبیه به واژه "الله" داد كه مانند لاله سرخی است كه از خونِ شهیدان انقلاب سربرآورده و چهار قسمت آن شبیه هلال و جزء قائم میانی، یادآور شمشیر به نشانه قدرت و ایستادگی ملت مسلمان ایران است و مجموعاً كلمه توحید (لااله الا الله) را تشكیل می دهد. همچنین عبارت "الله اكبر" 22 بار در حاشیه پائین نوارِ سبز و حاشیه بالای نوار قرمز كه نشانه و نماد 22 بهمن 1357ه.ش، روز پیروزی انقلاب اسلامی ایران است، تكرار شده است.
مطالب مرتبط
