با کی محشور می شویم؟ مسی یا رونالدو؟

توی دنیا چی رو از همه بیشتر دوس داری؟ یا چه کسی رو؟ یا کدوم تیم فوتبال رو یا کدام اعضای خانوادت یا دوستت رو؟
تا حالا به این فکر کردی که تو دنیا چی یا کی رو از همه چیز بیشتر دوست داری؟ این سۆال رو خیلی از ما از کودکان می پرسیم و به جواب هاشون می خندیم و خرده می گیریم و بعد یادشون می دیم که بگن خدا رو بعد پیامبر و بعد اماما رو و...
اما اگر الآن از خودمان بپرسیم چی؟ ما کیو از همه بیشتر دوس داریم دلمون میخاد داشته باشیمش و اگر داریم نمی خواهیم لحظه ای از دستش بدیم؟ خدا وکیلی بی تعارف به خودمون جواب بدیم دقیقا همونایی که واقعا در حال حاضر دل و جان ما رو تسخیر کردند چه کسانی هستند؟ شعار ندهیم تنها خودمانیم و خودمان.
همان هایی که الگوی ما در تمام ابعاد زندگی هستند همیشه به حالشان حسرت می خوریم و آه ها از نهادمان بلند می شود که ای کاش من جای وی بودم.
من با خودم که فکر کردم دیدم ممکن است با خیلی ها محشور شوم در هر برهه ای از زندگیم کسی یا چیزی بوده که نهایت آروزی من باشند گاهی این بازیگر و آن خواننده گاهی این تیم و آن تیم گاهی مسی گاهی رونالدو و گاهی ....
بیشتر اوقاتم صرف این شد که در رسانه ها و سایت ها به دنبال این باشم که محبوب های من در چه حالند؟ کجا سفر رفته اند چه لباسی پوشیده اند و...
هرگز هم فکر نمی کردم کوچکترین اهمیتی داشته باشه که من محبت و علاقه ام را کجا صرف کنم، تا اینکه به حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله برخورد کردم که می فرمایند:«... همانا هر فردی روز قیامت با کسی خواهد بود که او را دوست می داشته است.»(هر کسی با محبوب خود محشور می شود)«کافی: ج 2، ص 126»

دنبال هر چه روان شویم به همان می رسیم، اگر بخواهیم دنیا را داشته باشیم مال و ثروت داشته باشیم کم کم به آن سمت حرکت می کنیم، برنامه ریزی می کنیم و در نهایت می رسیم، اگر بخواهیم از دنیا لذت ببریم با این تصور که دنیا دو روز است بله این دو روز را با این و آن خواهیم گذراند خوش هم خواهد گذشت و می گذرد، فرصت زندگی می گذرد.

با خودم فکر کردم که وای بر من، من با کسانی محشور خواهم شد که در آن دنیا حاضر نیستم حتی ببینمشان آنجا که دیگر شوخی ندارند با کسی. پرده ها می افتد و من می مانم و خانم... و آقای... من نمی خواهم با آن ها محشور شوم باعث خجالت است. الآن هم دلم نمی خواهد کسی بداند که من شیفته چه کسانی هستم.
بله عزیزان ما از کنار خیلی چیزها راحت عبور می کنیم و فکر می کنیم اصلا اهمیتی ندارند، مثلا:  چه اهمیتی دارد که من از فلان هنر پیشه هالیوود خوشم بیاید و دوست داشته باشم مثل او باشم؟ بله در نظر اول هیچ اهمیتی ندارد چون گمان نمی کنیم این احساسات و علاقه های ما که هرگز سعی در هدایت و جهت دهی آن ها نداریم ممکن است سعادت یا بدبختی ابدی ما را رقم بزند.
این یک اصل است اما و اگر هم ندارد یک قانون است که روزی هزار بار تجربه اش می کنیم، دنبال هر چه روان شویم به همان می رسیم،اگر بخواهیم دنیا را داشته باشیم مال و ثروت داشته باشیم کم کم به آن سمت حرکت می کنیم، برنامه ریزی می کنیم و در نهایت می رسیم، اگر بخواهیم از دنیا لذت ببریم با این تصور که دنیا دو روز است بله این دو روز را با این و آن خواهیم گذراند خوش هم خواهد گذشت و می گذرد،فرصت زندگی می گذرد. و مرگ می آید و حشر می آید و من و تو هم می آییم با همه آنچه که آرزو می کنیم ای کاش هرگز به چشممان نمی خوردند و نمی دیدیمشان. ای کاش بین من و آن ها هزارن سال فاصله می افتاد! انسان هر کاری که می کند، از روی محبت است و چون دوست دارد انجام می دهد. اغلب کارهای خلافی که انجام می دهد، ضررش را می داند، اما چون به آن علاقه دارد، و دلش می خواهد انجام می دهد.
خداوند متعال در قرآن کریم بر مبنای همین اصل «محبت» می فرماید: «قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی یحْبِبْكُمُ اللّهُ وَ یغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ»(آل عمران، 31)؛ بگو اگر خدا را دوست دارید، پس از من تبعیت کنید تا خدا هم شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشاید و خداوند بخشاینده و مهربان است.
این حس محبت و دوست داشتن اگر هدایت نشود به هر راهی می رود و به دنبال هر کسی روان می شود و آن کسی که محبوب ما قرار می گیرد می شود وجهه نظرمان، مقصد و مقصودمان، اگر محبوب ما آسمانی بود راه آسمان در پیش خواهیم گرفت و آسمانی خواهیم شد. و اگر نه از زمین بود و خاکی به زمین خواهیم خورد در خاک ناپاک فرو خواهیم رفت.
آخرت بازتاب، نتیجه ی این دنیا است. پس اگر آدمی در دنیا محبوبی داشته باشد و به دنبال او برود و دائم به یاد او  و با او باشد و به رنگ و بوی او در می آید حال انتخاب با ماست که چه کسی را محبوب خود قرار می دهیم، کسی که در فراسوی مرزها به زندگی خود می رسد و به عیش و نوش خود، و حتی از وجود ما در عالم خاکی اطلاعی هم ندارد و موجود ضعیفی است از نوع خود ما که دیر یا زود مهمان خانه خاک خواهد شد... یا او که همیشه و همه جا با ماست تمام خوبی است و پاکی، دارایی و زیبایی بدون هیچ نقص و نیازی بدون فنا و مرگی، او که اگر محبوب تو شود تو به او اضافه می شوی و ابدی و جاودانه می شوی و اوج می گیری چون قطره ای ناچیز که به دریا می پیوندد و دریا می شود...
می توانیم قطره ای در معرض فنا باشیم یا یک آبی لایزال منتهی به بی نهایت، ابدی و جاری…
---------------------
به نقل از تبیان